Η πρώτη μου εθελοντική εμπειρία στην Αφρική
της Κωνσταντίνας Παΐδα
Αυτό το κείμενο πρόκειται για δική μου, προσωπική εμπειρία σε μια απροσδόκητα ονειρεμένη χώρα της Αφρικής… την Τανζανία. Έχουν υπάρξει πολλά άτομα που μου έχουν πει ότι θα ήθελαν να τους μιλήσω γι’ αυτό το ταξίδι και ότι αναρωτιούνται αν είναι πράγματι η Αφρική όπως την φαντάζονται.
Γιατί ήθελα να ταξιδέψω στην Αφρική
Στο μυαλό μου η απόφαση να ταξιδέψω στην Αφρική ήρθε πολύ νωρίς, όταν ήμουν σχεδόν 14 χρονών και πραγματοποιήθηκε στα 18 μου. Σκεφτόμουν ότι για να υπάρχουν γιατροί που κάνουν εθελοντικό έργο σε τριτοκοσμικές χώρες, σίγουρα θα υπάρχουν και δάσκαλοι. Αποφάσισα λοιπόν, ως μελλοντική δασκάλα να στείλω αιτήσεις σε ορφανοτροφεία που χρειάζονταν εκπαιδευτικούς, στην Τανζανία και στην Κένυα. Έγινα δεκτή σε ένα ορφανοτροφείο της Τανζανίας, στο χωριό UVIKIUTA. Έκανα τα απαραίτητα εμβόλια, προμηθεύτηκα τα φάρμακα που με συμβούλεψαν οι ειδικοί, έφτιαξα την VISA μου και το ταξίδι μου στην Τανζανία δεν ήταν πλέον μακρινό όνειρο…
Η καθημερινή ζωή στα ορφανοτροφεία
Έμεινα ένα μήνα στην UVIKIUTA. Το πρώτο διάστημα φιλοξενήθηκα στο σπίτι ντόπιων και μετά μετακόμισα στο Hostel της περιοχής, μαζί με άλλους εθελοντές. Στο ορφανοτροφείο πηγαίναμε από τις 06:00 το πρωί και φεύγαμε στις 20:00 το βράδυ. Για να φτάσουμε, όμως, εκεί δεν υπήρχαν δρόμοι. Συνεπώς, διασχίζαμε χωμάτινους λόφους και βράχια για να φτάσουμε. Αλλά άξιζε τον κόπο με το παραπάνω… Όταν φτάναμε μας περίμενε η πιο μεγάλη αγκαλιά… Η αγκαλιά παιδιών που είχαν στερηθεί τη δυνατότητα της εκπαίδευσης, την παροχή φαρμάκων και ρούχων.
Ξεκινούσαμε να ανακατασκευάζουμε το ορφανοτροφείο, για να μπορέσουν να μείνουν τα παιδιά κάτω από πιο υγιεινές και ασφαλέστερες συνθήκες, τρώγαμε όλοι μαζί ρύζι και μετά αρχίζαμε τη διδασκαλία. Οι μαθητές μου ήταν από 6 έως και 17 χρονών. Μαθητές με όνειρα, μαθητές που είχαν τρομερές ικανότητες και πάλευαν να ανοίξουν τα φτερά τους. Τους δίδασκα κυρίως αγγλικά και μαθηματικά. Ωστόσο, μάθαινα και η ίδια Σουαχίλι, τη γλώσσα τους, για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Στο ορφανοτροφείο ο κανόνας ήταν ο εξής: «Τα μεγαλύτερα παιδιά (10+) αναλαμβάνουν ρόλο γονέα για τα μικρότερα (2+)». Με αυτόν τον τρόπο, ένα δεκάχρονο παιδί γινόταν «μαμά» ή «μπαμπάς» για ένα τετράχρονο και αναλάμβανε κάθε μέρα να το ταΐζει, να το κάνει μπάνιο, να του φοράει καθαρά ρούχα και να το πηγαίνει για ύπνο νωρίς.
Έτσι πέρασαν οι μέρες και φεύγοντας αναρωτήθηκα αν τελικά αυτά που κατάφερα να τους διδάξω ήταν περισσότερα απ’ όσα με δίδαξαν αυτά για την ανιδιοτέλεια, για τα «μικρά» της ζωής, που τελικά είναι μεγάλα.
Θέλεις να σπουδάσεις στο εξωτερικό και δεν έχεις σε ποιον να απευθυνθείς; Μπες στο studybuddy.gr, κάνε εγγραφή και λύσε όλες σου τις απορίες σήμερα!
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του Citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
