Μέχρι το πτυχίο να ‘ρθει
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Μέχρι το πτυχίο να ‘ρθει λοιπόν, θα περάσουν διάφορες μέρες. Μέρες όμορφες και δύσκολες. Μέρες γεμάτες χαρά και πολύ γέλιο και μέρες γκρίζες με κλάμα και χτύπημα στο πάτωμα. Ως φοιτητές και ως άνθρωποι πάντα διαβάζουμε για αυτές τις χαρούμενες στιγμές, για τα όμορφα φοιτητικά μας χρόνια, για τις παρέες και τους φίλους αλλά κανείς δεν αναφέρεται σε εκείνες τις μέρες τις δύσκολες, αυτές που παραμελούμε και αφήνουμε πίσω πολλές φορές και δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία. Αρχίζοντας, λοιπόν, έχουμε 4 χρόνια για πτυχίο. 4 χρόνια μέσα στα οποία διαμορφώνουμε το εγώ μας και τις σχέσεις μας. Μερικές φορές, κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές σκέφτεσαι εάν έρχεσαι όντως φοιτητής για το χαρτί ή εάν έρχεσαι για να αποκτήσεις μία πιο “σκληροπυρηνική” αντιμετώπιση στη ζωή σου. Η αλήθεια είναι ότι πονάς αρκετά κατά τη διάρκεια, διότι είναι η πρώτη φορά που μέσα στην προσαρμογή σου και στην αποδοχή αυτού που είσαι, χάνεις λίγο από το εγώ σου αλλά και λίγους από τους ανθρώπους που είχες δεδομένους, όχι με την κακή έννοια, αυτούς που θεωρούσες ότι κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα σε συνόδευαν στα πάντα. Εκεί είναι που τρως τα μούτρα σου, που σε πνίγουν τα γιατί σου, που λες κάθε φορά το κλασικό “γιατί σε εμένα” και που μαθαίνεις ότι πρέπει να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις.
Είναι εκείνο το κρίσιμο σημείο που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απλή επιβίωση και στο να ζούμε ουσιαστικά τη ζωή μας. Δεν είναι όλα μέλι-γάλα, υπάρχουν όντως έντονες δυσκολίες, προδοσίες και πόνος που μας λυγίζει. Και εκεί είναι που παίρνουμε την απόφαση να σηκωθούμε, να παραδειγματιστούμε από αυτές και να συνεχίζουμε να περπατάμε όσο πληγωμένοι και να νιώθουμε. Είναι εκείνο το κρίσιμο σημείο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματική δύναμη που έχουμε μέσα μας, εκείνη που έρχεται όταν έχουμε πιάσει ήδη πάτο, εκείνη που όταν θα φτάσουμε σε μία από τις πολλές ψηλές κορυφές που θα συναντήσουμε στο διάβα μας θα μας θυμίσει τι περάσαμε για να φτάσουμε μέχρι εδώ και πόσα αντέξαμε για να γίνουμε ευτυχισμένοι και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας.
Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που πολλές φορές έχουν πολλά προβλήματα μαζεμένα, πολλές φορές κατ’εκείνους μη αντιμετωπίσιμα. Σε αυτούς υπάρχουν οι δύο κατηγορίες, εκείνη η μία που απλώς όλη την ώρα πιπιλίζουν τα προβλήματα που έχουν καταλήγοντας στο τέλος δυστυχισμένοι, μένοντας στάσιμοι σε αυτό, και εκείνοι που βρίσκουν τη δύναμη να πατήσουν στα πόδια τους και να πεισμώσουν. Εκείνοι που θα γίνουν αγνώριστοι, πηγή έμπνευσης και θαυμασμού! Που θα σου διηγούνται τι έζησαν και θα τους κοιτάς και δεν θα μπορείς να το πιστέψεις. Εκείνοι που θα είναι στο τέλος τόσο πολύ ευτυχισμένοι, γιατί θα έχουν πιάσει αυτό το μικρό νόημα που χρειάζεται για να ολοκληρωθείς πνευματικά και ψυχικά.
Εν τέλει, ο καλύτερος τρόπος να αποδείξουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους ότι αξίζουμε την ευτυχία μας και αυτά που έχουμε καταφέρει είναι να σηκωνόμαστε κάθε φορά δυναμικά στα πόδια μας και σε κάθε άνεμο που μαζί του παίρνει κομμάτια της σάρκας μας, να προχωράμε όσο και να μας πονάει. Να μετατρέπουμε τη στεναχώρια μας σε πηγή έμπνευσης και να κοιτάμε ευθεία. Γιατί η ζωή λένε είναι για τους γενναίους, για εκείνους που όσα και να περάσουν δεν θα σταματήσουν μέχρι να δούνε το φως του ήλιου. Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη δόση ευτυχίας και ικανοποίησης που θα πάρουν. Εκείνη που θα καλύπτει όλες τις σκοτεινές ημέρες και θα μας βοηθάει να διακρίνουμε τη λάμψη μέσα στα πιο ακατέργαστα πράγματα και συναισθήματα. Από εκείνα που ποτέ δεν περιμέναμε, από εκείνα θα πάρουμε τη μεγαλύτερη ώθηση που θα μας δοθεί για να προχωρήσουμε.
