Σκηνές από κάποια νύχτα, χίλιοι συν ένας στίχοι που κρύβουν ιστορίες και μια υπόσχεση.
-Τι θα κάνεις το βράδυ;
-Να ντυθώ; Θα βγούμε;
-Αμέ! Φόρεσε τα πυτζαμάκια σου, ετοίμασε κάμερα και βρες κάτι να πιεις.
Τέτοιες είναι οι ανήθικες προτάσεις που δέχομαι τις νύχτες από τους φίλους μου (και τις οποίες θέλω να καταγγείλω δημόσια). Και βάζουμε τα πρόχειρά μας, αράζουμε μπροστά στους υπολογιστές μας -που προφανώς έχουν για screen saver εικόνες που με τεράστια γράμματα, σε μαύρο φόντο (σαν τις ψυχές μας), γράφουν “forever alone”- και παίρνει φωτιά το youtube. Skype ή μεθυσμένες λέξεις στο chat. Playlist της κλάψας, Serj Tankian και Radiohead σε λούπα. (Τι εννοείς εσείς δεν κλαίτε με Serj Tankian; Και με τι κλαίτε; Δεν είστε άνθρωποι εσείς; Ψυχή δεν έχετε; Έστω και μαύρη;) Κάπου εκεί ξεκινούν οι συζητήσεις· οι προβληματισμοί και τα προβλήματα. Και πρόβλημα στο πρόβλημα, το γυρίζουμε σε ελληνικό ρεπερτόριο. Μιλάμε για το χρόνο, που είναι ο χειρότερος εχθρός, για καταστάσεις που -δεν μπορεί!- θα τις ζήσανε κι άλλοι και για τη ζωή που δεν έχουμε ακόμη καταλάβει αν είναι θλιβερή ή μήπως και μοιάζει με καρναβάλι. Και σκέψη στη σκέψη, κάνουμε στροφή στην πχιότητα και πέφτουμε σε σκληροπυρηνική μπουζουκοκαψούρα, σα γνήσιοι Έλληνες. Διανύουμε χιλιόμετρα στα μουσικά πεντάγραμμα και καταλήγουμε να πετάμε γαρύφαλλα από τον καναπέ μας και να μας βρίσκει το ξημέρωμα αγκαλιά με τον Μητροπάνο. (Black humour.) (Τι; Όχι;)
Νύχτες που πάνε κάπως έτσι. Λιγότερο ή περισσότερο σουρεαλιστικές. Λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινές, κατά περίπτωση. Είναι εκείνες οι νύχτες οι χωρίς ύπνο… Οι χωρίς παρουσίες, μα με ανθρώπινες ανάσες.
Οι νύχτες που γνωρίσαμε τους εαυτούς μας και τους άλλους -αυτούς τους άλλους που θέλουμε να έχουμε κοντά μας. Εκείνους που μοιραζόμαστε σκέψεις χωρίς να μιλήσουμε. Που μοιραζόμαστε ανάγκες χωρίς να τις εκφράσουμε. Άνθρωποι των οποίων το άδειο βλέμμα διακρίνουμε χωρίς να χρειαστεί να δούμε τα μάτια τους. Που βλέπουν το δικό μας κι αν είμαστε ακόμη μακριά. Αυτούς τους άλλους που δε διαλέγουν τις λέξεις προσεκτικά και δε ντύνουν τις προτάσεις με χρώματα και με παρηγοριές. Ανθρώπους που έχουν ψυχές ραγισμένες. Θα φοβηθούμε, ναι. Θα δειλιάσουμε να τις πάρουμε στα χέρια μας. Όμως είναι, έτσι κι αλλιώς, σπασμένες. Και μάλλον δεν μπορούμε να τις γιατρέψουμε. Ας προσέξουμε μονάχα να μην πατάμε άτσαλα πάνω στα κομμάτια τους, να δείχνουμε σεβασμό στα θραύσματά τους. Κι αν, πού και πού, οι πληγές σκαλίζονται, ας πιέζουμε μ’ ένα πανί, ώσπου να πάψει το αίμα να τρέχει -μ’ ένα πανί και μια αγκαλιά.
Εκείνες οι άυπνες νύχτες που είμαστε καθ’ ένας μόνος του και είμαστε μαζί. Γι’ αυτό είμαστε φίλοι· γιατί είμαστε μόνοι μας και είμαστε μαζί.
Όχι, απόψε δε θα βγούμε. Θα μείνουμε να πούμε τις ιστορίες μας μέσα από τραγούδια. Θα σου πω μέχρι εκεί που θέλω εγώ και δε θα σου ζητήσω να μου πεις περισσότερο από αυτό που μπορείς. Μ’ έναν όρο: να αγγίζουμε προσεκτικά τα θραύσματά μας.
Απόψε θα πάει κάπως έτσι. Ή αύριο. Ή όποιο βράδυ. Και ναι, αυτό είναι υπόσχεση. Υπόσχεση σ’ εκείνες τις νύχτες που φθάνουν ως το ξημέρωμα.
“Τις βραδιές που θέλουμε κάπου να μιλήσουμε, που θέλουμε ένα χέρι να πιαστούμε…”
ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή/και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
