Τηλεκπαίδευση: Συνέντευξη με τη Νεφέλη Δημητριάδη
Η κ. Νεφέλη Δημητριάδη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Η συνέντευξη δόθηκε στον C.E.O. του citycampus.gr, Κωνσταντίνο Πολέμη, και αποτελεί τμήμα της έρευνας του citycampus.gr για την τηλεκπαίδευση στα Πανεπιστήμια.
Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ανταποκρίθηκε άμεσα και με εξαιρετική επιτυχία στις προκλήσεις της πανδημίας για αξιοποίηση της τηλεκπαίδευσης. Στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών όπου διδάσκω, η ευελιξία στην προσαρμογή της εκπαιδευτικής διαδικασίας στις νέες συνθήκες συνέβαλε καθοριστικά στην ανεύρεση νέων μεθόδων και πρακτικών διδασκαλίας.
Η διαχείριση της ψυχικής κόπωσης όλων μας την περίοδο της καραντίνας αποτέλεσε την πιο κρίσιμη παράμετρο στη διαμόρφωση μιας νέας εκπαιδευτικής προσέγγισης. Οι λύσεις βρέθηκαν μέσα από τον διάλογο και τη συνεχόμενη ανατροφοδότηση και ανα-προσαρμογή των μεθόδων που υιοθετήθηκαν ανάλογα με την αποτελεσματικότητα στη μάθηση αλλά και το θετικό αποτύπωμα στη φοιτητική ζωή.
Με την αξιοποίηση εργαλείων και μεθοδολογιών διαμοιρασμένης παραγωγής σε συνδυασμό με τις πλέον διαδεδομένες πρακτικές τηλεκπαίδευσης, στο Γνωστικό Αντικείμενο “Εικονική, Επαυξημένη, Μεικτή πραγματικότητα και Κινηματογράφος” καταφέραμε να οργανώσουμε το εκπαιδευτικό υλικό έτσι ώστε να είναι προσβάσιμο διαδικτυακά και να καλύπτει πολλαπλές ανάγκες.
Συγκεκριμένα, εφαρμόσαμε την καταγραφή των τηλε-διαλέξεων και τηλε-μαθημάτων και τη διάθεσή τους στην πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης, αναζητήσαμε και αξιοποιήσαμε πολυμεσικό υλικό από διαδικτυακές πηγές και ηλεκτρονικά συγγράμματα προσβάσιμα μέσω αποθετηρίων όπως ο Κάλλιπος, και χρησιμοποιήσαμε στο δημιουργικό μέρος των ομαδικών και ατομικών ασκήσεων μηχανές παιχνιδιών, εικονικά γυρίσματα και εφαρμογές επαυξημένης πραγματικότητας, ειδικά σχεδιασμένες για κινηματογραφιστές, όπως η πλατφόρμα ARCON Augmented reality Content management System η οποία αναπτύχθηκε σε πλαίσιο ερευνητικού έργου με τη συμμετοχή του Τμήματος Κινηματογράφου της Σ.Κ.Τ του Α.Π.Θ.)
Η δυσκολία πρόσβασης στον εξειδικευμένο εξοπλισμό (όπως κάσκες εικονικής πραγματικότητας με ελεγκτές κίνησης) μας στέρησε την “hands-on” εξοικείωση με ένα μέρος της τεχνολογίας, αλλά η δυναμική των διεπαφών και των τεχνολογιών αυτών μεταδόθηκε μέσα από τηλε-παρουσιάσεις της λειτουργίας τους και διάθεση υλικού ταινιών 360 μοιρών και διαδραστικών εφαρμογών μη-εμβυθιστικής εικονικής πραγματικότητας, τις οποίες μπορεί κανείς να δει και να “παίξει” από έναν απλό υπολογιστή.
Οι μηχανές παιχνιδιών ως εργαλεία τρισδιάστατης προ-οπτικοποίησης σε πραγματικό χρόνο αποδείχθηκαν μια σημαντική διέξοδος στη δημιουργικότητα των κινηματογραφιστών, καθώς τα γυρίσματα περιορίστηκαν στο ελάχιστο λόγω των περιορισμών μετακίνησης και συγχρωτισμού. Συγχρόνως, η πανδημία έδωσε ένα μεγάλο κίνητρο στην ανάπτυξη έργων εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας, τα οποία δεν προϋποθέτουν τη φυσική παρουσία στον σχεδιασμό και την υλοποίησή τους.
Η δια-μοιρασμένη παραγωγή, οι νέες μέθοδοι διδασκαλίας με υβριδική προσέγγιση για την ικανοποίηση σύνθετων εκπαιδευτικών αναγκών, και η διεύρυνση της τηλε-συνεργασίας, μοιάζουν να “έχουν έρθει για να μείνουν”, καθώς δεν πρόκειται για περιοριστικά υποκατάστατα της φυσικής παρουσίας, αλλά για εμπλουτισμό του συνόλου της εκπαιδευτικής και δημιουργικής διαδικασίας με νέα εργαλεία και πρακτικές.
Η ανάγκη ένταξης του νέου τεχνολογικό υποστρώματος του 21ου αιώνα στην εκπαίδευση, είναι μια ανάγκη του σήμερα, η οποία εμφανίστηκε έντονα κατά την πανδημία, αλλά και μια ανάγκη του αύριο, που ελπίζω να αναδυθεί μέσα από μια θετική, δημιουργική και “επαυξητική” σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία.