Συνέντευξη με την Αθηνά Σπανάκη, φοιτήτρια εθελόντρια στην Ουγκάντα
Είναι κάποιες συγκυρίες στη ζωή, οι οποίες αποδεικνύονται καταλυτικές στο να σε εμπνεύσουν και να σε κάνουν να σκέφτεσαι διαφορετικά ως άνθρωπος, ακόμα και μέσα από μια τυχαία γνωριμία. Έτσι κι εγώ, μια ηλιόλουστη ημέρα στη Σεβίλλη, έτυχε να πέσω πάνω σε μια Ελληνίδα που ούτε καν φανταζόμουν πόση θέληση και καλή διάθεση έκρυβε μέσα της. Όντας φοιτήτρια Ψυχολογίας, κατά τη διάρκεια του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, η Αθηνά Σπανάκη είχε ένα έκδηλο πάθος για ταξίδια, αλλά λίγα γνώριζα για την ενδότερη επιθυμία της για παροχή εθελοντικής εργασίας, κάτι που μου πήρε πολύ καιρό να ανακαλύψω, αλλά μια μόνο στιγμή για να αυξηθεί ο θαυμασμός μου προς το πρόσωπό της. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να της ζητήσω να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη με αφορμή την πρόσφατη εμπειρία της στην Ουγκάντα μέσω της οργάνωσης “Συμβολή”, αναγνωρίζοντας τη χρησιμότητα της παγκόσμιας συνεισφοράς της και επιθυμώντας να μετατρέψω το παράδειγμά της σε “φάρο” για όσους επιθυμούν να προσφέρουν εθελοντική αρωγή σε άτομα ή χώρες που το έχουν ανάγκη.
Καλημέρα Αθηνά και σε ευχαριστούμε που βρίσκεσαι εδώ μαζί μας!
Καλημέρα, εγώ ευχαριστώ!
Ποια είναι η Αθηνά Σπανάκη; Δώσε μας την ευκαιρία να σε γνωρίσουμε.
Είμαι 22 χρονών και μένω στο Ηράκλειο Κρήτης, απ’ όπου και κατάγομαι. Σπουδάζω στο Ρέθυμνο, στο τμήμα Ψυχολογίας και διανύω το τελευταίο έτος των σπουδών μου. Τα χόμπυ μου είναι το πιάνο, το θέατρο, η φωτογραφία και παράλληλα είμαι εθελόντρια στον Ερυθρό Σταυρό και στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Κρήτης.
Πολυπράγμων! Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την εθελοντική εργασία;
Από πιο παλιά συμμετείχα σε ανάλογες οργανώσεις. Είχα συμμετάσχει εθελοντικά και στην Ιρλανδία σε μία κατασκήνωση για παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες καθώς και στον Αρκτούρο για την υποστήριξη της αρκούδας και του λύκου. Γενικά νομίζω ότι από πολύ μικρή έχω μπει στο πνεύμα του εθελοντισμού και αυτό οφείλεται κατά βάση στην οικογένεια μου.
Αποφάσισες να πραγματοποιήσεις και τη δική σου προσωπική “Συμβολή” λοιπόν…μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το έργο της οργάνωσης; Ποια είναι η βασική της δράση;
Η Συμβολή είναι μια νέα μικρής εμβέλειας οργάνωση με έδρα στην Αθήνα. Ουσιαστικά απευθύνεται στις χριστιανικές κοινότητες σε χώρες όπως η Ουγκάντα, η Μαδαγασκάρη, το Μπουρουντί και η Ρουάντα. Οι βασικοί της στόχοι είναι να προσφέρει στα πλαίσια της κατασκήνωσης βασικά είδη αλλά και ωφέλιμες γνώσεις στα παιδιά, χρήσιμες σε όλη τους τη ζωή.
Πώς μπορεί να γίνει κάποιος εθελοντής στη Συμβολή;
Είναι πολύ εύκολο. Εθελοντής μπορείς να γίνεις και προσφέροντας ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό (καταθέτοντας σε λογαριασμό τραπέζης που μπορεί κάποιος να το βρει στο site της σελίδας «Συμβολή στην εκπαίδευση των παιδιών της Αφρικής»). Πιστέψτε με, ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες πολλών παιδιών όπως τροφή και ένδυση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το μεροκάματο δε ξεπερνά τα 0,80 ευρώ ή ότι με 30 ευρώ εξασφαλίζεις την ετήσια φοίτηση στα παιδιά μιας οικογένειας στη Μαδαγασκάρη. Φυσικά, μπορείς και εκτός χρηματικού ποσού να προσφέρεις εθελοντική εργασία και τρόφιμα ή σχολικά είδη.
25 ημέρες στην Ουγκάντα. Πώς θα περιέγραφες μια τυπική μέρα ενός εθελοντή μέσα από την εμπειρία σου εκεί; Σε τι μπορεί να συνεισφέρει κάποιος που δρα μέσω μιας εθελοντικής οργάνωσης;
Η κάθε μέρα ήταν τελείως διαφορετική. Είχαμε συνήθως πρωινή γυμναστική, μετά πρωινό και μπάνιο και πλύσιμο δοντιών, και έπειτα διάφορες δραστηριότητες σε ομαδικά παιχνίδια ή καλλιτεχνικού περιεχομένου, εκπαιδευτικά βίντεο, γεύμα, σεξουαλική αγωγή, κατηχητικό, μονοήμερες εκδρομές σε μέρη όπως η λίμνη Βικτώρια, προετοιμασία για την τελική γιορτή όπου θα παρουσιάζαμε στους γονείς, παραδοσιακούς χορούς, θέατρο και τραγούδια, δείπνο γύρω από τη φωτιά…το καλύτερο όλων των παιδιών! Ουσιαστικά, ο ρόλος μας ήταν συντονιστικός, καθώς ακόμα και οι ομαδάρχες που είχαμε χρειάζονταν μια μικρή καθοδήγηση.
Ποιες είναι οι βασικές ανάγκες ή ελλείψεις της χώρας;
Οι ανάγκες είναι πραγματικά το οτιδήποτε. Πέρα απ’ τα κλασσικά, τροφή και ρούχα, έχουν περιορισμένο ηλεκτρικό ρεύμα, τα περισσότερα σπίτια τους είναι ξύλινα χωρίς ύδρευση ή αποχέτευση, αλλά το βασικότερο 
απ’ όλα για μένα είναι η έλλειψη γνώσεων. Θυμάμαι μια φορά χαρακτηριστικά που συζητούσα με τους ομαδάρχες ηλικίας 25 ετών και δεν ήξεραν ότι υπάρχουν πλυντήρια ρούχων!!! Οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν να κολυμπάνε και φυσικά έχουν έλλειψη από φάρμακα. Ακόμα και όταν τους γίνεται δωρεά κάποιο απλό φάρμακο δε ξέρουν να το χρησιμοποιήσουν.
Να υποθέσω πως υπήρχαν και εθελοντές από άλλες χώρες… είχε αυτό κάποια επίπτωση στη μεταξύ σας συνεργασία; Πώς σας αντιμετώπιζαν οι ντόπιοι;
Δυστυχώς λόγω της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα μόνο εγώ και άλλη μια κοπέλα από Ουγγαρία είχαμε πάει, η συνεννόηση γινόταν στα αγγλικά, αλλά λόγω του κοινού σκοπού και της καλής προετοιμασίας δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Οι ντόπιοι στα πλαίσια της κατασκήνωσης σε θεωρούν κάτι σα ‘σωτήρα’ και είναι πολύ φιλικοί διότι γνωρίζουν ότι θα έρθεις, όμως οι ντόπιοι στο κέντρο της πόλης που σπάνια βλέπουν λευκούς ανθρώπους σε κοιτάνε περίεργα, αλλά όχι απειλητικά. Ίσα ίσα, μόνο και μόνο επειδή είσαι λευκός (muzungu, όπως είναι και στη γλώσσα τους) σε σέβονται πολύ και τα μικρά παιδάκια που αρκετά απ’ αυτά πρώτη φορά στη ζωή τους βλέπουν λευκό άνθρωπο, σε κοιτάνε σαν εξωγήινο και χαϊδεύουν το δέρμα σου και τα μαλλιά σου (στην Ουγκάντα ακόμα και τα κορίτσια δεν έχουν το γονίδιο που τα μαλλιά τους μακραίνουν και είναι όλα με κοντά μαλλάκια και το μακρύ μαλλί τους φαίνεται ακόμα πιο περίεργο). Αν περάσεις από μπροστά τους και σε δουν τυχαία φωνάζουν και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας τους και τα αδέρφια τους να σε δουν και λένε… muzungu–muzungu και σου χαμογελάνε!
Τι σε άγγιξε περισσότερο από αυτήν την εμπειρία; Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σου;
Η πιο έντονη ανάμνησή μου και αυτό που με άλλαξε είναι η αισιοδοξία τους. Παρόλη την κατάσταση είναι τα πιο χαρούμενα και καλοπροαίρετα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν υπάρχει πουθενά ανταγωνισμός και άγχος και είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν όπου μπορούν με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Γενικά, κυριαρχεί ξεγνοιασιά και θετική αύρα!
Θα το ξαναέκανες;
Εννοείται, μακάρι κάθε χρόνο να μπορούσα να πηγαίνω εκεί.
Πιστεύεις ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου έχουν ανάγκη από περισσότερους εθελοντές;
Θεωρώ ότι δεν έχουν ανάγκη από εθελοντές τόσο απλά για να τους μεταφέρουν τρόφιμα και ρούχα, όσο για να τους μεταδώσουν γνώσεις (αγροτικές, πρώτων βοηθειών κλπ) που θα τους βοηθήσουν να προοδεύσουν ως λαός. Φυσικά και έχει νόημα να πας εσύ 10 μέρες να τους προσφέρεις φαγητό αλλά μετά τι; Προτιμότερο είναι παράλληλα να τους μάθεις πώς μπορούν να αναπτύξουν καλλιεργητικά μέσα ώστε να βοηθήσεις περισσότερους ανθρώπους και σε βάθος χρόνου!
Κλείνοντας, θέλω να μου πεις τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να γίνει εθελοντής.
Για μένα το βασικό είναι ένα: πας εκεί με σκοπό να βοηθήσεις, ούτε για να ζήσεις εσύ εμπειρίες, ούτε για να διαφημίσεις κάτι. Αν πας με αυτούς τους σκοπούς απλά θα τους κάνεις πιο δυστυχισμένους. Η ζωή τους είναι τόσο διαφορετική που πολλές φορές το αυτονόητο για σένα μπορεί τον άλλον να τον βλάψει. Πρέπει να είσαι καλά οργανωμένος και πρόθυμος!
Αθηνά μου, σε ευχαριστώ πολύ για την προθυμία να μας διαφωτίσεις πάνω σε κάτι τόσο σημαντικό και ουσιώδες όσο είναι ο νεανικός εθελοντισμός. Εύχομαι η “Συμβολή” σου να αποτελέσει πρότυπο για πολλούς, και το χαμόγελο και η ενεργητικότητά σου να δρουν πάντα ως ψυχική και έμπρακτη αρωγή σε άτομα που το έχουν ανάγκη!
Εγώ σας ευχαριστώ και το συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα… θα σας αλλάξει προς το καλό, το εγγυώμαι, μη διστάζετε και μη σκέφτεστε τυχόν δυσκολίες που σίγουρα υπάρχουν αλλά να είστε σίγουροι ότι όλα ξεπερνιούνται μπροστά σε κάτι τόσο δυνατό!
Αν θέλετε κι εσείς να δραστηριοποιηθείτε μέσω της Συμβολής, μπορείτε να συμβουλευτείτε την επίσημη σελίδα της.
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε από την Αθηνά Σπανάκη στη βοηθό αρχισυντάκτρια του Citycampus.gr, Νάντια Μορφωνιού, με τη μέθοδο των γραπτών ερωτήσεων και απαντήσεων.
Η συνέντευξη αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του citycampus.gr. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση ολόκληρης ή τμήματος χωρίς τη συναίνεση του citycampus.gr.
