Καστοριά: ένας χειμωνιάτικος παραμυθένιος προορισμός
Ο Χειμώνας και το κρύο έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και αρχίζουμε να σχεδιάζουμε ταξίδια για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου με φίλους. Οι επιλογές λοιπόν είναι τρεις:
Επιλογή Πρώτη: ταξίδι στο εξωτερικό αλλά θα χρειαστεί να σπάσουμε τον κουμπαρά που στις μέρες μας είναι πολύτιμος και πολλές φορές άδειος.
Επιλογή Δεύτερη: ταξίδι σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο όπως ο Παρνασσός ή η Αράχωβα που έχουν την τιμητική τους αυτή την περίοδο.
Επιλογή Τρίτη: ταξίδι στην Καστοριά, την πόλη που μοιάζει από μόνη της σαν να βγήκε από χριστουγεννιάτικο παραμύθι, από εκείνα τα κλασσικά που διαβάζαμε μικροί. Η λίμνη, η ομίχλη στις όχθες της, ο καπνός από τις καμινάδες που στην Αθήνα μας φαίνεται ανυπόφορος, τα κάστανα που ψήνονται, οι φιλικοί άνθρωποι… Και αν έχετε φίλους σαν τους δικούς μου που αποφεύγουν καθετί το γραφικό, βεβαιώστε τους ότι η Καστοριά το βράδυ μεταμορφώνεται σε μια πόλη με ξέφρενη νυχτερινή ζωή.
Εμείς την επισκεφτήκαμε για ένα Σαββατοκύριακο για να πάρουμε μια ακόμα μεγαλύτερη γεύση χειμώνα μακριά από την Αθήνα. Το Σάββατο ξεκινήσαμε τρώγοντας πρωινό και απολαμβάνοντας τον καφέ σε κάποια από τις καφετέριες τις λίμνες και αφού πήραμε δυνάμεις αρχίσαμε να κάνουμε το γύρο της. Μετά το νοσοκομείο, ο γύρος της λίμνης ξεκινά να γίνεται παραμυθένιος με τα τεράστια πλατάνια που ξεπηδούν μέσα από την ομίχλη. Εντύπωση μας έκαναν οι αμέτρητες εκκλησίες, όπως το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου πάνω στον βράχο, η εκκλησία της Παναγίας της Μαυριώτισσας. Ένας έμπορος της περιοχής μας εξήγησε ότι κάθε φυλακισμένος που ελευθερωνόταν έκανε τάμα να χτίσει και μια εκκλησία, γι αυτό και έχει τόσες πολλές.
Δίπλα ακριβώς από το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου βρίσκεται η Σπηλιά του Δράκου. Εκεί κάποιος ψαράς μας είπε ότι το σπήλαιο ήταν χρυσωρυχείο που την είσοδό του φύλαγε ένας δράκος. Η Σπηλιά είναι ανοιχτή καθημερινά εκτός Δευτέρας, 10:00-17:00. Μιας και ήμαστε μεγάλη παρέα μας ξενάγησαν στο σπήλαιο που έχει 7 υπόγειες λίμνες και 5 σήραγγες.
Αφού περπατήσαμε αρκετά (μην ξεχάσετε τα αθλητικά σας) και μας άνοιξε η όρεξη επιστρέψαμε προς την πόλη με στόχο να πάμε για φαγητό στο Ντούλτσο, την παραδοσιακή συνοικία στη νότια πλευρά της πόλης με τα παλιά αρχοντικά, τα καλντερίμια, τα βιτρό και τις ξύλινες πόρτες, φαγωμένες από το σαράκι. Εκεί δοκιμάσαμε κεφτέδες με μακάλο (σάλτσα με αλεύρι, ντομάτα και σκόρδο) ενώ οι τολμηροί της παρέας δοκίμασαν να παραγγείλουν κάτι άγνωστο, την αρμιόπιτα που αποδείχτηκε πίτα με λάχανο τουρσί.
Κι επειδή χωρίς φωτογραφίες με θέα από ψηλά για το instagram, όπως λένε κάποιοι φίλοι, δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε, ανεβήκαμε ως τον προφήτη Ηλία με την καταπληκτική θεά στο Απόζαρι, τη βόρεια πλευρά της πόλης, όπως τη λένε οι ντόπιοι. Από εκεί καταλήξαμε στο ύψωμα του Άι-Θανάση, όπου βρήκαμε το κατάλυμα που έχει κατασκευάσει ο δήμος. Μετανιώσαμε που δεν αγοράσαμε κάστανα τα οποία μπορεί κανείς να ψήσει εκεί στο τζάκι, όπως κάνουν οι Καστοριανοί, οι οποίοι μας φίλεψαν από τα δικά τους.
Παρ’ όλο που είχαμε περπατήσει τόσο πολύ, το βράδυ δεν χάσαμε την ευκαιρία να πιούμε κρασί με θέα τη λίμνη ενώ ο τοίχος μου γέμισε με #clubbing on the lake φωτογραφίες στο κοσμοπολιτικό περιβάλλον του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς. Όπως καταλαβαίνετε, η Κυριακή ήταν απλά μέρα για καφέ και χαλαρή βόλτα στην πόλη πριν από την αναχώρηση. Είδαμε όλα τα καταστήματα με τις γούνες, για τις οποίες φημίζεται η Καστοριά, και φυσικά ψωνίσαμε διάφορα σουβενίρ για όλους. Must τα φασόλια γίγαντες ή ελέφαντες για τη μαμά, τα ζαχαροστράγαλα, το λικέρ από κράνα και καρύδι, και τους σάλιαρους (νηστίσιμοι κουραμπιέδες), που κανείς δεν κατάφερε να τους ζητήσει χωρίς να γελάσει.
Αξίζει να την επισκεφθεί κανείς οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, ενώ οι περισσότεροι προτιμούν να τη γνωρίσουν την περίοδο που γίνονται τα Ραγκουτσάρια, το σημαντικότερο έθιμο της Καστοριάς, με μεταμφιέσεις, μουσική και χορό (από την ημέρα των Φώτων μέχρι και τη γιορτή της Αγίας Δομινίκης στις 8 Ιανουαρίου).
