Χρόνια πολλά, μαμά!
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Ξεκίνησα να γράφω για τη μάνα του φοιτητή. Πόσα άρθρα ξανά και ξανά και ξανά δημοσιεύονται μιλώντας για την Ελληνίδα αυτή μάνα. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ λοιπόν, αλλά στην πορεία είπα να μιλήσω λίγο για τις μητέρες πρότυπα. Υποδείγματα δύναμης, υπομονής και ατελείωτης κατανόησης. Θα μιλήσω για τις μαμάδες που είναι φίλες μας, ίσως και οι καλύτερες, εκείνες που μέσα σε μια δύσκολη μέρα τους θα ακούσουν το πρόβλημά μας και θα το αγκαλιάσουν σαν να είναι δικό τους, εκείνες τις μαμάδες που θα προβληματιστούν και θα προσπαθήσουν να μας μεγαλώσουν όσο καλύτερα γίνεται, θα μας δώσουν πολλή αγάπη και θα θελήσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι για εμάς. Εκείνες τις μαμάδες που μπορεί να έζησαν δύσκολα, αλλά για εμάς έγιναν άλλος άνθρωπος, το πρότυπο της ζωής μας (που για να λέμε την αλήθεια ποτέ δεν θα το παραδεχτούμε). Και το λέω αυτό γιατί έχω δει πολλές μαμάδες που τα παιδιά τους πάνε να σπουδάσουνε και εάν δεν μιλήσουνε τουλάχιστον 3 φορές μέσα στη μέρα με αυτά τους πιάνει τρέμουλο. Έχω δει εκείνες που παρόλο που είναι μακριά προσπαθούν να ελέγχουν τις ζωές των παιδιών τους, να εμπλέκονται σε αυτές και να αναρωτιούνται για ποιό λόγο δεν είναι ευτυχισμένα και ώριμα κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τους εαυτούς τους.
Θα μιλήσω για εκείνη την μαμά που όταν θα της πεις σε πολλά πράγματα “Δεν είναι έτσι όπως τα λες!” και μετά από χρόνια θα παραδεχτείς και θα λες μόνος σου “Μαμά, πόσο δίκιο είχες..”. Για εκείνη που θα είναι 50 χρονών και θα φαίνεται 40 γιατί τόσο νιώθει μέσα της, εκείνη που σε αυτήν την ηλικία δεν θα διστάσει να πάει ακόμα και σε κάποια σχολή ή Πανεπιστήμιο. Αφιερωμένο λοιπόν κυρίως στις μαμάδες τις λίγο πιο διαφορετικές, εκείνες που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να εξελιχθούν και να παραδεχτούν λάθη, να γίνουν το παράδειγμα για τα παιδιά τους και η πηγή της δύναμης, ανεξαρτησίας, στήριξης και αστείρευτης αγάπης. Αυτή είναι μία εικόνα της μαμάς που θαυμάζω. Βέβαια πρέπει να αναφέρω, βλέπεις, λόγω της αντικειμενικότητάς μου, ότι η κάθε μία μαμά μας δείχνει την αγάπη της με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Πολλές φορές μπορεί να μην είναι σωστός ή ακόμα και πρέπων αλλά, εάν έχει θέληση, αυτό διορθώνεται.
Για να μην μακρολογήσω όμως κι άλλο, μου φαίνεται τόσο ανούσιο να μιλήσω εγώ για τις σωστές μαμάδες, οπότε θα αρκεστώ να μιλήσω για την δικιά μου που αγαπώ τόσο πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για την δικιά μου μαμά, να πω πόσο σπουδαία είναι, πόσα πράγματα μου έμαθε, το ότι με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, ότι με άφησε ελεύθερη να κάνω τις επιλογές μου; Να μιλήσω για την εμπιστοσύνη που πάντα μου έδειξε, την τόσο ακλόνητη πίστη που είχε και έχει σε μένα, το ότι με μεγάλωσε μαζί με τον μπαμπά μου μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και ρομαντισμό; Κι ακόμα νιώθω σαν να μην έχω πει τίποτα για εκείνη, γιατί βλέπετε αυτά είναι τόσο λίγα πράγματα μπροστά σε αυτά που εγώ νιώθω αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι η μικρότερη έκφραση που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι ένα απλό «Σ’ ευχαριστώ που είσαι μαμά μου» και «σε ευχαριστώ για εκείνες τις στιγμές που δεν με ξέχασες, που βρήκες χρόνο για μένα, εκείνες τις στιγμές που έβαλες πάνω από πολλά πράγματα στη ζωή σου, που επειδή απέτυχα στην εξεταστική δεν σταμάτησες να πιστεύεις σε μένα και τις δυνατότητες μου αλλά περισσότερο από όλα θα σε ευχαριστήσω γιατί είσαι υπέροχη. Γιατί έδειξες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε μένα το πώς είναι να είσαι μάνα, παρόλο τον πόνο τον δικό σου και τις δυσκολίες σου δεν σταμάτησες ποτέ να είσαι πρότυπο ανθρώπου και ο άνθρωπος που εγώ θα θελήσω να γίνω όταν αποκτήσω παιδιά.»
Για όλους αυτούς τους λόγους, θα σε αγαπάω πάντα πολύ!
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου!