Game of Notes S03, Episode 01: Hey you!
Της Μαίρης Καραμπίνα
…One and a half year later, το Game of Notes ενηλικιώνεται, περιφέρει τα ψυχολογικά, τα ερωτηματικά και τα ουράνια τόξα του σε νέους τόπους και χρόνους και σηκώνει αυλαία για να αποδείξει ότι η πραγματικά πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του καλοκαιριού δεν ήταν εκείνη της 16ης Ιουλίου.
Την ώρα που ξεκινά να γράφεται αυτό το κείμενο, στα headquarters του citycampus δεν έχουν την παραμικρή ιδέα του τι πρόκειται να συμβεί. Και δικαίως δεν έχουν, γιατί δεν είμαι καν σίγουρη αν αυτό το κείμενο, που ξεκινά να γράφεται τώρα, θα το στείλω προς δημοσίευση.
Για την ακρίβεια δεν είμαι καν σίγουρη αν θα ολοκληρωθεί ποτέ ή αν είμαι γενικά σε θέση και φάση να αναβιώσω αυτήν τη “στήλη”, που λατρεύτηκε από χιλιάδες αναγνώστες -τους γονείς μου, τον αρχισυντάκτη μου και δύο φίλους. Δεν ξέρω αν έχω υλικό να την στηρίξω (οι εποχές που διεξήγαγα διευρυμένες κοινωνιολογικές μελέτες σε μπουζουκλερί, rockάδικα και λοιπά κέντρα καθόλου-διασκεδάσεως-μόνον-προκλήσεως-αγοραφοβίας έχουν παρέλθει, και κατά πως φαίνεται ανεπιστρεπτί), είμαι οριακά εκτός φοιτητικού κόσμου, σίγουρα εκτός μετεφηβικής νιρβάνα και “χαλαρότητας” και δε θυμάμαι καν πώς παίζεται το tichu.
Δεν έχω πολυπληθείς παρέες, οι συζητήσεις με τους φίλους μου δεν περιστρέφονται πια γύρω από τα γκομενικά μας και δε διεξάγονται πλέον πάνω από ξέχειλα από ούζο ποτήρια και μπουκάλια ρετσίνας -κυρίως επειδή έχουμε σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οπότε οι συζητήσεις μας γίνονται πια μέσω μηνυμάτων και skype, η εισαγωγική φράση είναι η εξής μία “τι γίνεται στη ζωή μας ρε μαλάκα” και ακολουθείται από πλούσια διαλεκτική περί της -σχεδόν σε όλους μας κοινής- αίσθησης πως είμαστε πεντάχρονα που εξαναγκάστηκαν σε ζωές ενηλίκων, ενώ όταν τύχει και τα καταφέρουμε να βρεθούμε από κοντά ανταλλάσσουμε γνώμες για απορρυπαντικά, λέμε για απλήρωτους λογαριασμούς και κομμένα ρεύματα και θυμόμαστε με νοσταλγία τα πάλαι ποτέ ξεφτιλισμένα βράδια μας.
Δεν έχω καμία “σοφία” να σας μεταλαμπαδεύσω, αναρωτιέμαι και η ίδια συχνά αν υπάρχουν ακόμη μέσα μου μερικά ψήγματα έστω χιούμορ, ή αν το κατάπιε το drama, στο οποίο ως σωστή queen τείνω να αναλώνομαι και δεν είμαι καν σίγουρη αν μπορώ να αρθρώσω μία έστω πρόταση που δεν αναφέρεται (ή/και δεν κάνει προβολές) σε “όνειρα”, κυνηγητά ουράνιων τόξων και υπερπροσπάθειες -γεμάτες άγχη και πανικούς- για μια ζωή που δεν θα είναι επ’ ουδενί μεγάλη, αλλά πάντα θα διεκδικεί και πάντα θα βρίσκει χώρο να ψηλώσει (και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το “Μ” στην υπογραφή του κειμένου, σημαίνει Μποφίλιου). (Αναφορικά με αυτό το τελευταίο, τα δείγματα που έχω από τις δια ζώσης συζητήσεις μου και την εν γένει συνύπαρξή μου με τους ανθρώπους, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, ενώ ο πρηξαρχιδισμός -ως προϊόν της μετάλλαξής μου σε εγωκεντρικό γουρούνι που αδυνατεί να ασχοληθεί με οτιδήποτε πέραν του εαυτού του- που υφίστανται αδιαλείπτως είναι αξιοσημείωτος).
Έχω δηλαδή περί τους έναν εκατομμύριο λόγους να μην γράψω αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή και μία μόνη ανάγκη να το κάνω. Δεν είναι καν συγκεκριμένη ανάγκη, απλώς κάτι που γυροφέρνει καιρό στο μυαλό μου. Ίσως πάλι και να μη μου φθάνει το συναισθηματικό ξεβράκωμα, στο οποίο με ψυχαναγκαστική προσήλωση και αυτομαστιγωτικό πείσμα υποβάλλω τον εαυτό μου τελευταία· ίσως θέλω λιγάκι ακόμα.
Ή ίσως και να πιστεύω πως αφού είμαι έτσι εγώ και αφού είναι έτσι ο συνομίληκος περίγυρός μου, ίσως είναι κι άλλοι, ίσως είμαστε πολλοί. Ίσως οι υπαρξιακές κρίσεις που συμπίπτουν με τους πρακτικούς προβληματισμούς (που για ορισμένους ίσως και να είναι προβλήματα) είναι τρόπον τινά κοινές. Ίσως οι φόβοι και τα άγχη μας που μοιάζουν τόσο διαφορετικά και για τον καθέναν απροσπέλαστα, να είναι στον πυρήνα τους όμοια. Ίσως όλα τα ερωτηματικά και όλες οι αγωνίες, όλες οι έξωθεν, αλλά και οι φορεμένες από εμάς σε εμάς πιέσεις να μοιράζονται την ίδια βάση.
Ίσως οι ελπίδες και οι ματαιώσεις, οι προσμονές, οι απογοητεύσεις και οι εκπλήξεις να έχουν περίπου τον ίδιο αντίκτυπο εντός μας. Ίσως, σε κάποιο σημείο τους, μοιάζουν οι ανασφάλειες και όλα τα “ίσως”, όλα τα άγνωστα, οι αποχωρισμοί και οι αποχαιρετισμοί, οι αλλαγές, οι κύκλοι που κλείνουν κι εκείνοι που δεν θα κλείσουν ποτέ, οι αποφάσεις που παίρνονται κι εκείνες που πρέπει να γίνουν πράξη, οι πράξεις που γεννήθηκαν κάπου πέρα από το όριο του πραγματικού με το φαντασιακό κι εκείνες που χρειάζεται να εξηγηθούν, οι μπερδεμένες σκέψεις, σαν κι αυτές, και οι αλλόκοτες, τα συναισθήματα που πρέπει να γίνουν διαχειρίσιμα και κάπου να χωρέσουν…
Και αυτό είναι κάπως παρηγορητικό. Γιατί μπορεί να είμαστε ο καθένας μόνος του, αλλά είμαστε μόνοι μαζί. Αυτό δεν έχει σημασία άλλωστε; Να είμαστε καθένας μόνος του και να είμαστε μαζί;
Μ.
