Της Έλενας Σκούφου
Θεατρική ομάδα: «Η Ρόζμαρυ στη κορυφή των λόφων»
Σκηνοθεσία: Γ. Τσορτέκης
Πρωτότυπο κείμενο: F.G. Lorka
Βασισμένη στο έργο «Το σπίτι της Bernarda Alba», του F.G. Lorka, η θεατρική παράσταση, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του Γ. Τσορτέκη “BernardaAlba, in memoriam”, παρουσιάζει πέντε κόρες, μια μητέρα και μια υπηρέτρια να ζουν μέσα σε ένα σπίτι, σε συνθήκες εγκλεισμού. Ύστερα από το θάνατο του πατέρα, η μητέρα παίρνει στα χέρια της τα ηνία της οικογένειας, επιβάλλοντας αυταρχικά στις κόρες της, τις ακραίες αξίες της και εκείνες την υπακούν δίχως αντίρρηση. Πέντε κόρες μεγαλωμένες εντός των τοίχων του σπιτιού, με μόνη τους διέξοδο, το περπάτημα ως την αυλόπορτα, την ενασχόληση με τα ζώα του αχυρώνα και τον Πέπε…
Η ζωή στο καταθλιπτικό αυτό σπίτι κυλούσε ομαλά, ώσπου εμφανίστηκε ο Πέπε, ένας υποψήφιος αρραβωνιαστικός για την πιο καχεκτική, πιο μεγάλη, αλλά και πολύ πιο πλούσια κόρη της οικογένειας. Με την ελπίδα των τεσσάρων κοριτσιών να αναζωπυρώνεται, ότι αφού βρέθηκε γαμπρός για την αδελφή τους, θα βρεθεί για όλες, ξυπνά ο ερωτικός πόθος… Η μικρότερη και φλογερότερη κόρη, συνάπτει κρυφό δεσμό με τον Πέπε, γεγονός που σκάει σαν βόμβα και ωθεί το κλίμα εντός του σπιτιού στα άκρα και σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις…
Μια μητέρα άγρυπνη φρουρός πάνω απ’ τις κόρες της, πέντε άβουλα πλάσματα και μια υπηρέτρια που δεν έχει λόγο εντός του σπιτιού, συνθέτουν ένα επιβλητικό σκηνικό ικανό για να αφυπνίσει και τον πιο απαθή θεατή.
Με ανύπαρκτα σκηνικά, αλλά με τον υποβλητικό φωτισμό να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στη ροή της ιστορίας, παρατηρούμε ενδελεχώς μια ζωή χωρίς απολαύσεις και χαρές, παρά μόνο με φόβο και στεναχώρια. Ακόμα και η μουσική υπόκρουση της παράστασης μαρτυρά τραγικότητα. Η σκηνοθεσία του έργου αφήνει ένα άρωμα αρχαίας τραγωδίας. Οι γυναίκες δεν αντιδρούν, δεν κινούνται υπερβολικά, ελάχιστα θα έλεγε κανείς, σα να φορούν μια μάσκα, ένα προσωπείο, μοιάζουν μαρμαρωμένες, σα να τις έχει απορροφήσει το σπίτι, σα να έχουν γίνει κομμάτι του τοίχου ή του πατώματος. Σαν μετόπες αρχαίου μνημείου, που αποτυπώνουν πάνω τους σκηνές απ’ τη ζωή τους. Προσπαθούν να ξεκολλήσουν απ’ τη θέση που τους έχει δοθεί, να ενεργοποιηθούν, να μετακινηθούν, έως ότου μείνουν πάλι αμετακίνητες στην επόμενη στάση. Όλες τους θυμίζουν πλατωνικούς δεσμώτες, που ωστόσο δεν καταφέρνουν ποτέ να βγουν στο φως ή έστω βγαίνουν, αλλά με ανυπολόγιστο κόστος…
Με τον αρχικό κορμό του έργου να έχει γραφτεί στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και ένα αστικό σπίτι, λειτουργεί πάνω σε φασιστικές δομές. Με την πιο χαρακτηριστική φράση ολόκληρης της παράστασης από μέρους της μητέρας προς τη κόρη: «δικαίωμά σου είναι μόνο να υπακούς», καταλαβαίνουμε τον βαθμό εισχώρησης των εκάστοτε πολιτικών συνθηκών εντός του οικογενειακού ιστού.
Με σύμβολο της Επανάστασης την κοκκινομάλλα, μικρότερη κόρη της οικογένειας, συμπεραίνουμε πως το τίμημα κάθε μορφής εξέγερσης είναι ένα και απαράβατα σπουδαίο, η ίδια η ύπαρξη. Με τη μητέρα επικεφαλής και την ορδή των υπόλοιπων γυναικών να τη πλαισιώνει, σχηματίζεται στα μάτια μας η ίδια η δύναμη της καταστολής. Ακόμα και οι αδελφές της που βίωσαν την ίδια καταπίεση απ’ τη μάνα, δεν δικαιολόγησαν, δεν κατανόησαν, παρά μόνο φθόνησαν την αδελφή τους, που ένιωσε έστω παροδικά τη γεύση του έρωτα και τη δύναμη που αυτή δίνει.
Η παράσταση “Bernarda Alba, inmemoriam”, ξεχωρίζει για τη πρωτότυπη, αρχαία εμπνευσμένη σκηνοθεσία της, αλλά και για τις εξαιρετικά δοσμένες ερμηνείες και των επτά γυναικών. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που συνθέτουν ένα θεατρικό έργο, σκηνική παρουσία, μουσική συνοδεία και δραματουργία, δομείται αριστοτεχνικά ένας ύμνος, λυρικού τόνου στον έρωτα, στην Επανάσταση, στο δικαίωμα στη ζωή και στο τίμημα που έχουν τα ύψιστα αυτά αγαθά!
[…] Διαβάστε την κριτική μας για την παράσταση εδώ. […]
Comments are closed.