Της Έλενας Σκούφου
Πρωταγωνιστούν: Billy Bob Thornton, Dwight Yoakam, J.T Walsh, John Ritter, Lucas Black, Robert Duvall
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Billy Bob Thorton
Όπως προδίδει ο τίτλος, μάλλον πρόκειται για μια ταινία με κύριο άξονά της κάποιο περιστατικό δολοφονίας, ίσως και μιας σειράς δολοφονιών…
Πράγματι στο «κοφτερό λεπίδι» ο θεατής γίνεται μάρτυρας δολοφονιών, με κοινό παρονομαστή τον Karl.
Ο Karl, ύστερα από 25 χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, κατηγορούμενος για το φόνο της μητέρας του και του πατριού του, σε ηλικία 12 ετών, αφήνεται ελεύθερος και επιστρέφει στη γενέτειρά του.
Σε μια επαρχιακή πόλη του αμερικάνικου νότου, ο Karl προσπαθεί να γίνει και πάλι μέρος του κοινωνικού συνόλου, να εργαστεί και να ζήσει φυσιολογικά. Ωστόσο τα πράγματα δεν κυλούν κατ’ ευχή, μιας και ο Karl περιθωριοποιείται και αντιμετωπίζεται φοβικά και επιφυλακτικά. Με αφορμή μια συνέντευξη που δίνει ο ίδιος σε τοπική εφημερίδα για τα εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν, δηλώνει αμετανόητος και πιστεύει ακράδαντα, ότι δικαίως τα έπραξε… Ο τόνος της φωνής του αργός και σταθερός. Το παρουσιαστικό του υποβλητικό, τρομακτικό, αδίστακτο…Προτού καταδικάσουμε όμως μέσα μας τον Karl, ας περιμένουμε να εξηγήσει ο ίδιος τα κίνητρά του, γιατί ίσως βρεθούμε προ εκπλήξεως… Καθώς λοιπόν η νέα ζωή του Karl, κυλά σε αυτούς τους ρυθμούς, απρόοπτα γνωρίζει ένα μικρό αγόρι, τον Frank και αμέσως γίνονται φίλοι… Ο Karl και ο Frank περνούν πολλές ώρες παρέα. Διαβάζουν, πηγαίνουν βόλτες στην εξοχή, που χαρίζει και στους δυο ηρεμία, συζητούν σα να είναι συνομήλικοι και να γνωρίζονται χρόνια…
Τι μπορεί να συνδέει αυτούς τους ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να συναναστρέφεται με έναν εγκληματία και μάλιστα εν γνώσει του; Πιθανόν ευθύνεται το γεγονός ότι ο Karl δεν έζησε ποτέ ως παιδί, δεν ένιωσε πως είναι να έχει ένα φίλο. Μέσα από τον Frank ζει τη χαμένη παιδική ηλικία του. Βλέπει στο αγόρι τον εαυτό του και τη παιδική αθωότητα που κόπηκε βίαια. Από την άλλη, ο Frank είναι ένα παιδί που ζει με τη μητέρα του, έπειτα από την αυτοκτονία του πατέρα του και το μέθυσο και βίαιο εραστή της. Αναζητά λοιπόν ένα καταφύγιο και ο Karl του το προσφέρει απλόχερα. Γίνεται φίλος, πατέρας και προστάτης για το μικρό.
Σύντομα εισάγεται και στην οικογένεια του Frank και δεν αργεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της, με μόνη εξαίρεση τον Doyle, που η βιαιότητα και η χυδαιότητά του όταν χάνει τον έλεγχο με το αλκοόλ, δεν έχουν όρια.
Ο αλλόκοτος μα και συμπαθητικός Karl, αναλαμβάνει το ρόλο του ήρωα για την οικογένεια, αισθάνεται πως έχει χρέος απέναντί τους να είναι πιστός και να τους προστατεύει από οποιονδήποτε, ακόμα και από τον Doyle, έστω και αν αναγκαστεί να πάρει ξανά το νόμο στα χέρια του…
Ο Karl γίνεται θυσία για χάρη του μικρού Frank και της μητέρας του. Δεν το τρομάζει τίποτε περισσότερο από το να βλέπει πως το σπιτικό του, το καταφύγιό του, γίνεται έρμαιο στα χέρια του Doyle. Θα μπορούσε να υποστεί τα πάντα για αυτούς, ακόμη και τον εγκλεισμό, τη στέρηση της ελευθερίας του για άλλη μια φορά…
Το “sling blade” βλέπει τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Όχι από αυτή του γραπτού κώδικα νόμων, αλλά του άγραφου, αυτού που υπαγορεύει η καρδιά και όχι η λογική. Μέσα από τη πρώτη του σκηνοθετική δουλειά και με ερμηνεία που πείθει το θεατή πως πράγματι ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, ο B.B Thorton, επιλέγοντας έναν αντιήρωα, μεταφέρει στο κοινό το μήνυμα της ανιδιοτελούς αγάπης, μας μαθαίνει πως τα παιδιά είναι αυτά που τελικά αντιλαμβάνονται καλύτερα από τον καθένα το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο, το λάθος και το σωστό και αυτό συμβαίνει γιατί το παιδικό τους ένστικτο είναι αλάνθαστο, η αθώα τους ψυχή είναι απαλλαγμένη από κατάλοιπα και προκαταλήψεις.
Παράλληλα, το «κοφτερό λεπίδι» μέσα από τη τραγικότητα που το διέπει, μας βάζει σε προβληματισμό προκειμένου να αναλογιστούμε πως το φαινομενικά σκάρτο ή επικίνδυνο ίσως τελικά να κρύβει μέσα του μια καλοσύνη και μια αγνότητα. Ίσως τελικά τα όρια που θέτει η κοινωνία μας, ο φόβος, η καχυποψία και η προκατάληψη να εντείνουν τη βία και την επιθετικότητα. Ο κοινωνικός ρατσισμός που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται μάλλον εντονότερος, εμποδίζει τους ανθρώπους να κοιτάξουν ενδότερα, να σκεφτούν μια δεύτερη φορά τα πράγματα και να κατανοήσουν περισσότερο τα κίνητρα, καταδικάζοντας λιγότερο τη πράξη. Γιατί το πρόβλημα δεν προκύπτει από το αποτέλεσμα, αλλά από τη ρίζα…
