Της Σοφίας Αλεξανδράτου
Είναι γενικώς παραδεκτό ότι η εμπειρία του Erasmus θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της φοιτητικής ζωής του ατόμου. Νέα χώρα, διαφορετική κουλτούρα και τρόπος ζωής, άλλες παρέες, νέες προοπτικές και ευκαιρίες. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που, μετά το πέρας αυτής της εμπειρίας, βιώνουν συναισθήματα έντονης μελαγχολίας και νοσταλγίας. Άλλοι πάλι νιώθουν ένα συναισθηματικό κενό και δυσκολεύονται να επανέλθουν στην καθημερινότητά τους.
Αρχικά, πρέπει να οριστεί το φαινόμενο του λεγόμενου post-Erasmus depression. Πρόκειται για μια κατάσταση θλίψης, όπου το άτομο βιώνει απώλεια κινήτρων και μια αίσθηση αποσυντονισμού. Πράγματα που κάποτε φαίνονταν φυσιολογικά, όπως τα μαθήματα, οι ρυθμοί της πόλης ή οι παλιοί φίλοι, μοιάζουν ξαφνικά “άτονα” σε σχέση με την ένταση και τον ενθουσιασμό του εξωτερικού. Το Erasmus δεν ήταν, απλώς, μια ανταλλαγή. Ήταν μια μικρή ζωή, μέσα στη ζωή του ατόμου, και το τέλος της αφήνει ένα μικρό πένθος.
Γιατί συμβαίνει;
Κατά τη διάρκεια του Erasmus αποκτά κανείς νέες συνήθειες, νέες φιλίες, έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και πολλές φορές μια νέα εκδοχή του εαυτού του. Η επιστροφή φέρνει μια “σύγκρουση πραγματικοτήτων”, καθώς η παλιά καθημερινότητα δεν ταιριάζει πια με τον νέο τρόπο σκέψης. Παράλληλα, ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών της επιστροφής συχνά δίνει τη θέση του σε μια αίσθηση στασιμότητας.
Πώς να προσαρμοστεί το άτομο ξανά;
Για να προσαρμοστεί ξανά μετά το Erasmus, το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσει ότι η νοσταλγία και η μελαγχολία που νιώθει είναι απολύτως φυσιολογικές. Η επικοινωνία με τους φίλους από το εξωτερικό και η οργάνωση επανένωσης ή τα ταξίδια αποτελούν τρόπους επανένωσης με τα άτομα που έμειναν πίσω. Παράλληλα, μπορεί να γίνει προσπάθεια αναπροσαρμογής της εμπειρίας στην νέα καθημερινότητα. Για παράδειγμα, η εξάσκηση της ξένης γλώσσας, η συμμετοχή σε διεθνείς φοιτητικές δράσεις και η διατήρηση των προηγούμενων συνηθειών (αθλημάτων και χόμπι) που αποτέλεσαν κάποτε έμπνευση, μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά σε ομαλότερη επανένταξη.
Νέοι στόχοι, μικροί ή μεγάλοι, μπορούν να επαναφέρουν τη διάθεση για ένα νέο ξεκίνημα. Η εξιδανίκευση του παρελθόντος και της εμπειρίας δεν βοηθάει, εάν αυτό εμποδίζει το άτομο από το να προσαρμοστεί στη νέα του ρουτίνα.
Συνοψίζοντας, το Erasmus μπορεί να ήταν, πράγματι, μοναδικό αλλά δεν είναι το τέλος της περιπέτειας. Ήταν μόνο το ξεκίνημα για έναν πιο ανοιχτό και εξερευνητικό τρόπο ζωής. Εξάλλου, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και είναι πολύ σημαντικό να βιώνεται, με οποιονδήποτε τρόπο, η αποδοχή του τέλους για την προσμονή μιας νέας αρχής.
