27η Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Θέατρου
Παγκόσμια Ημέρα Θέατρου: Καθιέρωση
Από το 1961 στις 27 Μαρτίου γιορτάζεται ετησίως η Παγκόσμια Ημέρα για το Θέατρο της διεθνούς θεατρικής κοινότητας με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Αποτελεί μια μη Κυβερνητική Οργάνωση, που συνενώνει τους επαγγελματίες στο χώρο του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO. Τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου γιορτάζουν την ημέρα θεάτρου με θεατρικά δρώμενα και εκδηλώσεις.
Κάθε 27 Μαρτίου του χρόνου πριν από κάθε παράσταση αναγιγνώσκεται το μήνυμα του εορτασμού το οποίο αναλαμβάνει να συγγράψει κάποιος άνθρωπος του θεάτρου. Την δύσκολη χρονιά που πέρασε, αντιμέτωποι με θέατρα κλειστά, το σύνηθες μήνυμα για την ημέρα του θεάτρου δεν έλειψε. Την συγγραφή του ανέλαβε ο πακιστανός θεατρικός συγγραφέας Σαχίντ Ναντίμ
Παγκόσμια Ημέρα Θέατρου: Σαχίντ Ναντίμ 
Γεννηθείς το 1947 ο Σαχίντ Ναντίμ είναι κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας του Πακιστάν, επικεφαλής του φημισμένου Θεάτρου Ajoka – Σύγχρονου Θεάτρου και κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου στην Ψυχολογία. Μόλις σε ηλικία ενός έτους ο Σαχίντ και η οικογένειά του αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες, εξαιτίας της διαμάχης μεταξύ Ινδίας-Πακιστάν, στο Πακιστάν. Όντας φοιτητής στο πανεπιστήμιο και πολιτικός πρόσφυγας στο Λονδίνο αφοσιώθηκε στη συγγραφή θεατρικών έργων, πολλά εκ των οποίων αφορούσαν την αντιφρονούσα θεατρική ομάδα Ajoka που ιδρύθηκε από τη Μαντίχα Γκαουχάρ, μια πρωτοπόρο ακτιβίστρια του θεάτρου, η οποία μετέπειτα έγινε σύζυγός του. Ο Σαχίντ Ναντίμ έχει φυλακιστεί τρεις φορές, πράγμα που δεν του στέρησε την δημιουργικότητα, καθώς ενώ βρισκόταν έγκλειστος άρχισε να γράφει έργα του σαββατοκύριακου που ανέβαιναν από και για τους φυλακισμένους. Τα έργα του χαρακτηρίζονται για τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα δημιουργήματα σχετικά με τον θρησκευτικό εξτρεμισμό, την βία κατά του γυναικείου φύλου, τις διακρίσεις ενάντια στις μειονότητες, την ελευθερία έκφρασης, η ειρήνη και άλλα. Το 2020 το μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είχε ως εξής:
Το Θέατρο ως Βωμός
Στο τέλος μιας παράστασης ενός έργου για τον Ποιητή Σούφι, Μπουλέχ Σαχ από το Θέατρο Ajoka, ένας ηλικιωμένος άντρας συνοδευόμενος από ένα νεαρό αγόρι πλησίασε τον ηθοποιό που έπαιζε τον ρόλο του σπουδαίου Σούφι, «Ο εγγονός μου δεν είναι καλά, θα μπορούσατε σας παρακαλώ να τον ευλογήσετε;» Ο ηθοποιός εξεπλάγην και είπε, «Δεν είμαι ο Μπουλέχ Σαχ, είμαι απλώς ένας ηθοποιός που παίζει αυτόν τον ρόλο». Ο ηλικιωμένος είπε, «Γιε μου, δεν είσαι ηθοποιός, είσαι η μετενσάρκωση του Μπουλέχ Σαχ, η αβατάρα του». Αίφνης, μας αποκαλύφθηκε μια ολάκερη καινούρια έννοια του θεάτρου, όπου ο ηθοποιός γίνεται η μετενσάρκωση του ρόλου που παίζει.
Η εξερεύνηση ιστοριών όπως αυτής του Μπουλέχ Σαχ και τόσες πολλές σε όλες τις κουλτούρες, μπορούν να αποτελέσουν μια γέφυρα μεταξύ μας, των θεατρικών δημιουργών και ενός ανεξοικείωτου αλλά ενθουσιώδους κοινού. Όταν ερμηνεύουμε στη σκηνή, ορισμένες φορές παρασυρόμαστε από τη δική μας φιλοσοφία για το θέατρο, από το ρόλο μας ως προάγγελοι της κοινωνικής αλλαγής και αφήνουμε πίσω μια μεγάλη μερίδα της μάζας. Κατά την ενασχόλησή μας με τις προκλήσεις του παρόντος, αποστερούμε τους εαυτούς μας από τις δυνατότητες μιας βαθιά συγκινητικής πνευματικής εμπειρίας που μπορεί να προσφέρει το θέατρο. Στον κόσμο του σήμερα όπου η μισαλλοδοξία, το μίσος και η βία ακολουθούν ανοδική πορεία και ο πλανήτης μας βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κλιματική καταστροφή, πρέπει να αναπληρώσουμε την πνευματική μας δύναμη. Πρέπει να καταπολεμήσουμε την απάθεια, το λήθαργο, την απαισιοδοξία, την απληστία και την αδιαφορία προς τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, προς τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε. Το θέατρο έχει ρόλο, έναν ευγενή ρόλο, στην ενεργοποίηση και κινητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να ανυψώσει τον εαυτό της από αυτή την κατάβαση προς την άβυσσο. Μπορεί να ανυψώσει τη σκηνή, τον παραστατικό χώρο, σε κάτι ιερό.
Η θεατρική δημιουργία μπορεί να γίνει μια ιερή πράξη και οι ηθοποιοί μπορούν πράγματι να γίνουν οι αβατάρες των ρόλων. Το Θέατρο έχει τη δυνατότητα να καταστεί ένας βωμός και ο βωμός ένας παραστατικός χώρος.
Σημασία του Θεάτρου στην Ελλάδα
Το Θέατρο δικαιολογημένα θεωρείται πως κατέχει τα ηνία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Έχει τον ρόλο του δασκάλου, καθώς μεταβιβάζει μηνύματα -κυρίως κοινωνικά- και μας βάζει σε μία διαδικασία προβληματισμού. Φυσικά από τους κύριους στόχους είναι να οδηγεί στην τέρψη, στην ευχαρίστηση. Διδάσκει στον άνθρωπο να εξωτερικεύεται, φέρνοντάς τον σε επαφή με πληθώρα συναισθημάτων, από τη χαρά και τον γέλιο μέχρι τον πόνο και τον οδυρμό και ό,τι άλλο μπορεί να αισθανθεί ο καθένας από εμάς. Ο Έλληνας μέσω του θεάτρου έμαθε να διαβάζει και να αντιμετωπίζει καθετί που εμφανίζεται μπροστά του με γνώμονα την δημιουργία και την φαντασία.
Το Θέατρο διδάσκει την ανθρωπιά και έτσι οι άνθρωποι γίνονται ακόμη πιο ευτυχισμένοι. Οι Έλληνες δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το Θέατρο. Σκεφτείτε τις ουρές ανθρώπων έξω από τα θέατρα για να προλάβουν μία θέση στην παράσταση, τα κατάμεστα – προ κορονοϊού εποχής- θέατρα και γήπεδα. Παλιά μεγαλεία! Το Θέατρο στη χώρα μας είναι κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας. Όσο υπάρχουμε ως λαός, τόσο το θέατρο θα προσφέρει τα ευεργετικά του αποτελέσματα, τόσο θα έρχεται και πιο κοντά μας, καθώς το χρειαζόμαστε όσο οτιδήποτε άλλο.
