#Debate: Θανατική ποινή
της Ευρυδίκης Μπακαλίδου & της Ευανθίας Νικολάου
Η θανατική ποινή αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα που έχει προβληματίσει πολλούς στο πέρασμα των χρόνων. Η ιστορία της μας ταξιδεύει πίσω στους αιώνες. Πιο συγκεκριμένα, στην αρχαία Ελλάδα η θανατική ποινή είχε τη μορφή της θυσίας προς τους θεούς με σκοπό την εξιλέωση ή και τον Καιάδα. Με το πέρασμα του χρόνου παίρνει τη γνωστή μορφή της βεντέτας και τελικά ισχυροποιείται από την κρατική εξουσία ως ποινή για κάποια εγκληματική πράξη. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, ενώ ισχύει σε μερικές πολιτείες της Αμερικής έως και σήμερα. Η τελευταία θανατική ποινή που εκτελέστηκε στην Ελλάδα ήταν στις 25 Αυγούστου του 1972. Ο τότε 27χρονος θανατοποινίτης είχε κάψει ζωντανά τα δυο του παιδιά, την γυναίκα του και την πεθερά του. Καμία άλλη θανατική ποινή δεν τέθηκε σε εφαρμογή μέχρι και το 1993, οπότε και καταργείται οριστικά. Ο νέος νόμος όριζε: «Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν». Με την αναθεώρηση του νόμου το 2004, η θανατική ποινή καταργείται για οποιοδήποτε έγκλημα.
#Υπέρ: Παραδειγματισμός
Πρόκειται για την παραδειγματική τιμωρία του ενόχου. Είναι σίγουρο ότι ο ίδιος δε θα αποτελέσει ξανά κίνδυνο για την κοινωνία. Επίσης, η πολιτεία έχει το δικαίωμα της νόμιμης αυτοάμυνας και προστασίας απέναντι στα άτομα που απειλούν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνία, έτσι, εφαρμόζει την παραδειγματική αυτή ποινή, ως νόμιμο μέσο επιβολής, για την προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Σε ακραίες περιπτώσεις εγκλήματος, όπως, φόνοι, βιασμοί, παιδεραστία, η θανατική ποινή δικαιώνει την οικογένεια του θύματος ή και το ίδιο το θύμα και έτσι δεν αισθάνονται την ανάγκη να αυτοδικήσουν οι ίδιοι. Η οικογένεια του θύματος ανακουφίζεται ψυχικά και δε χρειάζεται να προβεί σε πράξεις με σκοπό την αντεκδίκηση. Το κράτος και η δικαιοσύνη έχουν επιλέξει να τιμωρήσουν τον εγκληματία για το αδίκημα που διέπραξε με αποτελεσματικό τρόπο.
Ακόμα, η θανατική ποινή αποτελεί εκφοβισμό και αποθαρρύνει τους μελλοντικούς εγκληματίες. Όταν οριστεί η ποινή φυλάκισης, δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι ο κρατούμενος θα την εκτίσει ολόκληρη. Αυτό συμβαίνει καθώς η διάρκεια της φυλάκισης μπορεί να μειωθεί λόγω καλής διαγωγής ή ακόμα και να καταβληθεί χρηματικό ποσό με αποτέλεσμα την αναστολή της ποινής. Στην Ελλάδα, πολλές φορές, η ποινή που θα αποφασίσει το δικαστήριο ως μέγιστη ποινή, είναι τα ισόβια, 20 χρόνια, που με καλή διαγωγή μπορεί να μειωθούν. Επομένως, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να ξαναβγεί αυτό το άτομο έξω στην κοινωνία, χωρίς απαραίτητα να έχει μετανιώσει για την πράξη του και να διαπράξει κάποιο έγκλημα ξανά.
#Κατά: Δικαίωμα στην ζωή
Η θανατική ποινή θεωρείται η πιο παραδειγματική τιμωρία του ενόχου. Τιμωρούμε, δηλαδή, έναν ένοχο διαπράττοντας το ίδιο έγκλημα που διέπραξε και εκείνος; Ειδικά σε περίπτωση που πρόκειται για δολοφονία, το οφθαλμός αντί οφθαλμού δε μπορεί να λειτουργήσει ως μέθοδος παραδειγματική για τους υπόλοιπους. Αντίθετα, δηλώνει απουσία παιδείας και δημοκρατίας από το κράτος, στο οποίο δίνεται το θάρρος να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα των πολιτών. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, γιατί οι ένοχοι δε σταματούν να διαπράττουν εγκλήματα, όπως έχει αποδειχτεί από το παρελθόν. Σε ποια χώρα από αυτές που επιτρέπεται η θανατική ποινή έχουν σταματήσει να διαπράττονται εγκληματικές ενέργειες;
Ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίο δε θα έπρεπε να εφαρμόζεται η θανατική ποινή, αν όχι ο σημαντικότερος, είναι η αδύνατη αναστροφή της πράξης σε περίπτωση δικαστικού λάθους. Τι θα συμβεί αν αποδειχτεί ότι ο άνθρωπος στον οποίο εφαρμόστηκε η θανατική ποινή τελικά δεν ήταν ο πραγματικός ένοχος; Απολύτως τίποτα! Ή, μάλλον, θα γίνει κάτι. Θα αποκτήσουμε δύο νεκρούς: έναν ένοχο και έναν αθώο. Ο αθώος, όμως, θα έχει χάσει την ευκαιρία να συνεχίσει τη ζωή του. Με μάταιο τρόπο.
Την ευκαιρία να συνεχίσει τη ζωή του, όμως, θα έχει χάσει και ο ένοχος. Η ανθρώπινη ζωή είναι ένα απαραβίαστο και αδιαίρετο αγαθό. Ούτε ο χειρότερος εγκληματίας δε θα έπρεπε να στερηθεί το δικαίωμά του για ζωή. Ναι, φυσικά και αν έχει αφαιρέσει μία άλλη ζωή έχει διαπράξει ακριβώς αυτήν την ενέργεια, όμως, δε θα έπρεπε να του στερηθεί η ευκαιρία για μετάνοια και σωφρονισμό. Εξάλλου, οι φυλακές, όπως λένε, λειτουργούν σωφρονιστικά κι όχι με σκοπό την τιμωρία. Ούτε το ίδιο το θύμα που σκότωσε ο εγκληματίας δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα ήθελε πραγματικά να τιμωρηθεί έτσι ο θύτης του. Θα δώσουμε το δικαίωμα στο κράτος να αφαιρεί τόσο εύκολα ανθρώπινες ζωές;
Κάθε άνθρωπος σαφώς έχει την προσωπική του γνώμη. Οφείλει να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά, να ανακαλύψει ποιος πιστεύει ότι πρέπει να είναι ο σκοπός της ποινής και φυσικά, το ρόλο της κοινωνίας και του κράτους στην εφαρμογή της. Οι απόψεις μας αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του χαρακτήρα μας. Πρέπει να μελετάμε πριν επιλέξουμε να υποστηρίξουμε κάποια θέση για να το κάνουμε σωστά. Δε χρειάζεται να αποφασίσεις τώρα αν είσαι υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής με τις δικές μας απόψεις. Σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορείς να το αποφασίσεις εύκολα. Χρειάζεται, όμως, όταν καταλήξεις, να κουβαλάς και επιχειρήματα που να μπορούν να στηρίξουν ορθά τις αντιλήψεις σου.
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του Citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
