Συγκατοίκηση ολέ ολά!
Η συγκατοίκηση με το φίλο μας
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Ένα θέμα που λίγο από εδώ, λίγο από εκεί προβληματίζει έναν φοιτητή που έχει σχέση. Προβληματίζει όμως ώρες ώρες και έναν που δεν έχει καθώς η συγκατοίκηση κατά τη διάρκεια μιας σχέσης, ειδικά μετά από καιρό, είναι κομματάκι αναπόφευκτο. Μία διαδικασία μοιρασιάς, μείξης και ανταλλαγής ζωών και προτιμήσεων. Δύο χαρακτήρες εντελώς διαφορετικοί που τα βρίσκουν γενικά και σκέφτονται να μπουν στον ίδιο χώρο, στους ίδιους τοίχους, στο ίδιο σπίτι.
Φέρνοντας τα από εδώ και από εκεί, η στιγμή πλησιάζει και ο ένας από τους δύο είναι πάντα λίγο πιο αγχωμένος για το πως θα λειτουργήσει όλο αυτό. Όχι από θέμα ζωής, αλλά από θέμα επίπλων, μέχρι στο που θα μπει το αγαπημένο σου αρκουδάκι και η ζωγραφιά που σου χάρισε η μικρή σου ξαδέλφη. Εκεί είναι που ξαφνικά σε πιάνει ο πανικός της νιότης και νιώθεις ότι μεγάλωσες, πελαγώνοντας μέσα στις σκέψεις μιας σοβαρής δέσμευσης και ανάγκης διατήρησης των προσωπικών σου στοιχείων μέσα από τα δικά σου αντικείμενα, τα οποία στα μάτια σου είναι απαραίτητα -όλα τους-.
Έτσι, λοιπόν, μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που μας πιάνει ως φοιτητές, του πως να αποχωριστούμε την πρώτη μας κρεβατοκάμαρα, που θα πάει η όμορφη συρταριέρα μας, κλπ, ξεχνάμε να δούμε την ουσία όλου αυτού. Την ουσία της συγκατοίκησης! Ξεχνάμε ότι θα μοιραστούμε στιγμές που θα χτίσουμε, δύσκολες και εύκολες καταστάσεις τις οποίες θα στεγάζει ο κοινός και μόνο δικός μας χώρος, αυτήν την ένταση και την ταυτόχρονη ηρεμία και ασφάλεια που θα μας εξασφαλίσει το σπίτι μας, η “φωλιά μας” -όπως θα την αποκαλούσαμε-, η ζεστασιά ενός νέου σπιτιού που θα τη μοιραζόμαστε παρέα με έναν άνθρωπο που εμείς επιλέξαμε και μας κάνει να αισθανόμαστε σαν να είναι μια καινούρια οικογένεια.
Κάτι τέτοια, λοιπόν, αξίζει να τα ζούμε χωρίς να ξέρουμε που θα βγάλουν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέραμε τι θα μας βγάλει που, πάντα γνωρίζαμε ότι το σωστό και το λάθος είναι υποκειμενικά και ότι ο μόνος τρόπος να είμαστε ευτυχισμένοι είναι να ακολουθούμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας, όσο ντεμοντέ και αν ακούγεται. Γιατί, εν τέλει, κάτι τέτοιες αποφάσεις δεν τις ορίζει η ηλικία μας, αλλά η ωριμότητα των συναισθημάτων μας και των σχέσεων που σχηματίζουμε. Μέσα σε κάτι ώριμο θα υπάρχει πάντα κάτι καλό και μέσα σε κάτι δυνατό θα υπάρχει πάντα μία δόση ευτυχίας.
Συνεπώς η απόφαση είναι δικιά μας, αρκεί πάντα να είναι διπλοφιλτραρισμένη και υπομονετική, όπως ακριβώς θα απολαμβάναμε έναν καλό καφέ. Με την ίδια γλύκα απολαμβάνουμε και μία τέτοια κίνηση. Φοιτητής ή πτυχιούχος,μεταπτυχιακός ή τίποτα από όλα αυτά, μην σε τρομάζει η ηλικία, η νιότη και η ζωντάνια γιατί το συναίσθημα που προκαλείται όταν μοιράζεσαι είναι πολλές φορές και το νόημα στη ζωή σου, όπου και εάν βγάλει αυτό.
Καλή τύχη!
