S02, Episode 02: Εντάξει, υπάρχει και ο Σεπτέμβρης!
Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει (πέρα απ’ το γνωστό)… “Δεν προλαβαίνω, πάλι δεν προλαβαίνω. Πες μου εσύ, γιατί δεν καταλαβαίνω…”. Και η Μ. γίνεται βασίλισσα του κόσμου!
Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει ότι κάθε φορά που κάποιος φοιτητής ανά τον κόσμο αναφέρει τη φράση “εντάξει μωρέ, υπάρχει και ο Σεπτέμβρης”, ο αριθμός των μαθημάτων που χρωστάει αυξάνεται κατά ένα, ελάχιστη τιμή. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο αριθμός των χρωστούμενων είναι ανάλογος της φράσης περί Σεπτέμβρη και αντιστρόφως ανάλογος των ωρών διαβάσματος και της παρουσίας σε διαλέξεις ή/και εργαστήρια κατά το ακαδημαϊκό εξάμηνο. Στο SI δε, έχουν κατοχυρωθεί ως μονάδα μέτρησης του “ξυσίματος”.
Σε αυτό το σημείο, φίλε συμφοιτητή, αν αναρωτιέσαι τι σημαίνουν λέξεις όπως “διάλεξη”, “ακαδημαϊκό εξάμηνο” και πώς λέγονται αυτές οι μεγάλες αίθουσες με αμφιθεατρική κλίση, είσαι σε λάθος δρόμο. Πιάσε μια μπύρα και για μένα και πάμε παρέα να γίνουμε κομμώτριες και μπετατζήδες. Αν από την άλλη, ψάχνεις στο google τι σημαίνει η φράση “χρωστούμενο μάθημα” και αν δεν έχεις καταλάβει καν τον τίτλο του episod-ίου, αν, με άλλα λόγια, είσαι απ’ αυτούς, τους έναν ή δύο που ζουν ανάμεσά μας, τότε… teach us master!
Για εμάς τους πολλούς, όμως, μπήκε ο Σεπτέμβρης. Το νιώσατε, φαντάζομαι. -Νομίζω θα ήταν πιο εύκολο για την επικοινωνία του ανθρώπινου είδους να μετονομαστεί, επίσημα πια, αυτός ο μήνας σε “Εξεταστική”. (Ιούλιος, Αύγουστος, Εξεταστική, Οκτώβριος κλπ.). Αλλά μέχρι να γίνω βασίλισσα του κόσμου και να επιβάλλω σωστά και δημοκρατικά τους δικούς μου νόμους, ας συνεχίσουμε να τον αποκαλούμε με τον παραδοσιακό τρόπο, προς χάριν ευκολίας και για να μη σας μπερδεύω. (Βλέπετε πόσο ανεκτική είμαι! Παρακαλώ να καταγραφεί στα πρακτικά.)
Ήρθε, λοιπόν, ο Σεπτέμβριος. Και τι σημαίνει αυτό; Επιστροφή στο φοιτητόσπιτο (ενίοτε και στη φύση) και reunion με την παρέα για την καθιερωμένη ανασκόπηση του καλοκαιριού. Το ένα φέρνει το άλλο… Ένας καφές, ένα ούζο, ένα ποτό, θα σκάσει κάποια στιγμή, σύντομα, και το opening του αγαπημένου σου μαγαζιού και πριν καλά – καλά το καταλάβεις θα έχει φθάσει, στην καλύτερη περίπτωση, Νοέμβριος κι εσύ θα βρεθείς να αναπολείς τον καλοκαιρινό και ηλιοκαμμένο εαυτό σου που, καθισμένος σε μια ξαπλώστρα πλάι στη θάλασσα, κατέστρωνε πρόγραμμα διαβάσματος και είχε πειστεί πως “φέτος τέλος, θα μαζευτώ! Έξοδοι δύο φορές την εβδομάδα -και αν- και παρακολούθηση κάθε μέρα”. (Αυτή τη στιγμή με μισείς και το ξέρω. Είμαι η φωνή της συνείδησής σου.)
Θα σου πω, όμως, κάτι για να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Παρ’το απόφαση για να σταματήσεις να έχεις τύψεις που θα πάρεις πτυχίο στα ογδόντα και πες το και στο σόι σου για να σταματήσουν να σε πρήζουν: δε φταις εσύ! Φταίει το σύστημα. (Και οι Γερμανοί• γιατί αυτοί έτσι κι αλλιώς φταίνε πάντα.)
Μα, σοβαρά! Ποιος, αν όχι ένας διεστραμμένος σαδιστής, σκέφτηκε να βάλει την εξεταστική μετά το καλοκαίρι; Και μάλιστα στην Ελλάδα, που το καλοκαίρι κρατάει μέχρι τα Χριστούγεννα! (Προσωρινά, βέβαια, γιατί όταν γίνω εγώ βασίλισσα του κόσμου, θα καταργήσω το καλοκαίρι. Προφανώς!) (Κάποια στιγμή νομίζω πρέπει να μιλήσουμε για τις ανακατατάξεις που θα συμβούν στον κόσμο, μόλις αναλάβω τα ηνία του σύμπαντος.) (Ή να μιλήσουμε για την κρίση μεγαλομανίας μου.)
Οπότε, ναι! Φταίει το σύστημα, φταίνε τα πανεπιστήμια, φταίνε οι Γερμανοί, φταίει η παγκοσμιοποίηση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου… πάντως όχι εσύ! Φταίει στο κάτω – κάτω και ο ίδιος ο Σεπτέμβρης! Με τον οποίο, κατά τα άλλα, δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικά, απλώς δεν είναι καιρός για διάβασμα. Ίσα – ίσα ανέκαθεν ήταν ένας πολύ ωραίος μήνας. Και αυτό είναι ακριβώς που προσπαθώ να σου πω. Θες που φεύγει επιτέλους από πάνω μου το καλοκαίρι και τα κακά του; Θες που αρνούμαι να μπω ακόμη σε πρόγραμμα; Θες που όλα γύρω είναι όμορφα; Θες που πάντα κάτι θα συμβεί και όλα θα είναι ωραία; Δηλαδή και στατιστικά να το δεις είναι πιθανότερο να μείνω ταπί και ψύχραιμη από το αχαλίνωτο partying -αυτό που συνηθίζετε εσείς οι νεολαίοι• ναι, ναι, ξέρετε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω και μη με αναγκάσετε να μπω σε λεπτρομέριες γιατί αυτά τα βλέπουν και οι γονείς μου (Μη με πιέζετε σας λέω! Δε θα μου πάρετε κουβέντα!)-, παρά να “ξεχρεώσω” από μαθήματα.
Αν, λοιπόν, προσθέσουμε και τον παράγοντα “αχαλίνωτο partying” στην αρχική μας συνάρτηση, πού καταλήγουμε; Καν’τε τον υπολογισμό και θα δείτε πως θα καταλήξουμε να πάρουμε κάτι που η αγωγή μου (ναι, αυτή) και τα αφεντικούλια από τα headquarters (δεν ξέρω, δηλαδή, δεν τους ρώτησα, αλλά έτσι φαντάζομαι) δε μου επιτρέπουν να το πω.
Και αυτό που σίγουρα δε θα πάρουμε, είναι πτυχίο. Τουλάχιστον στην ώρα μας.
ΥΓ. Κλείσε τον υπολογιστή και ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ.
