« Οι τρεις αδελφές » του Άντον Τσέχοφ στο Θέατρο Πορεία
Της Έλενας Σκούφου
Τα φώτα σβήνουν και η σκηνή του θεάτρου Πορεία φωτίζει ένα ρωσικό μοιρολόι που τραγουδιέται από ανθρώπους ντυμένους με ρούχα του τέλους του 19ου αιώνα, θρηνώντας το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Το σκηνικό απλό, αυστηρό και ιδιαίτερο, αποτελεί το σπίτι της Μαρίας, της Ειρήνης και της Όλγας. Ένας καναπές-κάθισμα ενός σιδηροδρομικού σταθμού, μαρτυρά τις αφίξεις, τις αναχωρήσεις και την αναμονή που θα λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το τεράστιο ρολόι τοίχου, επιβλητικό, βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει το πόσο αμείλικτα κυλά ο χρόνος.
Ύστερα από το θρήνο, τη σειρά παίρνει μια γιορτή, που όμως δεν είναι εξίσου χαρούμενη όπως παλιά, λόγω του εκλιπόντος πατέρα. Το σπίτι των τριών αδελφών που κάποτε γνώρισε τις δόξες της μπουρζουαζίας, έχει πλέον χάσει την αίγλη των περασμένων χρόνων. Οι αξιωματικοί παρέλαυναν στο σπίτι που έχριζε μεγάλης εκτίμησης απ’ τους ανάλογους κύκλους, μα τώρα ελάχιστοι πια το επισκέπτονται.
Οι τρεις γυναίκες του σπιτιού κουβαλούν η καθεμιά το δικό της φορτίο. Γάμοι που δεν είχαν ευτυχισμένη έκβαση, ανεκπλήρωτα όνειρα και πάθη, επιθυμίες βαθιά κρυμμένες στα μύχια της ψυχής, μα πάνω από όλα το όνειρο για επιστροφή στη Μόσχα. Η Μόσχα που όλο πλησιάζει και όλο απομακρύνεται, εξιδανικευμένη, καθώς μοιάζει, αποτελεί σανίδα σωτηρίας, τη λύση για να ξεφύγουν απ’ τον συναισθηματικό και ψυχικό όλεθρο. Οι καταστάσεις, όμως, και οι ανατροπές αυτής της ζωής δεν επιτρέπουν τη ζωή στη Μόσχα.
Φυσικά δεν είναι μόνο οι τρεις κοπέλες που βασανίζονται. Το ίδιο δυσβάσταχτα αισθάνεται και ο αδελφός των κοριτσιών, Ανδρέας, ο οποίος απογοητεύεται από τον έρωτα της ζωής του και ζει παγιδευμένος πια σε μια συνθήκη που δεν του πρέπει.
Το κλασικό κείμενο του Α. Τσέχοφ διανθίζεται με σύγχρονες πινελιές από τον σκηνοθέτη Δ. Τάρλοου, αποδεικνύοντας τον επίκαιρο χαρακτήρα του έργου που αγγίζει όλες τις εποχές και όλους τους λαούς. Ισορροπώντας την παράσταση σε δύο μέρη, με το πρώτο πιο ανάλαφρο και το δεύτερο φανερά πιο δραματικό, σκιαγραφείται ρεαλιστικά η πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές είναι σκληρή.
Τα χιουμοριστικά στοιχεία των ελληνικών δεδομένων, ίσως φέρνουν τον θεατή πιο κοντά στην ιστορία της Ρωσίας του 1901, μετατρέποντας την σε κάτι οικείο. Δε λείπει και η διακειμενικότητα από το σύνολο της παράστασης, με σαφείς αναφορές σε αποσπάσματα έργων Ελλήνων συγγραφέων και των ονομάτων τους, παραλλαγμένα στη ρώσικη εκδοχή τους. Οι ηθοποιοί από την άλλη, δίνοντας επί σκηνής όλο τους το είναι, μεταδίδουν στο κοινό όλα εκείνα τα συναισθήματα ματαιότητας που δημιουργούνται, ύστερα από τη συνειδητοποίηση της αποτυχίας στη ζωή.
Ωστόσο, η παράσταση δε λήγει απαισιόδοξα, περνώντας το μήνυμα πως ύστερα από την ολική συντριβή έρχεται η ευκαιρία για τον επαναπροσδιορισμό της ζωής, για νέους στόχους και όνειρα, για την προσπάθεια, για την ελπίδα, για εκείνο το πολυπόθητο ταξίδι στη Μόσχα…
Ερμηνεύουν: Α. Αϊδίνη, Ι. Παππά, Λ. Παπαληγούρα, Λ. Μαλκότσης, Μ. Δημητρίου, Κ. Κορωναίος, Γ. Νταλιάνης, Π. Δεντάκης, Δ. Μπίτος, Γ. Μπινιάρης, Π. Θωμόπουλος, Β. Παναγιωτόπουλος, Χ. Τσιτσάκης, Μ. Σγουρδαίου.
Σκηνοθεσία/απόδοση/δραματουργία: Δ. Τάρλοου
More info: Θέατρο Πορεία.
