Αδέσποτα στην Ελλάδα: Ένα τεράστιο πρόβλημα με ελάχιστη προβολή
Η οικονομική κρίση διείσδυσε στην ελληνική καθημερινότητα το 2009. Η κατιούσα που πήρε η οικονομία αντικατοπτρίζεται στην τροπή που πήρε η ζωή του απλού πολίτη, του φανερού θύματος του φαινομένου. Όμως, υπάρχουν και τα αφανή θύματα, τα αδέσποτα, των οποίων ο αριθμός διπλασιάστηκε όταν ξεκίνησε η ύφεση. Η εγκατάλειψη ενός κατοικίδιου ζώου, είτε γάτας είτε σκύλου, στην Ελλάδα του 2017, αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα, που η πλειοψηφία είτε το αγνοεί ή εθελοτυφλεί για την έκταση και τη σημαντικότητά του.
Η Διεθνής Διακήρυξη Δικαιωμάτων των ζώων διατυπώνει ότι όλα τα ζώα έχουν δικαίωμα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης, κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση, ενώ η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη, ενώ κάθε πράξη που προκαλεί χωρίς λόγο θάνατο σε ένα ζώο, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή. Η συμπεριφορά των πολιτών όμως απέναντι στα αδέσποτα μόνο τοξική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ενώ οι δράσεις της πολιτείας δεν συμβαδίζουν επ’ ουδενί με τα προαναφερθέντα. Θα δείτε παρακάτω γιατί.
Το δέλεαρ του αφορολόγητου χρήματος, έχει συντελέσει στην ανάπτυξη παράνομου εμπορίου ζώων. Εισάγονται κυρίως από γειτονικές χώρες, όπως η Αλβανία και η Βουλγαρία, και προορίζονται για κυνομαχίες (κυρίως σκυλιά ράτσας Ροτβάιλερ) και κατοικίδια που θα διοχετευτούν σε πιθανούς αγοραστές μέσω παράνομων παζαριών. Τα σκυλιά που θα κριθούν ανεπαρκή για τις κυνομαχίες ή θα τραυματιστούν κατά τη διάρκεια αυτών, αν είναι τυχερά δηλαδή και δεν σκοτωθούν στη “μάχη”, καθώς και οι σκύλοι ή οι γάτες που δεν θα ικανοποιούν τα αισθητικά κριτήρια των επίδοξων αγοραστών, θα εγκαταλειφθούν σε απόμερα σημεία με σκοπό να πεθάνουν. Ο αριθμός εισαγόμενων ζώων, αγγίζει τις 30.000 ετησίως.
Κονδύλια ύψους εκατομμυρίων προοριζόμενα για δήμους και κτηνιατρικές, που υπάγονται στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, όχι μόνο δεν δόθηκαν στη φροντίδα των αδέσποτων, αλλά δαπανήθηκαν με κατευθυντήριο μοχλό το μότο «έλα μωρέ εμείς δεν θα βγάλουμε κανένα φράγκο απ’ αυτό» διαφόρων στελεχών των φορέων αυτών. Τρανταχτές αποδείξεις είναι ότι από τους 325 δήμους στην Ελλάδα, μόνο οι 41 έχουν αδειοδοτημένο κυνοκομείο που συνεργάζεται με φιλοζωικά καταφύγια κι απ’ αυτά μόνο τα 26 συνεργάζονται με κτηνίατρο. Στην πλειοψηφία αυτών εργάζονται μη επαγγελματικά καταρτισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν συνειδητοποιούν το βεληνεκές του προβλήματος. Αυτό φαίνεται από τους καθημερινούς θανάτους των σκυλιών και κυρίως των κουταβιών, από μικρόβια (κυρίως οξεία γαστρεντερίτιδα), που με έναν εμβολιασμό θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αλλά και τις άθλιες συνθήκες, όπου τα ποντίκια και τα περιττώματά τους κάνουν «πάρτι», ανάμεσα στα υπεράριθμα σκυλιά που είναι στοιβαγμένα σε μικροσκοπικά κλουβιά μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Μέσα σε όλα αυτά, τα προαναφερθέντα κονδύλια, με τη δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, όσο περνάει ο καιρός μειώνονται ταχύτατα.
Η εγκατάλειψη από τον ιδιοκτήτη αποτελεί μια μορφή υποκουλτούρας πια. Είτε στην απόπειρα ικανοποίησης της ματαιοδοξίας μας, είτε πάνω στην παρόρμηση μας, θα αγοράσουμε ένα σκυλί ράτσας ή ένα οποιοδήποτε σκυλί, χωρίς να αναλογιστούμε την ευθύνη που αναλαμβάνουμε εκείνη την στιγμή. Η έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει, δεν μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αγοράζουμε ένα λούτρινο παιχνίδι ή ένα ακριβό αντικείμενο, αλλά ένα ζωντανό πλάσμα με συναισθήματα και ανάγκη για περίθαλψη. Όταν ο ενθουσιασμός βέβαια δίνει τη θέση του στη σκληρή καθημερινότητα, η εγκατάλειψη είναι αυτοσκοπός και θα κατηγορήσουμε το ίδιο το ζώο, αντί για την ανωριμότητα μας. Η ράτσα προφανώς και δεν σημαίνει τίποτα πια, το ζώο σταματάει να είναι γλυκό και χαριτωμένο, αλλά είναι πια ένα παραπάνω πρόβλημα στην ήδη πολυτάραχη καθημερινή ζωή μας. Και έτσι καταλήγουμε στην εγκατάλειψη. Έξω από σουπερμάρκετ, σε βουνά, σε παρυφές εθνικών δρόμων, στα σκουπίδια, οπουδήποτε. Παραδόξως στον τρόπο είμαστε ευρηματικοί. Οι περιοχές που επιλέγονται συνήθως στην Αττική, είναι ο Βοτανικός, το Σχιστό, τα Μέγαρα και ο Ασπρόπυργος. Ζώα νεκρά από ασιτία, βαμμένα με οξυζενέ, απαγχονισμένα, είναι μερικές από τις περιπτώσεις που συναντώνται στις περιοχές αυτές. Τέλος, η φόλα αποτελεί καθημερινό φαινόμενο στους δρόμους της Αθήνας, παρ’ όλο που υπάρχει νόμος που τιμωρεί με πρόστιμο την πράξη αυτή.
Λύσεις όμως υπάρχουν. Ενημέρωση εφ’ όλης προσφέρεται δωρεάν από τις πολυάριθμες φιλοζωικές σε όλη τη χώρα. Στην πράξη, οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει μέλος σε αυτές και να βοηθήσει ουσιαστικά, γιατί στην κυριολεξία παλεύουν μόνες τους με πενιχρά μέσα για την αντιμετώπιση της μάστιγας αυτής. Αναφορά οποιουδήποτε περιστατικού κακοποίησης ή εγκατάλειψης ζώου στις φιλοζωικές οργανώσεις. Τώρα αν ο αποχωρισμός ιδιοκτήτη κατοικίδιου είναι αναπόφευκτος, καλύτερα να δοθεί σε κάποιο ίδρυμα που θα φροντίσει για την υιοθεσία του, και όχι σε κάποιο pet shop με σκοπό το κέρδος. Και φυσικά ο κάθε ιδιοκτήτης οφείλει να στειρώνει το ζώο του.
Κλείνοντας, να θυμάστε πως το να είσαι φιλόζωος δεν είναι ρετσινιά αλλά και πως δεν χρειάζεται να είσαι φιλόζωος για να συμπεριφέρεσαι σωστά σε ένα ζώο, αρκεί να είσαι άνθρωπος. Παράλληλα, το να ασκείς βία σε ένα ζώο δεν είναι δείγμα εξουσίας αλλά αδυναμίας. Μην εγκαταλείπετε τα ζώα σας, είναι από τα ελάχιστα πλάσματα που σας αγαπούν ανιδιοτελώς.
