Τι πραγματικά μάθαμε στο σχολείο;
Της Κάλλιας Χρηστάκη
Ξέρω, η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό αυτόματα είναι ότι δεν μάθαμε «ΤΙΠΟΤΑ». Η απάντηση σου είναι εν μέρει δικαιολογημένη καθώς το τελευταίο συναίσθημα που σου άφησε το σχολείο είναι η κούραση και η απογοήτευση από τις πανελλαδικές εξετάσεις. Αλλά ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, ας μονοπωλήσουμε τα μαθητικά μας χρόνια και ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Τώρα που έχουμε την δυνατότητα να τα αναλύσουμε με την ματιά ενός εξωτερικού παρατηρητή και ως άνθρωποι με περισσότερα βιώματα και γνώσεις.
Το σχολείο δεν αποτελεί απλά μια αφετηρία της ζωή μας αλλά αποτελεί μια γενική πορεία της παιδικής και της εφηβικής μας ζωής μέχρι να φτάσουμε στις «πύλες» της ενήλικης ζωής. Το σχολείο πρέπει να είναι σε θέση να εφοδιάζει τον μαθητή με όπλα για τη ζωή. Ο άνθρωπος έχει σχεδιαστεί για να κατακλύζεται από συναισθήματα και να ζει μαζί με αυτά. Μέσα στο σχολείο, λοιπόν, «γευτήκαμε» χιλιάδες συναισθήματα. Χαράς, φιλίας, αγάπης, έρωτα, θυμού, λύπης, κούρασης, ανυπομονησίας, απογοήτευσης και άλλα πολλά, τα οποία εναλλάσσονταν συνεχώς και ασταμάτητα. Αν ήμασταν κλειδωμένοι στο σπίτι και δεν υπήρχε το σχολείο, θα τα είχαμε νιώσει όλα αυτά;
Μπορεί να τα νιώσαμε όλα αυτά αλλά στα «κρυφά» σαν να ήταν κάτι παράνομο γιατί το μόνο που μας αφορούσε ήταν η γνώση. Θέλησαν να μας κλειδώσουν στο κλουβί της γνώσης επιδιώκοντας να αποκοπούμε από τον κόσμο των συναισθημάτων και αυτόματα και της πραγματικής ζωής. Επιθυμούσαν να μείνουμε στην αδράνεια και ότι το μόνο όπλο που χρειαζόμαστε για τη ζωή είναι η γνώση και αυτή μας τη «έδιναν» μισή. Δεν θέλησαν να μας μάθουν ότι το να ρισκάρεις στην ζωή σου είναι καλύτερο από το να μένεις κλειδωμένος στο κλουβί των «Αν». Δεν θέλησαν να μας μάθουν ότι μέσα από τις δυσκολίες κρύβονται οι ομορφιές της ζωής. Δεν θέλησαν να μας μάθουν να εμπιστευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά την ίδια τη ζωή. Απλά δεν θέλησαν.
Διαμόρφωσαν μια κοινωνία, όπου η αδιαφορία είναι δύναμη. Μεγαλώσαμε στη κοινωνία της πληροφόρησης και της τεχνολογίας, όπου η πληροφόρηση ήταν μέρος της καθημερινότητας μας, για να μην πω καλύτερα μέλος της «οικογένειας» μας. Ως μαθητές είχαμε την δυνατότητα να μάθουμε οτιδήποτε επιθυμούσαμε. Αλλά, ουσιαστικά δεν γνωρίζαμε τίποτα «αληθινό». Μας κατάντησαν ανθρώπους αδιάφορους όχι μόνο για τον συνάνθρωπο μας αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Δημιούργησαν ανθρώπους των «κλειδωμένων καρδιών», οι οποίοι φοβούνται να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Μας κατάντησαν να μας χαρακτηρίζει η έκφραση: «Ο θάνατος σου, η ζωή μου», σε τέτοιο βαθμό η αδιαφορία μας έχει «πνίξει». Αλλά όπως ξέρουμε, η ελπίδα «πεθαίνει» τελευταία, και υπάρχουν ακόμα περιθώρια «αναπνοής» αγάπης για τον «άλλον».
Το σχολείο, λοιπόν, μας έμαθε να χρησιμοποιούμε τα «πινέλα» και τα «χρώματα» για να «ζωγραφίσουμε» τη ζωή με συγκεκριμένο τρόπο και όχι να μας αφήσουν να φανταστούμε τον δικό μας μοναδικό «καμβά» της ζωής. Το σχολείο μας έδειξε ένα κοινότυπο στόχο της ζωή μας χωρίς μας υπολογίσει στην συγκεκριμένη απόφαση. Το σχολείο μας παρείχε γνώση χωρίς συναίσθημα, χωρίς βίωμα. Αν δεν συνδυάζεται το συναίσθημα και το βίωμα με την γνώση, η γνώση θα μένει μετέωρη πάντα και αντίστοιχα και το συναίσθημα.