Ένα τελευταίο πρωινό
Από τη Νίκολα Παγκράτη
Μεγαλώνουμε και μας λένε ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι να είμαστε υγιείς, να είμαστε καλά και τα υπόλοιπα έρχονται. Αναπτυσσόμαστε σε μία κοινωνία εγωιστική και πολλές φορές σκληρή, ξεχνώντας το κυνήγι της ευτυχίας. Τσακωνόμαστε, αναλωνόμαστε στο πόσες φωτογραφίες θα ανεβάσουμε στο facebook, ποιος μας πλήγωσε πέρσι το καλοκαίρι, εάν οι αδελφές ψυχές μας υπάρχουν εκεί έξω και πού βρίσκονται και εάν οι φίλοι μας άξιζαν και παρατηρούμε ότι πρέπει να συμβεί κάτι, να χάσεις κάποιον για να κατανοήσεις ότι αυτή η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζήσεις.
Έχεις όλα όσα χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις τη δικιά σου μικρή ολοκλήρωση, το δικό σου όμορφο κόσμο και εάν δεν τα έχεις, μπορείς να τα διεκδικήσεις αναλόγως με τη δύναμη που έχεις μέσα σου. Αντ’ αυτού οι περισσότεροι επιλέγουν το πείσμα, να στρέψουν την προσοχή τους αλλού, να αφήσουν πράγματα και καταστάσεις να τους καταβάλλουν και μετά από λίγο αντιλαμβάνονται ότι ενώ έχεις όλη σου την δύναμη να καλύψεις την επιθυμία σου και την ανάγκη σου για το οτιδήποτε, επιλέγεις να το αφήσεις. Και οι άνθρωποι, οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες, επαγγελματικές και προσωπικές, φεύγουν γιατί τις άφησες και εμείς στεκόμαστε σαν εγωιστικά πλάσματα μπροστά στην ίδια μας την ευτυχία και επιλέγουμε απλά να διαλυθούμε.
Και μεγαλώνουμε, γκρινιάζουμε, λέμε ότι δεν ζούμε και ότι η ζωή φταίει. Όχι, δεν φταίει η ζωή, η ζωή μας πάει όπου την πάμε. Εμείς επιλέγουμε να μείνουμε αδρανείς και να χάνουμε πράγματα μέσα από τα ίδια μας τα χέρια, δεν φταίει κανείς άλλος. Δεν φταίει κανείς όταν για να εκτιμήσουμε έναν πρωινό καφέ με τους ανθρώπους που αγαπάμε πρέπει πρώτα να τους χάσουμε, όταν μας λείπουν οι άνθρωποι που ζούσαμε μαζί τους τις πιο αστείες στιγμές και νιώθουμε μισοί χωρίς εκείνους, όταν ένα φιλί στον παππού μας ή στην γιαγιά μας μπορεί να μας φανεί αδιάφορο αλλά μπορεί να είναι το τελευταίο. Δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε σωστά τις στιγμές μέχρι να χάσουμε κάτι εντελώς, να μην μπορούμε καν να το φέρουμε πίσω σε εμάς. Μόνο τότε κατανοούμε την πραγματική σημασία του να εκτιμάς κάτι, αλλά τότε είναι αργά.
Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι μας εκφράζει σε μία εντελώς επαναστατική υποτίθεται εποχή και εμείς τα κάνουμε μαντάρα. Όσοι επιλέγουν τη δειλία ας μην παραπονιούνται και όσοι επιλέγουν την ευτυχία να μην την αφήσουν ποτέ. Θέλει τσαγανό η ζωή και επιμονή, θέλει να έχεις πείσμα και να πιστεύεις ότι αξίζεις, να το δείχνεις κάθε μέρα στον εαυτό σου και να το υποστηρίζεις, να κυνηγάς ό,τι αγαπάς όσο και αν σε ρίχνει, να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις. Να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο και να τον ομορφύνεις με ό,τι εσύ θέλεις. Θέλει αγάπη η ζωή και δύναμη, θέλει να την ζεις σαν να είναι η τελευταία σου μέρα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί την επόμενη.. Θέλει έναν πρωινό καφέ, μία όμορφη σκέψη, ένα όνειρο, χαμόγελο και ένα σ’ αγαπώ… τίποτα άλλο.
