Episode 14: 3+1 random summer stories (part 1)
Το 3ο Μνημόνιο υπογράφηκε, οι τράπεζες άνοιξαν, ο κιμάς φορολογήθηκε με 23% ΦΠΑ (κρίμα για τον κιμά!) και οι πολιτικές τοποθετήσεις μέσω facebook status έδωσαν τη θέση τους σε check in ανά την Ελλάδα και φωτογραφίες από μαγιό, baby oil και ρακέτες σε θάλασσες και ακτές και από πόδια με φόντο παρμπρίζ αυτοκινήτου. Σα να λέμε, επιστρέψαμε στην κανονική ροή του προγράμματός μας. Πήγαν να μας την κάνουν οι αλήτες, αλλά εντάξει, όλα καλά, παιδιά! Το καλοκαίρι είναι εδώ! Δε μασάει το καλοκαιράκι· δε μασάει και δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά.
Φοβήθηκα, δε θα σας το κρύψω. Ταράχθηκα με όσα εξελίσσονταν ραγδαία τον τελευταίο μήνα. Τρόμαξα! Λες, σκέφτηκα, να μου χαλάσουν την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά μου; Λες να μου καταστρέψουν τον επίγειο παράδεισό μου; Να μου διαλύσουν το ροζ χαριτωμένο συννεφάκι μου από ζαχαρόπαστα και μαλλί της γριάς και να προσγειωθώ ξάφνου σε άχυρα και καρφιά, αντί για μετάξια και πούπουλα; -Μόνο σε μετάξια και πούπουλα κάθεται ο απ’ αυτός μου.- Ρε, μπας, λέω, και μου χαλάσουν τις διακοπές που δεν έχω κανονίσει για φέτος; Και πώς; Και τι; Ούτε beach bar, ούτε νησιά, ούτε coctails φέτος; Ούτε ηλιοβασιλέματα στη Σαντορίνη, ούτε party στη Μύκονο, ούτε καν camping στην Ελαφόνησο και τη Σαμοθράκη; Να δεις που φέτος θα τη βγάλουμε στην πόλη… Κανά μπανάκι στην πιο κοντινή θάλασσα, καμιά βουτίτσα σε πισίνα και μαγιό το περσινό (το αφόρετο ακόμη). Καταραμένη κρίση!
Έτσι τα σκέφτηκα, που λες, και πολύ ταράχτηκα! Και να ‘μαι μεσημεράκι του Ιουλίου και ο ήλιος να καίει -για gay, straight και κάθε πλάσμα αυτού του τόπου ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων. Να πασαλείβομαι με αντηλιακό, μπας και μυρίσει καλοκαίρι και να βγαίνω να λιαστώ στη βεράντα. Θα βάλω να παίζει δυνατά το Koop Island Blues (τα τζιτζίκια τα έχω!), θα φορέσω και μία καπελαδούρα ίσα με ομπρέλα θαλάσσης και έτοιμη. Live your myth… στην πόλη! Μόνο δυόσμος μου λείπει για το mojito. Αχ, καλοκαιράκι… (Τι εννοείς θα είμαι γελοία και θα βγουν οι γείτονες από τα γύρω μπαλκόνια να μου πετάνε ντομάτες;)
Καλοκαιράκι στην πόλη! Πρέπει, όμως, να μαυρίσω λιγάκι. Αν μη τι άλλο, δεν πρέπει να με πάρουν και πρέφα. Να μαυρίσω λιγάκι, να δίνω την εντύπωση ότι πέρασα super-wow καλοκαίρι τρέχα-γύρευε-πού. Να μαυρίσω λιγάκι, να κρύψουμε και καμία ατέλεια (όχι πως το έχω ανάγκη εγώ βεβαίως, βεβαίως· υποθετικά μιλάμε). Γιατί πιο άσπρη και από το γάλα η Μ. φέτος. Πάνε οι ένδοξες μέρες του μαυρίσματος, πάνε τα πάλαι ποτέ μεγαλεία του ηλιοκαμένου δέρματος. Πέρυσι να με έβλεπες… Τέλη Αυγούστου και μόνο μάτια και δόντια να ξεχωρίζουν στο σκοτάδι. Κατράμι η δικιά σου! Ένα Datsun φορτωμένο με καρπούζια μου έλειπε και ήμουν έτοιμη για καριέρα στον Πύργο της Ηλείας. (Black humour. Total black.)
(Σημείωση 1: Αν 14 episod-ια μετά και φθάνοντας στο τέλος της σεζόν δεν είστε σε θέση να αντιληφθείτε το troll του πράγματος, δε σας θέλω για αναγνώστες μου και να φύγετε, να πάτε αλλού.)
Και μέσα σ’ όλα, ήθελα να σκεφτώ και κάτι δροσερό και καλοκαιρινό να σας γράψω. Κάτι σα βουτιά στα δροσερά νερά του Αιγαίου μετά το “χτύπημα” σε μπιτσόμπαρο κοσμοπολίτικου νησιού. Γιατί πολύ το βαρύναμε τελευταία και είναι ήδη η ατμόσφαιρα αποπνικτική και τεταμένη για να έχετε και μένα πάνω από το κεφάλι σας. Ήθελα να αποχαιρετιστούμε για καλοκαίρι με κάτι αλλιώτικο. Βούτηξα στις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις, πλατσούρισα σε πολύχρωμες φωτογραφίες, έστυψα το μυαλό μου να βρω μια ιστορία. Τι ιστορία να σας πω; Δεν είχα…
“Βρε λες;” σκέφτηκα και θυμήθηκα πως η σειρά αυτή των episod-ίων αποτελεί κοινωνική προσφορά στον απανταχού φοιτητικό πληθυσμό. Και είπα. Είπα να σκαρφιστώ μερικά υποθετικά σενάρια, που θα περιέχουν ένα απόσταγμα -υποθετικής- σοφίας για να βοηθήσουν εσένα, φίλε συμφοιτητή, να επιβιώσεις στις -υποθετικές- φετινές σου διακοπές.
(Σημείωση 2: Τα όσα ακολουθούν είναι προϊόντα μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόοσωπα ή/και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.)
Summer story no.1 (aka. “Μαλλιοτράβηγμα στο νησί.”)
Πέντε μέρες και πέντε νύχτες σε νησί των Σποράδων με επτά γράμματα (ή αλλού), γνωστό ως καλοκαιρινή επιλογή των απανταχού τελειόφοιτων Λυκείου της χώρας. Πέντε μέρες και πέντε νύχτες που μία μεγάλη παρέα (ας υποθέσουμε κοριτσοπαρέα εν προκειμένω) μοιράζεται το μόλις δύο δωματίων ίδιο ενοικιαζόμενο σπιτάκι. Πέντε άυπνες μέρες και νύχτες ο ένας πάνω στον άλλον και όλοι συνεχώς μαζί. Λίγο η κούραση, λίγο η έλλειψη επικοινωνίας και οργάνωσης, λίγο η ζέστη, λίγο τα πεταμένα ρούχα και μαγιό στο νιπτήρα του μπάνιου, μία κουβέντα θα πει ο ένας, τρεις θα απαντήσει ο άλλος, δε θέλει και πολύ να πάρει η -υποθετική- παρέα φωτιά. Όπως, όμως, έχει ειπωθεί ξανά και είναι πλέον γνωστό τοις πάσι, τα πάντα στη ζωή είναι θέμα attitude. Θέμα attitude είναι και ο καβγάς. Να τσακωθείς, λοιπόν. Αλλά να τσακωθείς σωστά.
Βήμα 1ο: χρειάζεσαι κοινό -όσο μεγαλύτερο, τόσο καλύτερα. Ιδανική επιλογή το λιμάνι του νησιού.
Βήμα 2ο: βγάλε τα απωθημένα σου. Ξέθαψε και το τελευταίο, προ-ετών, ασήμαντο παράπονο, σκάλισε όλα τα εσωτερικά προβλήματα της παρέας και άσε όλη σου την κατινιά να απελευθερωθεί και να σκάσει σαν πυροτέχνημα.
Βήμα 3ο: ούρλιαζε σα λύκος σε πανσέληνο. Δεν έχει σημασία τι θα λες, αρκεί να ουρλιάζεις. (Προαιρετικά, μπορείς να βάλεις και τα κλάματα.)
Βήμα 4ο: χωριστείτε σε “στρατόπεδα” και αγνοήστε την ύπαρξη των υπολοίπων.
Αν το τέλος των διακοπών βρει την παρέα διαλυμένη, well done φίλε συμφοιτητή! Mission accomplished.
Summer story no.2 (aka. “Το τέλος του χρόνου και το μυστήριο του εξαφανισμένου κλειδιού.”)
Ώρα: 06:23 πμ. (1 ώρα και 37 λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου)
Τελευταίο βράδυ στο νησί, έχεις βγει, έχεις πιει -συγκρατημένα γιατί τέσσερις ώρες σε καράβι με hangover και δε θα έχουν μείνει ούτε τα κοκκαλάκια σου μέχρι να φθάσεις στον Πειραιά-, βγάζεις μερικές τελευταίες φωτογραφίες και ευγνωμονείς το σύμπαν που δεν πήγε τίποτα στραβά αυτή τη φορά, η παρέα επιστρέφει όπως ακριβώς ξεκίνησε, χωρίς απώλειες και το μοναδικό απρόοπτο που συνέβη ήταν μία μικρής διάρκειας και άνευ σημασίας κρίση πανικού, που κιόλας δύο μέρες μετά τη θυμάστε γελώντας.
Ώρα: 06:35 πμ. (1 ώρα και 25 λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου)
Όλα όμορφα, όλα χαλαρά και ξέγνοιαστα. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο σχηματίζετε μία ουρά έξω από την πόρτα και περιμένετε αυτόν που έχει τα κλειδιά να ανοίξει. Δεν κουνιέται κανείς.
“Δεν τα έχω εγώ.”
“Εσύ βγήκες τελευταίος.”
“Σου τα έδωσα, όμως.”
Ανοίγουν τσάντες, αδειάζουν τσέπες, κλειδί πουθενά. Κάποιος θα πετάξει μία ιδέα που περιλαμβάνει τσιμπιδάκια, ταυτότητες και άλλα κινηματογραφικά. Παταγώδης αποτυχία. (“Ελληνικά πανεπιστήμια σου λέει μετά! Ανώτατη εκπαίδευση. Θα βγούμε επιστήμονες, γιατροί και οικονομολόγοι από εκεί μέσα και μία πόρτα δε θα μας έχουν μάθει να παραβιάζουμε!”)
Ώρα 06: 48 πμ. (1 ώρα και 12 λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου)
Και τα κινηματογραφικά συνεχίζονται. Σκαρφαλώνετε σε μπαλκόνια και πηδάτε κάγκελα με την ελπίδα να έχει ξεχαστεί κάποια μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Μπαλκονόπορτα ανοιχτή δεν υπάρχει· το μόνο που υπάρχει είναι απλωμένες πετσέτες και μαγιό κι ένα σημείωμα με ένα τηλέφωνο και τσαπατσούλικα γράμματα ριγμένο από τους τύπους του απέναντι δωματίου. (“Άσε μας άνθρωπέ μου στο χάλι και τον πανικό μας.”)
Ώρα 06: 57 πμ. (1 ώρα και 3 λεπτά πριν την αναχώρηση του πλοίου)
Ψυχραιμία. Παίρνετε τηλέφωνο τον υπεύθυνο να έρθει να σας ανοίξει -με την ελπίδα αφ’ ενός να μη σας βρίσει και αφ’ ετέρου να μην έχετε αφήσει το κλειδί πίσω από την πόρτα και απλά να το έχετε χάσει.
Για την ιστορία, όταν μισή ώρα αργότερα καταφέρετε επιτέλους να μπείτε στο δωμάτιο, θα δείτε το κλειδί παρατημένο πάνω στο τραπέζι (γιατί τέτοιος είναι ο δείκτης ευφυΐας στην παρέα), θα ρίξετε τα πράγματα βιαστικά στις βαλίτσες και θα φθάσετε στο λιμάνι τρέχοντας, με κομμένη ανάσα και καρδιακούς παλμούς 153/λεπτό.
To be continued…
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
