Τα ανθρώπινα καβούκια
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Ναι, ναι αυτά τα καβούκια, στα οποία κουλουριαζόμαστε και παραμένουμε σε κάθε δύσκολη κατάσταση και σε κάθε τι διαφορετικό που επειδή δεν γνωρίζουμε, ενστικτωδώς το αναγνωρίζουμε ως απειλή. Ανθρώπινα καβούκια, λοιπόν, αυτά που εμείς δεν φτιάχνουμε εξ ολοκλήρου, αυτά που η κοινωνία μας “πασάρει” ως ένα αρχικό και βασικό σχέδιο για να χτίσουμε επάνω τους και για να δημιουργήσουμε το εγώ μας με βάση αυτά. Όντας εγκλωβισμένοι, χωρίς να έχουμε την πλήρη ελευθερία να επιλέξουμε, εάν αυτό επιθυμούμε να είναι το καβούκι μας ή εάν δε θέλουμε να έχουμε καθόλου καβούκι.
Έτσι, αναπαράγουμε και αναπτύσσουμε ταυτόχρονα εμάς και τους άλλους περιστρεφόμενοι γύρω από ένα συγκεκριμένο μοτίβο, φτάνοντας σε μία σχετικά νεανική ηλικία, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τι είναι αυτό που μας βάζει τη “θηλιά” στο λαιμό έχοντας πλέον κουραστεί από το ποια θα είναι εκείνη η κίνηση που θα είναι πιο αποδεκτή ως προς το κοινωνικό σύνολο. Αντικρίζουμε τον εαυτό μας σε μέρη που ίσως υπό άλλες συνθήκες να απορρίπταμε γιατί πλέον δε φτάνει μόνο η αποδεκτή συμπεριφορά, αλλά και η προβολή μας μέσα από συναναστροφές οι οποίες μας “συμφέρουν” και μας βοηθούν να προβληθούμε, πλάθοντας έτσι σχέσεις και αφιερώνοντας χρόνο σε άτομα και καταστάσεις που δε θα ωφελήσουν την πνευματικότητα μας, αλλά το “φαίνεσθαι” το οποίο έχουμε ανάγκη για να αυξήσουμε το δικό μας «μάρκετινγκ και τμήμα πωλήσεων». Δίνουμε λιγότερη σημασία στην προβολή μας μέσω του δικού μας προσωπικού οράματος και της ενίσχυσης της μοναδικότητάς μας και ακολουθούμε πλέον «βουβά» το σύνολο γκρινιάζοντας για ποιο λόγο είχαν την τύχη εκείνοι οι άνθρωποι που πέτυχαν να ανεβούν τόσο ψηλά και εμείς να μείνουμε εδώ κάτω.
Πριν μπούμε, λοιπόν, την επόμενη φορά σε αυτό το πλάνο σκέψεων και αμφιταλάντευσης του τι πραγματικά ευθύνεται για όλο αυτό, ας προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στο τι πραγματικά μας καίει την ψυχή να κάνουμε, καθώς δεν προοριζόμαστε όλοι για τα ίδια πράγματα και δεν κουβαλάμε όλοι τα ίδια όνειρα για θάλασσες, ουρανούς και άστρα. Ας εστιάσουμε μία φορά στο ότι μπορεί το σύνολο να είναι τόσο κοινότυπο και μονόχρωμο, αλλά εμείς δε χρειάζεται να είμαστε ίδιοι με τους άλλους. Πρέπει απλά να προσθέσουμε το δικό μας μοναδικό χρώμα σε αυτό, την δική μας πινελιά και να δημιουργήσουμε τον δικό μας μικρό Παράδεισο.