Άρης Αλεξίου
Συντάκτης
Κάπου μεταξύ 25 με 27 ο δρόμος συνήθως δεν έχει άλλο ευθεία, όπου ευθεία βάλε το χουχουλιάρικο comfort zone σου και την αίσθηση ότι πάντα κάποιος θα βάζει μία πλάτη για σένα, και αναγκάζεσαι να επιλέξεις κατεύθυνση. Αν δεν βιαστείς να στρίψεις και κοντοσταθείς λιγάκι, θα δεις κάτι ψιλά γράμματα, στίχοι τραγουδιών στη δική μου περίπτωση, που πιθανόν να ήχησαν στα αυτιά σου κάπως, κάποτε,
ηθελημένα ή μη. Κι επειδή σε αυτές τις γραμμές πρέπει να μιλήσω κυρίως για μένα (χειρότερο δεν έχω), οι στίχοι που ύπο τη μορφή βιρτουόζου στόκερ φανερώθηκαν στα μάτια μου, ήταν οι εξής: Από τη μία«Βαλτώσαμε στις καθημερινές» και από την άλλη «Κρατιέμαι απ’όσα έχω και δεν είναι πολλά». Θες μια στοιχειώδη τριβή και εμπειρία με καταστάσεις και πρόσωπα για να διαβάσεις σωστά τα δεδομένα.
Αν και τράβηξα προς βάλτο μεριά, γρήγορα έβαλα την όπισθεν, ξεκόλλησα το κάρο από τις λάσπες και πλέον κράτιεμαι απ’όσα όνειρα έχω (και δεν είναι πολλά), δίνοντας χρόνο και αφοσίωση στο καθένα ξεχωριστά. Στάση Citycampus λοιπόν για ανεφοδιασμό……