Της Έλενας Σκούφου
Ένας θεατρικός μονόλογος, υπό τη σκηνοθετική και ερμηνευτική επιμέλεια του Σπ. Κυριαζόπουλου.
Με λιτά σκηνικά και πάνω στη μικρή σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αναβιώνεται η τραυματική εμπειρία του Oscar Wilde, ως έγκλειστου στη φυλακή. Ο Ιρλανδός συγγραφέας, κατηγορούμενος για το πλημμέλημα της ομοφυλοφιλίας, καταδικάζεται σε δύο έτη φυλάκισης. Στην παράσταση παρακολουθούμε τη μακροσκελή επιστολή, εξομολογητικού χαρακτήρα του Wilde στο νέο που εξαιτίας του καταδικάστηκε ο συγγραφέας.
Η ζωντανή και συγχρόνως δραματική ερμηνεία του Κυριαζόπουλου, με όπλα του τον συμβολισμό και τον αισθητισμό – ρεύματα επιρροής του μεγάλου Wilde – αποτυπώνει ξεκάθαρα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, όσον αφορά την ανοχή της κοινωνίας στο θέμα του ομοφυλοφιλικού έρωτα. Αποτυπώνει επίσης και την προσωπική πτυχή του θέματος, το συναισθηματικό τέλμα του συγγραφέα, ύστερα από την απογοήτευση που δέχτηκε από το σύντροφό του.
Στην πρώτη φάση της παράστασης παρουσιάζεται ο Wilde, ως ένας φιλόμουσος άνθρωπος, με ιδιαίτερη αγάπη στους πίνακες ζωγραφικής, που του δημιουργούν πάντα ένα ψυχικό σκίρτημα. Με τον ιδιόρρυθμο και αλλόκοτο ενίοτε τρόπο του, περιγράφει τους ζωγραφικούς πίνακες αριστουργηματικά.
Στη δεύτερη φάση της παράστασης, η φλόγα του Wilde δεν είναι το ίδιο έντονη όπως πριν. Το ενδιαφέρον του για τη τέχνη, δεν είναι πια η κύρια ασχολία του. Τώρα τη θέση της τέχνης, κατέλαβαν οι σκέψεις που ταλανίζουν μέρα-νύχτα το μυαλό του. Παρακολουθούμε έναν Wilde αλλαγμένο, μελαγχολικό, με στιγμές που η συμπεριφορά του θα χαρακτήριζε έναν άνθρωπο παράφρονα.
Με το θεό και το διάβολο στις δύο άκρες, ο Wilde ισορροπεί κάπου στη μέση και ρέπει πότε προς τη μια άκρη, πότε προς την άλλη. Ο θεός δεν είναι πλέον για αυτόν το καταφύγιό του, αμφιβολίες ριζώνουν μέσα του, έπειτα από την οδυνηρή εμπειρία της φυλακής.
Στην τρίτη φάση της παράστασης παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες παραμονής του Wilde στη φυλακή και τις αποφάσεις που έχει πάρει για τη μετέπειτα ζωή του. Βλέπουμε πια τον συγγραφέα κατασταλαγμένο, πιο ήρεμο, ψύχραιμο να αντιμετωπίσει τα τέρατα που τον στοιχειώνουν, με θέληση να ανακαλύψει και να ζήσει τις χαρές της ζωής, με ολοκληρωμένη οπτική. Με τον παλιό πόνο και την αδιόρατή του θλίψη, χαράζει νέα πορεία στη ζωή. Κοιτάζει τις πράξεις του με κριτική διάθεση, δεν μεταθέτει όπως κάποτε, το βάρος των ευθυνών του σε τρίτους, γνωρίζει καλά πως ο ίδιος του ο εαυτός είναι υπαίτιος της συναισθηματικής, καλλιτεχνικής και οικονομικής του συντριβής.
Μας διδάσκει, πως ο άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει το πόνο και τη θλίψη, δεν μπορεί να αγαπήσει και να επενδύσει συναισθηματικά. Επαναπροσδιορίζοντας το άτομό μας και τη σχέση του με τον κόσμο, μόνο έτσι βρίσκουμε το δρόμο της ισορροπίας, της ηρεμίας, της ψυχικής ανάτασης, της λύτρωσης…
Μια εξαιρετική παράσταση με γνώμονα το προσωπικό είναι και της δύναμής του να ξεπερνά και τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Ας θυμόμαστε πως έστω και αν δεν βγαίνουμε αλώβητοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας, σίγουρα έχουμε κερδίσει ένα μάθημα ζωής. Ένα μάθημα που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους…
