Partisan
Της Έλενας Σκούφου
Πρωταγωνιστούν: Vincent Cassel, Jeremy Chabriel, Florence Mezzara
Σενάριο: Sarah Cyngler
Σκηνοθεσία: Ariel Kleiman
Μια ταινία του αυστραλιανού κινηματογράφου, με βασικό της άξονα μια σουρεαλιστική εικόνα, εμπλουτισμένη με πραγματικά γεγονότα, που αποπνέει ωστόσο έναν οικουμενικό χαρακτήρα. Ο λόγος, για μια ταινία έμπνευση του A. Kleiman, που γεννήθηκε με αφορμή ένα άρθρο των Ν. Υ. Times για τα παιδιά-δολοφόνους της Κολομβίας, τους ονομαζόμενους “Sikarios” και τη δήλωση του Ισπανού κινηματογραφιστή L. Buñuel πως «δεν υπάρχει πιο σουρεαλιστική εικόνα από έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο».
Σ’αυτή τη βάση λοιπόν ξετυλίγεται η ιστορία του Gregory, ενός εξοργισμένου και απογοητευμένου από τη ζωή ανθρώπου, ο οποίος δημιουργεί μια κλειστή κοινότητα γυναικών και των παιδιών τους, στην οποία προσφέρει τα προς το ζην, αλλά και μια σχετική ασφάλεια. Ο Gregory, ως η μοναδική ανδρική φιγούρα της κοινότητας, αποτελεί ένα τυπικό πρότυπο για τα παιδιά, αλλά και μια συντροφιά για τις γυναίκες της κοινότητας. Αποκομμένη απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, η ιδιότυπη αυτή «οικογένεια» , υπακούει στη βούληση του Gregory, ο οποίος ψυχαγωγεί τα παιδιά με φολκλόρ υποπροϊόντα και τα αγαπάει, όσο εκείνα δεν του εναντιώνονται.
Ο δωδεκάχρονος γιoς του Alexander –υπό το πρίσμα του οποίου παρακολουθούμε τα γεγονότα –αποτελεί όργανο εκμετάλλευσης του πατέρα του για να αναλαμβάνει τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών του, με το πρόσχημα πως σαν γιoς του, οφείλει να είναι προστάτης της κοινότητας. Με αρκετές ανθρωποκτονίες στο ενεργητικό του ο Alexander, κάνει την επανάστασή του, όταν απ’ τη κοινότητα εξαφανίζεται ο εντεκάχρονος Lio. Ο Lio, ένα παιδί μεγαλωμένο μέχρι τα δέκα του χρόνια εκτός της κοινότητας, δεν υπακούει τυφλά στον Gregory, εξαγριώνοντάς τον.
Με ένα μυστήριο να πλανάται γύρω από την εξαφάνιση του Lio, ο Alexander, που διαισθάνεται πως κάτι φοβερό συνέβη, ενοχοποιεί βουβά τον πατέρα του, σηκώνοντας το φορτίο μιας μη αναστρέψιμης και επώδυνης πράξης, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τα μέλη της κοινότητας.
Η ταινία του A. Kleiman, αντανακλά μια πατριαρχικά δομημένη κοινωνική μορφή, η οποία θέτει σε κατώτερη θέση τα γυναικόπαιδά της, τα οποία επιτελούν το καθ’ ένα ξεχωριστά κάποιο καθήκον, ορμηνευμένο απ’ το ρυθμιστή της, ο οποίος έχει το δικαίωμα να καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων του και να ενεργεί εκ μέρους τους.
Ο A. Kleiman, έχει ως πρόθεση, να δώσει μέσα απ’ τη ταινία του φωνή, κυρίως στα παιδιά του κόσμου που έχουν υποστεί βία και ψυχολογικό εκβιασμό. Δίνει λόγο στα φοβισμένα παιδιά, που δεν τολμούν να μιλήσουν και να πουν ξεκάθαρα τι τους συμβαίνει. Προσφέρει στα παιδιά αυτά, τη δυνατότητα να φωνάξουν, να αντιδράσουν, να σπάσουν τη σιωπή τους. Να αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό του πατέρα-εκμεταλλευτή, που τα καταπιέζει, μεταμφιεσμένος σε στοργικό γονιό.
Ο Παρτιζάνος είναι μια ταινία που αποδεικνύει πως δυστυχισμένοι άνθρωποι γεννούν δυστυχισμένα παιδιά, μια ταινία που δείχνει πως κάθε μας πράξη έχει και ένα συγκεκριμένο βάρος. Μια ταινία αφιερωμένη στα παιδιά-θύματα…
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
