Παρίσι: Συμβουλές επιβίωσης
Της Νικόλ Τσέλλου
Επειδή πιστεύω πως έχουν ήδη ειπωθεί υπέρ το δέον πολλά για τη γαλλική πρωτεύουσα, θα αρκεστώ στα λάθη που έκανα εγώ το μικρόχρονικό διάστημα που έζησα εκεί. Για παραδειγματισμό λοιπόν αναφέρω ορισμένα από αυτά:
Να πασχίζεις να επικοινωνήσεις στα αγγλικά. Δεν είναι ακατόρθωτο, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, αλλά εάν θέλεις να ζήσεις στο Παρίσι, έστω και για λίγο καιρό, πρέπει να λύσεις το ζήτημα της γλώσσας.
Να ψάχνεις κάπου να πιεις καλό και φτηνό καφέ. Είναι ανώφελο, δε θα βρεις.
Να μετακινείσαι χρησιμοποιώντας εισιτήριο και όχι τη Navigo. Έτσι γίνεσαι στόχος, αφού όλοι καταλαβαίνουν πως είσαι τουρίστας.
Και μια και ανέφερα τη Notre Dame, δεν πρέπει για κανένα λόγο να ακουμπήσεις/κάτσεις/ξαποστάσεις στον περίβολο έξω από την εκκλησία. Εάν περάσεις ποτέ βράδυ θα αντιληφθείς και τον λόγο, που δεν είναι άλλος από εκατοντάδες τρωκτικά κάθε μεγέθους που σουλατσάρουν ανενόχλητα στο ίδιο σημείο που τα πρωινά, σμήνη τουριστών θαυμάζουν το υπέροχο γοτθικού ρυθμού οικοδόμημα.
Να αναρωτιέσαι πως γίνεται οι κάτοικοι του Παρισιού να συμβιώνουν αρμονικά με περισσότερα από 6 εκατομμύρια ποντίκια. Συνήθισέ τα, όπως έχουν κάνει κι αυτοί.
Να φας στα μαγαζιά γύρω από το Saint–Michel. Οι επιλογές σου εξαντλούνται σε υπερτιμημένη τουριστική δήθεν τοπική κουζίνα και σε εξίσου υπερτιμημένο και αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης κεμπάπ. Σε γλυτώνω από δηλητηρίαση αυτή την στιγμή, να το ξέρεις.
Να κάτσεις στο Cafe de la Paix, χωρίς να είσαι διόλου πρόθυμος να πληρώσεις 15 ευρώ για μια μπυρίτσα ή 8 για έναν καφέ.
Να ψάξεις για ευρύχωρο διαμέρισμα εντός των συνόρων που ορίζουν τα 20 διαμερίσματα του Παρισιού. Έφτασε η στιγμή να αναθεωρήσεις τον όρο “ευρύχωρος”.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το λάθος να ξεκινήσεις για Παρίσι χωρίς να έχεις λύσει το στεγαστικό ζήτημα. Πρόκειται δηλαδή για μια πόλη όπου η ατάκα “πάμε μωρέ και κάτι θα βρούμε” είναι ανυπόστατη. Τα διαμερίσματα που νοικιάζονται είναι πολύ λίγα συγκριτικά με τη ζήτηση, οι τιμές των ενοικίων εξωπραγματικές για τα ελληνικά δεδομένα και οι φοιτητικές εστίες αρκούν δυστυχώς μόνο για λίγους.
Να ψωνίσεις από παντοπωλείο που πουλάει ελληνικές σπεσιαλιτέ. Η σύγκριση τιμών και γεύσεων θα είναι μοιραία και αναπόφευκτη.
Να μην έχεις εφοδιαστεί με τσιγάρα και καπνό από την Ελλάδα, καθώς στα “Tabac” θα πρέπει να πληρώσεις σχεδόν τη διπλάσια τιμή.
Να περιμένεις στωικά στην ατελείωτη ουρά που υπάρχει έξω από το Λούβρο, όταν μπορείς να κατέβεις στον σταθμό του metro Louvre-Rivoli, να βγεις από την έξοδο Carrousel du Louvre, δηλαδή ακριβώς κάτω από τη γυάλινη πυραμίδα, και μέσα σε ένα δεκάλεπτο να είσαι μέσα στο μουσείο.
Να μην πας σε πολλά, μα πάρα πολλά μουσεία όσο προλαβαίνεις (aka πριν κλείσεις τα 25 και απολαμβάνεις ακόμα το προνόμιο της δωρεάν εισόδου).