S02, Episode 06: Are you a “go-getter”?

S02, Episode 06: Are you a “go-getter”?

«Δεν αρκεί να θέλεις κάτι πολύ. Πρέπει και να είσαι έτοιμος να παλέψεις γι’ αυτό». – Δημήτρης Χορν

Ένα μεσημέρι, κάπου, ανάμεσα σε κούπες καφέ και κουβέντες για φοβίες, κρίσεις άγχους, βιβλία που δε γράφτηκαν και ταινίες που δε γυρίστηκαν ακόμη, σχέσεις, στόχους και όνειρα:

“Όχι, κούκλα μου, καλά τα λες. Καλά τα λες και ακόμη καλύτερα κάνεις. Βολέψου στον καναπέ σου και περίμενε την επιτυχία να σου χτυπήσει την πόρτα. Αυτό κάνεις άλλωστε, είναι γνωστό. Βολέψου και περίμενε. Στο μεταξύ δώσε λίγη ακόμη τροφή στις ανασφάλειές σου και αν δεις πως η ώρα περνάει και το κουδούνι δεν έχει χτυπήσει κάνε λιγάκι χώρο να έχει να καθίσει η αποτυχία. Η αποτυχία και ο μαλάκας που θα βρεις να κάνεις δύο παιδιά να τους φορτώσεις απωθημένα και όνειρα που έχουν ξεφτύσει. Βολέψου και περίμενε να γίνεις ό,τι δε θέλησες.”

Δε λέω πως ο πατέρας των παιδιών σου θα είναι κατ’ ανάγκην μαλάκας, ούτε ότι η μητρότητα είναι κάτι το απεχθές (και επονείδιστο) και δεν αξίζει μία θέση στο τέλεια σκηνοθετημένο πλάνο που παίζει σε λούπα στο μυαλό σου. Αν θέλεις να κάνεις οικογένεια και παιδιά, μεγειά σου, με χαρά σου· καν’ τα κι εγώ θα είμαι η πρώτη που θα σε συγχαρεί γι’ αυτή σου την απόφαση και θα έρθει να σου ευχηθεί στο μαιευτήριο όταν γεννήσεις. Αλλά δεν είναι και δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να κάνουν οικογένεια. Και η φίλη με την οποία πίναμε καφέ εκείνο το μεσημέρι είναι μία από αυτούς -που δεν είναι και δε θέλουν.

Γυρίζοντας σπίτι μετά, σκεφτόμουν πόσο σκατάνθρωπος μπορεί να είμαι -που της μιλούσα έτσι-, ήξερα ότι την ενοχλούσε και συνέχιζα. Θα μπορούσα να της ζητήσω συγγνώμη. Φυσικά και δεν το έκανα. Όχι επειδή δεν είχα επίγνωση του αν και πόσο την πλήγωσα, αλλά γιατί ξέρω ότι κατάλαβε γιατί το έκανα. Αυτό δε με κάνει λιγότερο σκατάνθρωπο βέβαια, αλλά δε θα ήμασταν φίλες αν δεν καταλάβαινε και δε θα το έκανα αν δεν ήμασταν φίλες. Και γιατί ελπίζω -και θέλω- τη στιγμή που εγώ θα είμαι έτοιμη να τα παρατήσω -τέτοιες στιγμές υπάρχουν και θα υπάρξουν ακόμη πολλές- να μου πιάσει το κεφάλι και να μου το χτυπήσει στον τοίχο. Δυνατά· ώσπου να θυμηθώ ότι τα όνειρα αξίζουν πιο πολλά από τον πόνο (και τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τα ράμματα). Ώσπου να θυμηθώ ότι η ανασφάλεια, οι φόβοι, η απογοήτευση, η κούραση, η ματαίωση πάνε παρέα με το όνειρό μου, είναι κομμάτια του και θα το συνοδεύουν πάντα. Να θυμηθώ εκείνη τη στιγμή, που θα το έχω πιο πολύ ανάγκη -αν και θα είναι πάντα ανάγκη- ότι αυτός ο άλλος που χτυπάει με βία το κεφάλι μου και ταρακουνάει τους ώμους μου, δεν είναι ένας άλλος τυχαίος, αλλά κάποιος που πιστεύει στο όνειρό μου και σε μένα· σε αυτά τα δύο που είναι αξεδιάλυτα.

Αξεδιάλυτα στο εδώ και τώρα. Όχι αύριο. Όχι μεθαύριο. Όχι σε έναν χρόνο -σε πέντε ή σε δέκα. Σήμερα. Τώρα. Δεν ξέρω, ίσως φταίνε κάτι χιπστεροβιβλία που διαβάζω τελευταία -τύπου Μπουσκάλια- αλλά σας έχω νέα, παιδιά! Μπορεί να είμαστε “μικροί”, μπορεί να “μη μας πήραν και τα χρόνια”, αλλά δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα αύριο, τα ωραία και τα λαμπερά που ονειρεύεστε, θα έρθουν. Κι ακόμη, αν έρθουν, δε θα είναι ούτε ωραία, ούτε λαμπερά, αν δεν έχετε προσπαθήσει. Οι δικαιολογίες βρίσκονται εύκολα· κούραση, έλλειψη δυνατοτήτων, “όρια”. Ξέρεις κάτι; Τα μόνα όρια που σου επιτρέπω να βάλεις (ως μελλοντική βασίλισσα, που θα διοικήσει τον κόσμο τούτο απόλυτα δημοκρατικά) είναι εκείνα της ηθικής. Ό,τι δεν αντιβαίνει της ηθικής που ελπίζω ότι έχεις και των φυσικών νόμων, όπως το να περπατήσεις με γυμνά πόδια πάνω στο νερό ή να φθάσεις στο φεγγάρι χωρίς διαστημόπλοιο, είναι δυνατό. Το δυνατό που αποφεύγεις.

Κάποια στιγμή έπρεπε να πάρω μία απόφαση. Με περίμενε στη γωνία για χρόνια κι εγώ την απέφευγα. Από φόβο, φυσικά. Φόβο για την αποτυχία και ανασφάλεια μήπως δεν είμαι αρκετή, αρκετά καλή, μήπως “δεν μπορώ”. Την απόφαση την πήρα και τώρα περπατάμε μαζί, κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί. Τους φόβους και τις ανασφάλειες δεν τις έχω ξεπεράσει και κάτι μέσα μου μου λέει ότι ποτέ δε θα το κάνω. Αλλά είμαστε και σ’ αυτό μαζί. Φοβόμαστε μαζί. Αποτυγχάνουμε μαζί. Κι όταν ακούμε “μπράβο”, το ακούμε μαζί. Εγώ και η απόφασή μου. Εγώ και το όνειρό μου. Εγώ για εκείνο. Κι εκείνο για μένα.

Μ.

Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!

Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!