Ευτυχία στα 22
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Λένε ότι η ευτυχία είναι αυτό που κυνηγάμε στη ζωή μας και οι περισσότεροι τρέχουμε να την κυνηγήσουμε σε μέρη που ούτε ξέρουμε για ποιο λόγο πήγαμε, ερωτώμενοι στο τέλος για ποιον περίεργο λόγο πήραμε το δρόμο αυτό και γιατί δεν έγιναν όλα έτσι όπως τα περιμέναμε. Φτάνουμε, λοιπόν, σε ένα σημείο απελπισίας, που ψάχνουμε τυποποιημένα σημάδια ολοκλήρωσης μέσα από στιχάκια, ή διδάγματα ταινιών και βιβλίων, σοφών κουβεντών και ατελείωτων συζητήσεων με ανθρώπους που έχουν ψαχτεί.
Ο καιρός περνάει, κυνηγάμε τα χρήματα και το πως θα ζήσουμε και περνάμε μία φάση αναβλητικότητας και αδιαφορίας για το σήμερα προσπαθώντας να μαζέψουμε και να θωρακίσουμε το αύριο. Πώς θα θωρακιστεί ένα αύριο, όμως, χωρίς ένα πετυχημένο σήμερα; Και όταν λέμε πετυχημένο, δεν εννοούμε απαραίτητα το τζόκερ ή κάτι εξωπραγματικών διαστάσεων, εννοούμε την εξέλιξη αυτή που επέρχεται μετά το λάθος, το σωστό, τους στόχους, τα “χαστούκια” της μέρας, τις εκπλήξεις και οτιδήποτε άλλο χωράει σε ένα 24ωρο. Η ζωή είναι τόσο μικρή που φτάνουμε στα 22 μας και νομίζουμε ότι έχουμε τόοοσα πολλάαα χρόνια μπροστά μας και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε δεν έχουμε προλάβει να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας και έχουμε κιόλας φτάσει στο 4ο έτος του Πανεπιστημίου. Οπότε όλα είναι σύντομα και όλα είναι μικρά και εμείς δεν μας επιτρέπουμε να βιώσουμε το πώς είναι να μας καλύπτουν κάποια πράγματα. Φταίει, όμως, όντως αυτό;
Πώς γίνεται να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι εάν δεν κυνηγάμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, εάν δε χτίζουμε την ερωτική μας σχέση, εάν δε θωρακίζουμε τη φιλία μας, εάν δε θυμηθούμε να πούμε ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν, πόσο νόημα μπορεί να έχει μία καθημερινότητα; Μένουμε στάσιμοι και νομίζουμε ότι ένα ρούχο παραπάνω ή μία φωτογραφία επίδειξης στο facebook είναι ζωή… αλλά δεν είναι… Και εκεί ξεκινάμε να βρούμε τι μας φταίει νομίζοντας ότι για την κατάσταση αυτή φταίνε όλα τα υπόλοιπα, εκτός από εμάς.
Ξεκινάμε και γινόμαστε εγωιστές, λέμε στους εαυτούς μας ότι πρέπει να λειτουργούμε μόνοι μας, μας αναγκάζουμε να αντιμετωπίζουμε κλεισμένοι μέσα μας βιώματα και δύσκολες στιγμές και αγνοούμε το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι και ότι είμαστε κοινωνικά όντα. Γεννηθήκαμε για να υπάρχουμε ανάμεσα σε άλλους και να συνυπάρχουμε. Καλώς ή κακώς στα μάτια τους, τις περισσότερες φορές, εάν βρούμε την αλήθεια και την πραγματική αγάπη για αυτό που είμαστε, βιώνουμε μικρούς σπινθήρες ευτυχίας. Στο επάγγελμα μας, όταν παρατηρούμε την επιτυχία μετά από πολύ κόπο, συμπληρωνόμαστε εν μέρει. Κι έτσι, εάν τα καταφέρουμε και το παλέψουμε να έχουμε λίγο από όλα, αισθανόμαστε τυχεροί.
Ό, τι ονειρεύεται ο καθένας για τη ζωή του πρέπει να το κυνηγάει χωρίς να το χορταίνει, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, όχι με τη μορφή της απληστίας ή της αχαριστίας, αλλά με τη μορφή της εξέλιξης και της εκμάθησης. Έτσι ώστε να ερχόμαστε, όσο και εάν πέφτουμε, να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στη δικιά μας προσωπική κορυφή, να αγγίζουμε με περισσότερη εκτίμηση και ικανοποίηση το δικό μας προσωπικό ιδανικό, έτσι όπως μπορεί να μας δοθεί.
