Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης: Ένα μήνυμα που μας ενώνει!
Ειρήνη. Αυθόρμητα θα σκεφτούμε το όνομα και όχι την κατάσταση. Ζούμε σε μια πραγματικότητα, όπου το να υπάρχει πόλεμος κάπου στη γη, θεωρείται ναι μεν ζοφερό, αλλά από κυνική σκοπιά άκρως δεδομένο. Εν έτη 2017, έχουμε φτάσει να χαρακτηρίζουμε ένα πόλεμο ως αναγκαίο κακό, ένα απαραίτητο μέσο για ειρήνη ανάμεσα σε 2 ή περισσότερες χώρες. Η παγκόσμια ειρήνη, όσο περνάνε το χρόνια, τόσο πιο πολύ εξαϋλώνεται. Τι έχει φταίξει και ο «πολιτισμένος» άνθρωπος που θεωρεί τον πόλεμο ως αναγκαίο μέσο επιβολής της ειρήνης, ενώ παράλληλα η ειρήνη χωρίς να μεσολαβήσει πόλεμος θεωρείται κάτι το ουτοπικό;
Εκατοντάδες χρόνια ιστορίας έχουν στιγματιστεί από μαζικές αιματοχυσίες με εκατομμύρια νεκρούς, διαμάχες, βασανιστήρια και φρικαλεότητες σε αθώες ψυχές. Είτε ήταν πέτρες και ξύλα, ξίφη και λόγχες, οπλοπολυβόλα και τάνκς, πυρηνικά, η ουσία παραμένει ίδια. Πόλεμος. Μόνο το μέσο άλλαζε. Μην ξεχνάτε ότι όσο αναπτύσσεται ο ανθρώπινος νους, τόσο πιο εκλεπτυσμένο και το μέσο επιβολής της ειρήνης. Μερικές φορές, δεν χρειάζονται καν όπλα, η δύναμη του χρήματος χρησιμοποιείται ως πυρομαχικό από τις χώρες με οικονομίες κολοσσούς, για να εντάξουν μικρότερες οικονομίες στη σφαίρα της επιρροής τους, με σκοπό την πλήρη εξάρτισή τους. Οι συνέπειες αυτής της σύγχρονης επεκτατικής πολιτικής «χτυπούν» τον απλό άνθρωπο, οδηγώντας τον σταδιακά στην φτώχεια και την εξαθλίωση (εξώσεις, υπερβολικά χαμηλός βασικός μισθός).
-Αδαμάντιος Κοραής: Όπου βλέπεις πολέμους μην έχεις καμία αμφιβολία πως εκεί η πολιτική έχει χωριστεί από την ηθική. Οι συχνοί πόλεμοι είναι σημάδι αδιάψευστο της πλεονεξίας και της βαρβαρότητας των εθνών.
Ιδεολογίες, πολιτικά πιστεύω, εθνικότητες, πολιτισμικά χαρακτηριστικά, θρησκείες, φυλή. Έννοιες που δείχνουν την διαφορετικότητα μας ως το πιο ανεπτυγμένο είδος στη γη και έπρεπε να προάγουν την ισότητα και την άμιλλα. Αντ’ αυτού, έχουν υπάρξει αντικείμενα φανατισμού και μίσους καθώς και βασικές αφορμές για πολεμική δραστηριότητα. Τι είναι αυτός Εβραίος; Ας τον κάψω ζωντανό. Τι, αυτός δεν πιστεύει στον Θεό μου; Ας βομβαρδίσω ένα χωριό γεμάτο άπιστους. Τι είστε εσείς, αριστερά; Αν δεν έρθετε από τα δεξιά, θα σας ρίξω μια σφαίρα στο κεφάλι. Τι είστε εσείς, δεξιά; Και εσείς το ίδιο! Όχι μόνο δεν αποτελεί σενάριο μαύρης κωμωδίας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Βέβαια, η «μάζα» που φανατίζεται με τα προαναφερθέντα, είναι τόσο αχάριστη που για να εκτιμήσει τα αγαθά της ειρήνης, πρέπει να βιώσει στο πετσί της τον πόλεμο. Η απουσία κριτικής ικανότητας και διορατικότητας της απατής αυτής, οφείλεται στο εκπαιδευτικό σύστημα και την επίδραση που έχει σε μια εφηβική προσωπικότητα υπό ανάπλαση. Σκεφτείτε μόνο αυτό. Πόσοι τόμοι είναι γραμμένοι για τις πολεμικές κατακτήσεις διαφόρων χωρών (πολλοί απ’ αυτούς οι σημερινοί πολιτισμένοι λαοί) και διδάσκονται σήμερα στα σχολεία; Αμέτρητοι. Φανταστείτε όλη αυτή η «γνώση» να προοριζόταν για την ειρήνη και τις αξίες τις.
-Γκάντι: Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
Απληστία και ματαιοδοξία. Δύο λέξεις συνδεδεμένες άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση και τον πόλεμο. Αρχικά ήταν η δίψα μιας χώρας να κατακτήσει νέα εδάφη, να επεκτείνει την «αυτοκρατορία» της, να υποδουλώσει τους μη ομοεθνείς, να επιβληθεί. Η ματαιοδοξία της κυριαρχίας οδήγησε σε αμέτρητες αιματηρές συγκρούσεις, στο βωμό της εξάπλωσης του πολιτισμού και της δύναμης του έθνους μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα παραπέρα. Στη συνέχεια ήταν τα οικονομικά συμφέροντα που πηγάζουν από ένα πόλεμο, κέρδη μεγάλων εταιριών που παράγουν οπλικά και πολεμικά συστήματα. Μια γρήγορη ματιά ανάμεσα στις γραμμές της ιστορίας θα σας δείξει ότι υπάρχουν πλούσιες οικογένειες πίσω από τέτοιες μεγάλες εταιρίες, που χρηματοδοτούσαν και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές που συμμετείχαν στον πόλεμο. Όσοι αθώοι και αν πέθαιναν και με οποιαδήποτε φρικιαστική μέθοδο, όσο το χρήμα έρεε, ο πόλεμος συνεχιζόταν Αναπόφευκτο κέρδος δηλαδή. Συνδυαστικά με αυτό, το καρέ συμπλήρωνε και η εδαφική επεκτατική μανία της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, αφορμή για μισαλλοδοξία και φανατισμό για πολύ κόσμο, έτοιμο να βγει στα χαρακώματα για να επεκτείνει τα σύνορα της χώρας του.
Βέβαια, καμία κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Κύριο όργανο υπεράσπισης της ειρήνης είναι ο ΟΗΕ, που καθιέρωσε το 1981 την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, για να διαδώσει και να υπερασπίσει τα ιδανικά της. Από το 2001 και μετά, οριστικοποιήθηκε ο εορτασμός στις 21 Σεπτεμβρίου, για να γιορτάζεται απ’ όλη την ανθρωπότητα την ίδια ημερομηνία. Πρωταρχικός στόχος είναι το χτίσιμο και η εδραίωση μια κουλτούρας ειρήνης, τη συνειδητοποίηση ότι οι διαφορές στον πολιτισμό και την ιδιοσυγκρασία μας πρέπει μόνο να μας ενώνουν, έτσι ώστε να βοηθάμε, χωρίς διακρίσεις, οποιονδήποτε έχει ανάγκη, αλλά και να μάθουμε να προστατεύουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Αυτό αποπειράται να πραγματοποιήσει ο ΟΗΕ, με το πλάνο βιώσιμης ανάπτυξης που καθιέρωσε σε μια ιστορική Σύνοδο το 2015 με ορίζοντα το 2030.
Επίσης οποιοσδήποτε θέλει να συνεισφέρει αλλά προπάντων να ενημερωθεί, ο ΟΗΕ τρέχει προγράμματα σε πάνω από 100 χώρες. Φέτος, με θεματική «Μαζί για την Ειρήνη, Σεβασμός, Ασφάλεια και αξιοπρέπεια για όλους» τάσσεται ενάντια στη διαίρεση των κοινωνιών και της μισαλλοδοξίας ενάντια στον οποιονδήποτε. Αυτό το κάνει βοηθώντας χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες, οργανώνοντας κοινότητες και καλεί τον καθένα να πάει να βοηθήσει, να μιλήσει και κυρίως να δει πως είναι να είσαι θύμα της φρικαλεότητας του πολέμου και να ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ το σπίτι σου.
Συνοψίζοντας, είναι αστείο να πούμε ότι θα έχουμε παγκόσμια ειρήνη άμεσα. Ίσως και να μην γίνει ποτέ. Αλλά είναι άδικο για όποιον έχει υποφέρει τα δεινά του πολέμου, να μην συνειδητοποιήσουμε ότι ο «εχθρός» είναι οι άπληστοι που δημιουργούν την κατάσταση αυτή στο βωμό του ατελείωτου κέρδους, και όχι ο «αλλοδαπός», ο «λαθρομετανάστης» που αναζητά ένα καλύτερο αύριο. Και να θυμάστε… η ειρήνη δεν είναι ουτοπία.
