Αγαπώ θα πει χάνομαι…
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Κι ένα κενό χαρτί να αφήναμε για την αγάπη και τον έρωτα θα τα περιέγραφε όλα. Ένα λευκό χαρτί, θα μπορούσε από μόνο του να το περιγράψει αυτό το συναίσθημα, θες λόγω της ανακωχής που αναγκαστικά κάνεις με τον εαυτό σου για να επιβιώσεις το συναίσθημα, θες λόγω του ότι οτιδήποτε και εάν γράψει κάποιος για να το εξυμνήσει ποτέ δεν είναι αρκετό; Ό,τι και να πει ένας άνθρωπος για τη δύναμη αυτών των δυο φαντάζει τόσο φτωχό στην κινητήρια δύναμη που μας προκαλούν, φαντάζει τόσο επιπόλαιο και μικρό.
Αναμένουμε σε μία γωνία, περιμένοντας ίσως κάτι να μας σώσει. Να μας σώσει από αυτή την καταιγίδα, να μας τραβήξει από το χέρι και να μας ανεβάσει, άλλες φορές συμβιβαζόμαστε και μένουμε κάτω από το διαθέσιμο υπόστεγο το οποίο όμως έχει τρύπες παντού γιατί έτσι θεωρούμε ότι ξεφεύγουμε από τη σκέψη, την λύπη είτε και την έλλειψη. Κι έτσι κυλάνε όλα, με ανθρώπους χώρια, ορισμένες φορές πιο μακριά από ό,τι θα περίμενε κάποιος για ανθρώπους που νοιάζονται, για ανθρώπους που το βιώνουν μονόπλευρα, για ανθρώπους που παρακαλάνε να αγαπήσουν τόσο.
Κι έτσι ξάφνου από το πουθενά, όσο και να αποφεύγει κάποιος τον πόνο από αυτά τα δύο συναισθήματα πάντα τον βρίσκει μπροστά του. Και μέσα στην ατυχία του είναι τυχερός που το βίωσε, εάν όντως ήταν τόσο έντονο, γιατί αυτό που αληθινά μέσα μας μας αγγίζει, είναι και αυτό που μπορεί να μας αλλάξει. Και μέσα στην τύχη του άτυχος γιατί πόνεσε πολύ, τόσο πολύ που δεν άντεχε τον εαυτό του, που δεν γνώριζε πως κατάφερνε να κρατηθεί, που υπήρχαν εκείνα τα βράδια που η ψυχή του έπαιρνε φωτιά, που τίποτα δεν μπορούσε να βοηθήσει στην αποσυγκέντρωση της καρδιάς του και ο πόνος θύμιζε Γολγοθά που συνεχώς επαναλαμβάνεται.
Κι έτσι στέκεσαι όρθιος και περιμένεις, περιμένεις ότι κάποιος, κάπου, ίσως μπορεί να νιώθει το ίδιο με σένα, να καταλάβει, να αισθανθεί. Να γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο πονάει να περιμένεις μέσα σου άθελά σου, να απομακρύνεσαι γιατί είσαι βάρος, να το βιώνεις μόνος σου, πώς είναι κάθε μέρα να κλαις για κάτι, να υποφέρεις σιγά προσπαθώντας να μην πληγώσεις κάποιον, να προσεύχεσαι για εκείνον χωρίς να το γνωρίζει και άλλοτε να νιώθεις ότι πεθαίνουν όλα γύρω σου και μαραίνονται όταν σκέφτεσαι πόσο λείπει. Όλα αυτά είναι πιθανά συναισθήματα μιας αγάπης σε όλες τις σχέσεις και ίσως πιο έντονα στις ερωτικές.
Δεν έχουνε όλες οι ιστορίες καλές αρχές, ή καλό τέλος ή καλό ενδιάμεσο κομμάτι. Δεν είναι όλα μέλι γάλα όταν αγαπάς. Ακόμα και το αμοιβαίο σε πονάει και σε πονάει πολύ. Και θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς ίσως και αρκετές φορές, το θέμα είναι ποιος θα σε αγαπήσει για αυτό που πραγματικά είσαι. Ποιος θα έρθει στη ζωή σου και θα σε αγαπήσει με ευκολία για όλα τα καλά και τα κακά που κουβαλάς επάνω σου. Και ποιον θα αγαπήσεις εσύ έτσι. Γιατί καλώς ή κακώς τέτοιες αγάπες, αληθινές, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μείνουν εκεί, να υπάρξουν έστω και μέσα σε μικρές σπίθες, να σε συντροφεύσουν. Άλλοτε περιμένοντας την ώρα τους να φανερωθούν, άλλοτε περιμένοντας την αμοιβαιότητα και άλλοτε ελπίζοντας ότι μια μέρα η φωτιά τους θα ζεσταίνει τις ζωές δύο ανθρώπων.
