Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Η 8η Μάρτη δεν είναι ροζ
της Πένυς Κουφονικολάκου
8 Μαρτίου 1857, οι εργάτριες στις υφαντουργίες της Νέας Υόρκης ξεχύνονται στους δρόμους ζητώντας τα αυτονόητα. Η 16ωρη αδιάκοπη εργασία είχε στοιχειώσει την καθημερινότητα τους, οι απολαβές ήταν μηδαμινές και το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών όσον αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, φάνταζε αγεφύρωτο. Οι εργοδότες απαντούν με τρομοκρατία! Μαζικές απολύσεις και απειλές ορθώνονται μπροστά από το κίνημα. Εκείνες συνεχίζουν ακάθεκτες και η «μαχητικότητα» γίνεται επισήμως γένους θηλυκού.
Σήμερα η 8η του Μάρτη αποκτά ροζ χρώμα. Μετουσιώνεται σε ημέρα ανάδειξης της γυναικείας γοητείας και χάνει την πραγματική της υπόσταση. Παρέες γυναικών δράττονται της ευκαιρίας για διασκέδαση. Γιορτάζουν τη γυναικεία τους φύση, δέχονται δώρα –σαν άλλη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου- και κατακεραυνώνουν τα αντρικά λάθη που κλασικά «τους έχουν φάει την ψυχή». Τα νυχτερινά μαγαζιά μετατρέπονται σε στέκια γυναικών και η μέρα χάνει το νόημα της. Στόχος μου δεν είναι να κρίνω τον συγκεκριμένο τρόπο εορτασμού. Άλλωστε κάθε ευκαιρία για χαρά, πρέπει να αξιοποιείται. Αυτή η μέρα όμως δεν είναι γιορτή. Είναι επέτειος, ημέρα μνήμης που μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για την διακοπή κάθε αδικίας κι ανισοτιμίας που ισχύει έως σήμερα.
Απορίας άξιο είναι το γεγονός πως ακόμη και σήμερα έχουν αρθεί εμπόδια στην επαγγελματική πορεία των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου παρατηρούνται διαφορές μεταξύ των οικονομικών απολαβών τους, ενώ παράλληλα οι ηγετικές θέσεις συχνά είναι ανδροκρατούμενες. Σαφώς, η πρόοδος είναι μεγάλη και τα «γυναικεία κεκτημένα» άξια θαυμασμού. Ωστόσο, εξακολουθούν να λαμβάνονται αναχρονιστικά μέτρα και αποφάσεις εις βάρος μας προσαρμοσμένα όμως στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Το ενδεχόμενο για παράδειγμα μια εργαζόμενης μητέρας δεν θα έπρεπε να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την πρόσληψη ή την προαγωγή της σε θέσεις ευθύνης. Αντιθέτως, επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται ως στοιχείο που καταδεικνύει μικρές καθημερινές ηρωίδες, οι οποίες καταφέρνουν να επιβιώνουν και να αναδεικνύονται επαγγελματικά, ενώ ταυτόχρονα αναλαμβάνουν την ύψιστη ευθύνη της ανατροφής ενός παιδιού.
Με θλίψη και κυρίως απορία για το λόγο που η αξιοκρατία είναι ιδιαίτερα ελλειμματική, παραθέτω τη φράση που ειπώθηκε από ορισμένους Αμερικανούς ηθοποιούς: «πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα αν δεν είσαι λευκός άντρας και δουλεύεις στο Χόλιγουντ».
Όλα όσα παρατέθηκαν αποτελούν δυσκολίες του Δυτικού πολιτισμού οι οποίες δύνανται να γεφυρωθούν. Η προσπάθεια θα είναι κοπιώδης, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι αδύνατη η πλήρης εξίσωση με τον αντρικό πληθυσμό. Η πραγματική, η δύσκολη και ουσιώδης αλλαγή βρίσκεται, και περιμένει να την αναδείξουμε, στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Εκεί το να είσαι γυναίκα θεωρείται λάθος και οι πρακτικές για την επίλυση αυτού του «προβλήματος» αγγίζουν τα όρια της παράνοιας. Δεν είναι τυχαίο το ινδικό ρητό που λέει πως «Το να μεγαλώνεις ένα κορίτσι, είναι σαν να ποτίζεις τον κήπο του γείτονα».
Η 8η του Μάρτη πρέπει να αποτελεί έμπνευση. Να γεννά περηφάνια που είμαστε γυναίκες. Να γίνει το εφαλτήριο για τον αέρα της αλλαγής!
Αν επιθυμείς να διεκδικήσεις υποτροφίες στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ο Οδηγός Υποτροφιών του citycampus που μόλις κυκλοφόρησε σου προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι!
Θέλεις να ενημερώνεσαι έγκυρα και κυρίως έγκαιρα με το πάτημα ενός κουμπιού; Κατέβασε την εφαρμογή μας από το Playstore (citycampus.gr) και διάβασε όλα τα νέα άρθρα εύκολα και γρήγορα!
