The hateful eight
Της Έλενας Σκούφου
Πρωταγωνιστούν: Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins
Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Τοποθετημένο λίγο μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, το “ the hateful eight ” είναι το δεύτερο western για τον Tarantino, καθώς και η όγδοη ταινία που έχει στο ενεργητικό του. Με την έναρξη κιόλας της ταινίας, μεταφερόμαστε στον παγερό Βορρά της αμερικανικής γης, όπου ένας κυνηγός κεφαλών, ο ξακουστός «Κρεμάλας» ταξιδεύει με μια άμαξα, μαζί με την καταζητούμενη από τις αρχές Daisy, που κατηγορείται για φόνο. Σκοπός του είναι να την παραδώσει στους αρμόδιους για τον απαγχονισμό της, προκειμένου ο ίδιος να εισπράξει τα λύτρα.
Το ταξίδι προς την πόλη του Red Rock, γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον, όταν ο Ταγματάρχης Marquis κάνει οτοστόπ, θέλοντας να ανέβει και αυτός στην άμαξα. Ύστερα από έναν διάλογο διανθισμένο με το ιδιαίτερο χιούμορ του Tarantino, η άμαξα συνεχίζει το ταξίδι της, έως ότου σταματήσει πάλι, για να επιβιβάσει το νέο Σερίφη της πόλης. Εντός της άμαξας, οι συζητήσεις για τα γεγονότα του πολέμου μεταξύ των δύο αντίπαλων πλευρών, των Βορείων απ’ τη μια και των Νοτίων απ’ την άλλη, βρίσκονται σε εξέλιξη και οι παρεξηγήσεις δεν αργούν να προκύψουν.
Εδώ, ο Tarantino, με τη φράση που ξεστομίζει ένας απ’ τους βασικούς του ήρωες πως «οι Μαύροι είναι ασφαλέστεροι, όταν οι Λευκοί είναι αφοπλισμένοι» επιδιώκει να συνδέσει το παρελθόν της Αμερικής, με το παρόν της, κάνοντας νύξη στις πρόσφατες επιθέσεις των αστυνομικών του Σικάγο, ενάντια της κοινότητας των Αφροαμερικανών, καθώς και την εμπλοκή του ίδιου του σκηνοθέτη, ανάμεσα στα λεκτικά πυρά, όταν κοινοποίησε τις θέσεις του εναντίον της βίας και της συγκάλυψής της.
Η πορεία προς το Red Rock ανακόπτεται για άλλη μια φορά, όταν ξεσπά μια ισχυρή χιονοθύελλα, που αναγκάζει τους ήρωες να βρουν καταφύγιο στο «Ραφτάδικο της Minnie» όπου συναντούν τέσσερις φιλοξενούμενους, που βρίσκονται ήδη εκεί. Οι ταξιδιώτες συστήνονται μεταξύ τους και η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι τεταμένη, καθώς πλανάται ένα πνεύμα δυσπιστίας μεταξύ των παριστάμενων, για την αληθινή τους ταυτότητα.
Η ταινία, «χτίζει» την έντασή της, όχι μόνο μέσω της πλοκής, αλλά και μέσω της επιβλητικής μουσικής, που έχει συνθέσει αριστουργηματικά ο E. Morricone. Οι διάλογοι, πάντα με χιούμορ, ωμότητα, ειρωνεία και ρεαλισμό, βαραίνουν, διαποτίζοντας την ταινία με πολιτικοκοινωνικά νοήματα, περί διχασμού και φυλετικών διακρίσεων. Και εκεί που η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά, ξεσπά η απρόσμενη ανατροπή, που περιλούζει την οθόνη με το χαρακτηριστικό splatter του Tarantino, αφήνοντας αποτυπωμένο στην καταληκτική σκηνή της ταινίας, το αιματηρό κάδρο, που θα περίμενε κανείς, ύστερα από τρεις ώρες δράσης.
Το “ the hateful eight ” συμπερασματικά θα λέγαμε πως είναι ένα western πολιτικών διαστάσεων, το οποίο δεν στερείται τα χαρακτηριστικά στοιχεία που διαπνέουν τις ταινίες του Αμερικανού σκηνοθέτη, ο οποίος επιτυγχάνει να κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο, μέσα σ’ ένα μόνο δωμάτιο! Η πλούσια πλοκή, οι συνεχείς εναλλαγές των χαρακτήρων, η έμφαση στη λεπτομέρεια και φυσικά η δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, δεν είναι στοιχεία καινούργια για τον θεατή του Tarantino, ο οποίος καταφεύγει σε ήδη δοκιμασμένες μεθόδους εντυπωσιασμού, γεγονός που καθιστά τους «μισητούς οκτώ » ναι μεν μια εξαιρετική ταινία, αλλά σίγουρα όχι μια από τις κορυφαίες δημιουργίες του.
