Κοινωνική αποδοχή με κάθε κόστος
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Συχνό φαινόμενο, για να μην πούμε μάστιγα και συνήθεια που στοιχειώνει την κοινωνία μας. Ζώντας κάτω από ένα φλοιό, ο οποίος φοβόμαστε, ότι εάν εξαφανιστεί εκδηλώνουμε στοιχεία της προσωπικότητας μας μη αποδεκτά, καθώς δεν ταιριάζουν με το σύνολο. Και εκεί έρχεται η μεγαλύτερη απορία, για ποιο λόγο έχουμε τόση ανάγκη να μοιάζουμε στους άλλους , ενώ μετά από λίγο εμείς οι ίδιοι παραπονιόμαστε για την έλλειψη διαφορετικότητας.
Κλεινόμαστε, λοιπόν, σε μία φιλοσοφία του να ακολουθούμε τυφλά τις τάσεις της εποχής. Ξεκινάμε να αγοράζουμε τα ίδια ρούχα, τα ίδια γυαλιά, τις ίδιες τσάντες, ποστάρουμε κοινότυπες κλασικές φωτογραφίες, πηγαίνουμε με τους φίλους μας όπου πάνε όλοι και γενικά ακολουθούμε τυφλά το πλήθος φτάνοντας σε ένα σημείο να αναρωτιόμαστε τι μας ενοχλεί. Μετά από λίγο, όταν στεκόμαστε να κάνουμε την αξιολόγηση των τελευταίων χρόνων αισθανόμαστε κοινωνικά αποδεκτοί αλλά και λίγο άδειοι. Και είναι απόλυτα αναμενόμενο, καθώς, πώς να μην αισθάνεσαι άδειος όταν έχεις μπει σε μία μη συνειδητή διαδικασία, η οποία είναι μία λούπα, ότι για να αρέσεις πρέπει να μοιάζεις σε εκείνους που αρέσουν;
Ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις, να μην είσαι ο εαυτός σου και ακόμα πιο άσχημα το να χάνεις τον εαυτό σου. Άφησε λίγο την προσωπική σου πινελιά, ακολούθησε το δρόμο σου ακόμα και εάν είναι κόντρα σε εκείνον που σου χάραξαν. Βάλε τα ρούχα που σου αρέσουν και ας σε αποκαλούν φρικιό ή ας σου δίνουν τσιρκολί. Τι σε νοιάζει; “Όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί..”ακούγεται και λείπει το υπόλοιπο μισό”…για αυτό που είμαστε”. Θέλουμε να αρέσουμε ως Τάκης, Μάκης, Μαρία, Έλενα και χίλια δύο άλλα πράγματα, τα οποία αποτελούν εμάς. Γιατί καλώς ή κακώς εάν προσπαθούμε να μοιάσουμε είμαστε απλά αποτυχημένα αντίγραφα που αισθάνονται κενά. Αυτό όμως είναι το πρόβλημα. Δεν είμαστε και αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά που ξεχνάμε να υποστηρίζουμε.
