Πανεπιστήμιο Αθηνών: Univer– city campus
Ήταν πριν από πέντε χρόνια όταν πέρασα για πρώτη φορά την πύλη του ΕΚΠΑ στην Πανεπιστημιούπολη γεμάτη ενθουσιασμό και περιέργεια για να γνωρίσω επιτέλους το Πανεπιστήμιό μου, τον χώρο που θα όφειλα να κάνω δεύτερο σπίτι μου για τα επόμενα χρόνια. Πέντε χρόνια πριν ήταν και η μέρα που διαπίστωσα ότι το Πανεπιστήμιό μου δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που περίμενα ή, καλύτερα, με αυτό που ήθελα να δω. Όπως, μάλιστα, συνειδητοποίησα αργότερα, έμοιαζε τελικά πολύ με τα πανεπιστήμια των υπολοίπων φίλων και γνωστών μου στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Γιάννενα.
Σίγουρα, όμως, δεν έμοιαζε καθόλου με τις φωτογραφίες που λάμβανα από φίλους μου που σπούδαζαν κάπου στο εξωτερικό, στην Αγγλία ή τη Γαλλία. Δεν είχε, λοιπόν, καμία απολύτως σχέση με τα επιβλητικά, μεγάλα, προσεγμένα κτήρια που θα περίμενες να συναντήσεις σε μια τεράστια πανεπιστημιούπολη. Κανένα πράσινο πάρκο με παγκάκια δεν περιτριγύριζε τη σχολή, καμία παρέα φοιτητών δεν διάβαζε στο πράσινο και κανένας φοιτητής δεν καθόταν έξω για να φάει.
«Συγγνώμη, μήπως ξέρετε πού βρίσκεται η γραμματεία;», ρώτησα τον επιστάτη της κεντρικής πύλης κι εκείνος μου έδωσε λίγο ασαφείς οδηγίες, έτσι ώστε να μπορέσω να βρω αυτό που έψαχνα, αφού δεν υπήρχε καμία κατατοπιστική ταμπέλα που να οδηγεί σε αυτό που έψαχνα εγώ ή οποιοσδήποτε πήγαινε για πρώτη φορά στη σχολή. Δεν υπήρχε κανένας χάρτης σε αυτό το δαιδαλώδες συγκρότημα κτηρίων, κυρίως για όποιον είχε έστω κι ένα μικρό πρόβλημα προσανατολισμού.
Την ίδια δυσκολία θα αντιμετώπιζα, όπως κατάλαβα και αργότερα, όταν θα έπρεπε να βρω τα αμφιθέατρα και τις αίθουσες των διαλέξεων. Τόσο τα μεν όσο και τα δε ήταν άσχημα, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, με λιγοστό φως, ελλιπέστατες υποδομές και πρακτικά προβλήματα, σπασμένα έδρανα, πίνακες που ήταν κατεστραμμένοι, προτζέκτορες που δεν λειτουργούσαν και θέρμανση ανύπαρκτη κατά τους χειμερινούς μήνες. Και πάλι, βέβαια, ακολουθούσαν το πρότυπο της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της χώρας, οπότε, αφού εξυπηρετούσαν τις βασικές ανάγκες του ιδρύματος, μάλλον ήταν αρκετό.
Με το κάπνισμα να επιτρέπεται σε όλους τους εσωτερικούς χώρους του πανεπιστημίου, τα σκουπίδια να έχουν γεμίσει τόσο τους διαδρόμους, τις τουαλέτες όσο και τις αίθουσες, το Πανεπιστήμιο έμοιαζε με άσχημη μικρογραφία του αστικού κέντρου.
Από την άλλη πλευρά, με μικρογραφία του αστικού κέντρου διαπίστωσα γρήγορα πως μοιάζουν και τα πανεπιστήμια που βλέπουμε όλοι σε φωτογραφίες και ίσως λίγο τα ζηλεύουμε, τα μεγάλα αλλά και τα μικρότερα πανεπιστήμια άλλων χωρών της Ευρώπης. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, η μικρογραφία κάθε άλλο παρά άσχημη είναι.
Τα μεγάλα πανεπιστήμια, που συνήθως είναι κτίρια μεγάλης ιστορικής σημασίας, φαντάζουν ναοί της γνώσης και πλούσια σε ιστορία και γνώση, με ποικίλες δραστηριότητες και σημεία ενδιαφέροντος για τους φοιτητές που φιλοξενούν.
Κυρίως τεράστια και επιβλητικά, αλλά μοιάζει αδύνατο να χαθείς, τόσο μέσα σε αυτά όσο και στους εξωτερικούς τους χώρους με τα τεράστια πάρκα, τις οργανωμένες βιβλιοθήκες, τα φιλόξενα αναγνωστήρια και τα εστιατόρια που διαθέτουν. Σαφώς εδώ η πρόσβαση σε όλους τους χώρους δεν επιτρέπεται σε οποιονδήποτε, αλλά αυστηρά σε όσους φοιτούν στο εκάστοτε Πανεπιστήμιο. Η έννοια του ανοικτού πανεπιστημίου και ασύλου δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση εδώ, τόσο αυτή όσο και η νοοτροπία των φοιτητικών παρατάξεων, της κατανάλωσης φαγητού και ποτού στο εσωτερικό του, αλλά και το κάπνισμα. Ίσως, αν το σκεφτούμε καλύτερα, αυτός είναι και ο λόγος που το εξωτερικό τους είναι τόσο φιλόξενο, μιας και το εσωτερικό τους προορίζεται ξεκάθαρα για την εκπαίδευση. Στο εξωτερικό τους, οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να καθίσουν όλοι μαζί, να φάνε, να κάνουν εργασίες ομαδικά και να συζητήσουν σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα.
Σίγουρα θα δεις ορισμένους φοιτητές να κοιμούνται κατά τη διάρκεια της διάλεξης, αλλά σίγουρα δεν κοιμούνται σε ένα αμφιθέατρο που στάζει το νερό όταν βρέχει και δεν έχει φώτα. Επίσης, οι φοιτητές αυτοί δεν ζουν το μισό της ημέρας τους περιτριγυρισμένοι από σκουπίδια δικά τους όσο και των συμφοιτητών τους.
«Συγγνώμη, μήπως ξέρεις πού βρίσκεται η γραμματεία του τμήματος; Δεν ξέρω πώς μπορώ να τη βρω και δεν ξέρει κάποιος να μου πει», με ρώτησε προχθές μια φοιτήτρια από τη Γαλλία, που μέσω του προγράμματος Erasmus βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πανεπιστήμιό μου. Χαμογέλασα ευγενικά, της εξήγησα πού ακριβώς βρίσκεται αυτό που ψάχνει και κάπως έτσι, ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια, με μια ερώτηση βρέθηκα πάλι πίσω σε εκείνη την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, ενθουσιασμένη μα πολύ σύντομα χαμένη…
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
