4+1 Διαχρονικά Έργα Νεοελληνικής Πεζογραφίας
Η κληρονομιά που έχει αφήσει η νεοελληνική λογοτεχνία είναι πολύ σημαντική. Πολλά έργα χαρακτηρίζονται κλασικά, καθώς διαβάζονται ακόμη και μετά από πολλά χρόνια από την δημοσίευσή τους και προσφέρουν σε κάθε αναγνώστη ένα έντονο αναγνωστικό βίωμα. Σε αυτό το σημείο θα δούμε πέντε “διαμάντια” της νεοελληνικής πεζογραφίας που συγκινούν και “ταξιδεύουν” κάθε αναγνώστη εδώ και πολλά χρόνια.
Μ. Καραγάτσης
Θα ξεκινήσω με ένα αγαπημένο ψυχογραφικό μυθιστόρημα, γραμμένο από τον Μ. Καραγάτση το 1936, με τον τίτλο “Η Μεγάλη Χίμαιρα”. Κεντρική ηρωίδα είναι η Μαρίνα μια νεαρή Γαλλίδα, η οποία βρίσκει την αγάπη στο πρόσωπο του Έλληνα ναυτικού Γιάννη και μετακομίζει μαζί του στο νησί της Σύρου. Ζώντας κάτω από τον ίσκιο της πεθεράς της παλεύει να προσαρμοστεί στην ελληνική κοινωνία του νησιού διατηρώντας παράλληλα και την προσωπική της ταυτότητα. Βασικό χαρακτηριστικό του βιβλίου αυτού, καθώς και άλλων μυθιστορημάτων του Καραγάτση, είναι η έντονη αλληλεπίδραση του ξένου με το ελληνικό, καθώς και η θεωρία του βιολογικού ντετερμινισμού.
Ανδρέας Καρκαβίτσας
Ακολουθεί ένας κλασικός πεζογράφος, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας με το κλασικό του έργο τον “Ζητιάνο”. Ηθογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από τον σκληρό του νατουραλισμό, μιλάει για μια απάνθρωπη Ελλάδα στην οποία ο πρωταγωνιστής Τζιριτόκωστας καταγόμενος από ένα φτωχό χωριό, όπου οι άνθρωποι έχουν στραφεί στην υπαίτια και την απάτη, κατέχει μια σχεδόν υπερφυσική πανουργία και δύναμη, που του δίνουν την δυνατότητα να εκμεταλλεύεται τους άλλους, όμως δεν είναι σε θέση, ούτε έχει τη δύναμη να επιλέξει ένα επάγγελμα για τον εαυτό του. Παρόλο που κατέχει αυτές τις ιδιότητες ο Τζιριτόκωστας είναι θύμα και της Φύσης και της κοινωνίας.
Ηλίας Βενέζης
“Το Νούμερο 31328” του Ηλία Βενέζη αποτελεί μια μαρτυρία-χρονικό «γραμμένη με αίμα» σύμφωνα με τον ίδιο, όπου ο αφηγητής μας διηγείται σε πρώτο πρόσωπο όσα πέρασε, όταν παιδί δεκαοχτώ χρονών τον πήραν οι Τούρκοι και τον οδήγησαν στα στρατόπεδα εργασίας στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Οι περισσότεροι πέθαναν λόγω των συνθηκών κι οι επιζώντες είχαν ως μόνη ελπίδα την βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος καταμετρούσε όσους είχαν νούμερο και τους επέστρεφε στην Ελλάδα. Το νούμερο, που αποτελεί και τον τίτλο, είναι αυτή η ανθρώπινη ανωνυμία που στη ουσία έσωσε την ζωή του αφηγητή.
Κ. Θεοτόκης
Το μυθιστόρημα του Κ. Θεοτόκη “Η τιμή και το χρήμα” αποτελεί το πρώτο αστικό μυθιστόρημα του συγγραφέα. Είναι μια ιστορία για τη σχέση μεταξύ ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη και μιας σκληρά εργαζόμενης γυναίκας προερχόμενης από την εργατική τάξη. Το κοινωνικό ενδιαφέρον καθώς και οι σοσιαλιστικές απόψεις του συγγραφέα είναι έκδηλες στο έργο αυτό, όπως και στα υπόλοιπα τέσσερα έργα του συγγραφέα.
Κοσμάς Πολίτης
Ένα τελευταίο, αλλά εξίσου αξιόλογο μυθιστόρημα είναι “Το Λεμονοδάσος” του Κοσμά Πολίτη. Μια ιστορία που γράφεται σε πρώτο πρόσωπο, σαν προσωπικό ημερολόγιο, και αφηγείται τον νεανικό έρωτα μεταξύ Παύλου και Βίρκως. Το γοητευτικό περιβάλλον του Λεμονοδάσους του Πόρου, δίνει στο έργο μια ανοιξιάτικη ζωντάνια, και η αίσθηση της φυσιολατρίας δένεται αρμονικά με την ερωτική αίσθηση και τους εσωτερικούς προβληματισμούς των ηρώων.
Αυτά είναι κάποια από τα σημαντικότερα πεζογραφήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που έχουν διαχρονικό χαρακτήρα και προσφέρουν στους νεώτερους έμπνευση και πατήματα για να δημιουργήσουν, με την σειρά τους, τα δικά τους αριστουργήματα.