Ανθρωπογεωγραφία εν Πειραιεί
Της Πένυς Κουφονικολάκου
Πειραιάς… αναμφισβήτητα είναι η πόλη της ποικιλομορφίας. Από τη μία, φώτα, μουσική, χορός, λάμψη. Από την άλλη, σκοτάδι, στενά, σκουπίδια. Δύο, όμως, είναι οι επιλογές, ή θα τον λατρέψεις, ή θα τον μισήσεις. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν θα σου περάσουν απαρατήρητα δύο στοιχεία. Η θάλασσα, οι άνθρωποι και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση! Γιατί αυτοί που μεγάλωσαν κοντά στο λιμάνι είναι αλλιώς… Με τα θετικά και τα αρνητικά τους, οι «θαλασσινοί» συνθέτουν έναν υπέροχο ανθρώπινο χάρτη.
Από την Καστέλλα έως το Πέραμα, από την Πειραϊκή έως την Αμφιάλη, οι Πειραιώτες είμαστε τοπικιστές. Το χαρακτηριστικό αυτό το συνειδητοποίησα ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο, εκεί όπου δεν συναναστρέφεσαι μόνο με τα παιδιά της γειτονιάς σου, αλλά με άτομα από κάθε σημείο της χώρας. Κάθε φορά λοιπόν, που οι «εκ Πειραιώς» ακούγαμε «Καλλίπολη, Νίκαια, Κερατσίνι, Χαραυγή, Μικρολίμανο, Ταμπούρια» σχηματιζόταν ασυναίσθητα στο πρόσωπό μας ένα πλατύ χαμόγελο. Το λόγο δεν τον ξέρω… Δεν ήταν, άλλωστε, περίεργο που Πειραιώτες βρίσκονταν σε Αθηναϊκό πανεπιστήμιο.
Μπαίνοντας στην εφηβεία, ξυπνάει μέσα μας μια ασύλληπτη επιθυμία να βγούμε έξω από τα σύνορα της πόλης και η φράση «πάμε κέντρο» πρωταγωνιστεί στο λεξιλόγιό μας. Αφού λοιπόν γνωρίσουμε την πλειοψηφία των πανέμορφων στενών της Αθήνας -ομολογουμένως ομορφότερα του Πειραιά-, αισθανόμαστε την έλλειψη του οικείου, του «δικού μας». Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, αν έχεις ζήσει αυτή την πόλη, δε θα νιώσεις πιο οικεία ανηφόρα από τη 2ας Μεραρχίας, δε θα θελήσεις να πιεις ξανά καφέ μακριά από την υπέροχη θέα του προφήτη Ηλία και δε θα διανοηθείς πως υπάρχουν ομορφότερες βιτρίνες από εκείνες στη Σωτήρος Διός. Γιατί εμείς, όταν ακούμε «πασαρέλα», δε σκεφτόμαστε κάποια επίδειξη μόδας, αλλά καφετέριες στη σειρά γεμάτες με τους φοιτητές που υπέπεσαν στον πειρασμό και δεν έφτασαν ποτέ έως το ΠΑ. ΠΕΙ.
«Δεν είμαι από την Αθήνα! Είμαι από τον Πειραιά!». Όσοι έκαναν το σφάλμα να εξισώσουν Πειραιώτες και Αθηναίους είχαν την τύχη να δουν τις γελοιότατες εκφράσεις του «προσβεβλημένου» Πειραιώτη, σε συνδυασμό με τα «ακλόνητα» επιχειρήματα «εμείς έχουμε το Καραϊσκάκη», «δικό μας είναι το λιμάνι» και «άλλο Πειραιάς!». Όσο περίεργο, όμως, και αν ακούγεται, τα ασθενή και ιδιόρρυθμα αυτά επιχειρήματα έχουν μια δόση αλήθειας… Έχει μοναδικά χαρακτηριστικά αυτή η πόλη, με βασικό την «παρέα»! Κατά πάσα πιθανότητα, όπου κι αν πας θα βρεις κάποιον γνωστό σου. Αυτό, βέβαια, έχει και τα αρνητικά του… ισχύει, όμως, στο έπακρο! Γιατί όπως έχει πει πολύ σωστά μια φίλη: «ο Πειραιάς είναι ένα μεγάλο χωριό!».
Φωτογραφίες άρθρου: Πένυ Κουφονικολάκου