Προσλήψεις χωρίς πτυχίο σε υψηλές θέσεις; Και όμως είναι πραγματικότητα
της Ελευθερίας Χασάπη
Στη σύγχρονη κοινωνία, το σχολικό περιβάλλον αλλά και η οικογένεια καλλιεργούν την εντύπωση πως για να είναι κανείς επιτυχημένος και ευτυχισμένος στην ενήλικη ζωή, είναι απαραίτητο να αποκτήσει έναν τίτλο σπουδών με κύρος και καταξίωση.
Ωστόσο, πολλές μελέτες έχουν αποδείξει πως για έναν εργαζόμενο, πλέον, δεν αποτελεί βασικό κριτήριο ανέλιξης η κατοχή κάποιου πανεπιστημιακού τίτλου. Αντιθέτως, αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από το σύνολο, είναι οι δεξιότητές του. Μια νέα λοιπόν κατηγορία προσλήψεων, που αφήνει τα πτυχία πανεπιστημίου στο παρελθόν, και εστιάζει σε ειδικευμένους υπαλλήλους είναι οι λεγόμενοι “New-collar workers”.
Αναμένεται πως μεταξύ 2020 και 2030, το 60% των νέων θέσεων εργασίας να είναι επαγγέλματα νέων χωρίς κανένα είδος πτυχίου ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ.
Η σημασία των δεξιοτήτων
Οι περισσότεροι από εμάς ενθαρρύνονται να αποκτήσουν έναν τίτλο πανεπιστημίου για οικονομική και ψυχολογική ασφάλεια. Μεταβαίνοντας στον χώρο των πανεπιστημίων θωρούμε ότι αποφοιτώντας από το τμήμα είμαστε έτοιμοι για τον επαγγελματικό κόσμο. Στην πραγματικότητα όμως, η σχολή μας δίνει ένα βασικό υπόβαθρο. Αυτό πρέπει να εξελιχθεί εκ μέρους μας, ώστε οι δεξιότητές μας να αποτελέσουν το “κλειδί” για την πρόσληψη σε μία υψηλά αμειβόμενη θέση.
Όλο και περισσότεροι ηγέτες επιχειρήσεων αναφέρουν πως παραιτούνται από το τετραετές τους πτυχίο, καθώς δεν είναι πλέον απαραίτητο για θέσεις εργασίας με μεγάλες απολαβές. Αυτό που έχει σημασία είναι η εμπειρία και η γνώση. Αυτές δεν έρχονται μόνο μέσω της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Η ίδια η εμπειρία μπορεί να διδάξει πολλά μαθήματα. Επιπλέον, ένας άνθρωπος που έχει μεγάλη εργασιακή εμπειρία, έχει καταλάβει μεγάλη προσπάθεια για να την αποκτήσει.
Το πτυχίο στην αγορά εργασίας
Αν και εκ πρώτης φαίνεται περίεργη και ξένη η παρακάτω θέση:
“Πρέπει να ληφθεί υπόψη πως η απαίτηση πτυχίου εκ μέρους των επιχειρήσεων τις θέτει σε ανταγωνιστικό μειονέκτημα”
Από τα πανεπιστημιακά τμήματα, κάθε έτος, αποφοιτά μεγάλος αριθμός πτυχιούχων. Αυτοί με την σειρά τους επιδιώκουν να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας. Όμως, επειδή η ζήτηση εργαζομένων είναι μικρότερη από την προσφορά, μεγάλο ποσοστό αποφοίτων μένει άνεργο.
Ορισμένες μελέτες διαπίστωσαν ότι περισσότερο από το 60% των εργοδοτών απέρριψαν υποψηφίους που διέθεταν δεξιότητες ή εμπειρία απλώς και μόνο επειδή δεν είχαν πτυχίο Πανεπιστημίου. Όταν οι εταιρείες επιλέγουν να βάλουν ως προϋπόθεση πρόσληψης την κατοχή πτυχίου τετραετούς φοίτησης, τότε αποκλείουν αυτόματα ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού.
Για να να αντιληφθεί κανείς τη σημασία αυτής της νέας κατηγορίας εργαζομένων που πρόκειται να αυξηθεί σημαντικά τα επόμενα έτη, αρκεί να δει αγγελίες μεγάλων οργανισμών, οι οποίοι δεν θέτουν τέτοιες προϋποθέσεις. Αντιθέτως, οι οργανισμοί αυτοί δίνουν προτεραιότητα στις δεξιότητες των εν δυνάμει εργαζομένων. Σίγουρα πάντως οι εργοδότες που πρόκειται να απασχολήσουν εργατικό δυναμικό αρχικά να φοβούνται να προσλάβουν άτομα που δεν διαθέτουν κάποιο τίτλο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η ενθάρρυνση των επιχειρήσεων
Για την ενθάρρυνση των επιχειρήσεων προς αυτό το νέο μοντέλο πρόσληψης, προτείνεται ένα συνοπτικό σύστημα έξι βημάτων:
1. Παροχή πρόσθετης χρηματοδότησης ή κονδυλίων προϋπολογισμού για νέες θέσεις εργασίας.
2. Οι περιγραφές των θέσεων εργασίας να τονίζουν τις απαιτούμενες ικανότητες.
3. Δημιουργία προγραμμάτων μαθητείας, πρακτικής άσκησης και κατάρτισης για άτομα χωρίς πτυχία πανεπιστημίου.
4. Παροχή βοήθειας στους υπεύθυνους προσλήψεων, ώστε να εκτιμήσουν τις δεξιότητες προ των πτυχίων.
5. Ενσωμάτωση μιας μεγάλης μάζας εργαζομένων χωρίς πτυχίο.
6. Δημιουργία μιας υποστηρικτικής οργανωτικής κουλτούρας.
Από την παράθεση όλων των ανωτέρω γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι πρέπει πλέον να προσαρμόσουμε την εργασιακή κουλτούρα σε νέο μήκος κύματος. Οι εργοδότες πρέπει να δίνουν ευκαιρία εργασιακής απασχόλησης σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν μεν κάποιο πτυχίο, αλλά έχουν δεξιότητες απαραίτητες για τις επιχειρήσεις.
Και να θυμόμαστε το εξής: “Τα πτυχία δεν κάνουν τον άνθρωπο“.