«Λοιπόν, κούκλα μου! (σταμάτα, κόλακα!)
Μάζεψε το μυαλό σου και συντονίσου. Άσε τις δικαιολογίες, μάζεψε και το μυαλό σου που τρέχει σε άλλα σύμπαντα, παραλίες, beachόμπαρα, Long Island και Caipirinhιες με έξτρα lime (να είχαμε μία τώρα…) και στρώσου να διαβάσεις. Στρώσου γιατί η εξεταστική κοντοζυγώνει και δε σε βλέπω καθόλου καλά.»
Έτσι είπε η Μ. στον εαυτό της· πήρε παραμάσχαλα βιβλία, σημειώσεις και το υπό διάλυση laptop, πήρε και μία σπιτική λεμονάδα με έξτρα δόση παγάκια (κανένα Long Island και καμία Caipirinha – τόσο young, wild ‘n free!), τα έβγαλε μέχρι το μπαλκόνι να πάρουν τον αέρα τους, τα άνοιξε, τα άπλωσε και στρώθηκε κι εκείνη στο τραπεζάκι υποδυόμενη τη φοιτητριάρα που είναι έτοιμη να κάνει εργασία. Και δωσ’ του σημειώσεις και δωσ’ του λεξικά ειδικών όρων και δωσ’ του φιλοσοφίες και ρεύματα και τάσεις και βιογραφίες του κάθε πικραμένου που καβάλησε ένα καλάμι, θεώρησε το πνεύμα του λαμπρό και τοποθετώντας μερικές δυσνόητες λέξεις στη σειρά είδε τον εαυτό του ως φιλόσοφο (τρίζουν πολλά κόκκαλα αυτή τη στιγμή και, αν δεν έχετε νέα μου σύντομα, να ξέρετε πως θα έχει πέσει φωτιά να με κάψει). Και δωσ’ του να πληκτρολογεί με μανία λέξεις που ούτε ήξερε, ούτε καταλάβαινε. Και κάπου εκεί σήκωσε το τηλέφωνο, πήρε τους φίλους της και πρότεινε να πάνε για ούζα. (Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, κανένα τηλέφωνο δε χτύπησε. Ο ήχος του μηνύματος στην ομαδική συνομιλία του facebook ήταν ο μοναδικός που ακούστηκε. Ο μοναδικός ήχος που ακούγεται γενικά και σημάνει την επικοινωνία με τον έξω κόσμος. Άντε και κανένα viber στο τσακίρ. Και μην το αρνηθείτε· σας ξέρω! Όλοι ίδιοι είμαστε.)
Και πήγανε. Για ούζα, λέω· πήγανε. (Να χαρώ εγώ ένα μελετηρό κορίτσι που μου θέλει και «ψαγμένη» εργασία σε μάθημα που χρωστάει πέντε εξάμηνα τώρα. Είναι να απορείς που το χρωστάει πέντε εξάμηνα τώρα;)
Πίσω στα δικά μας, όμως. Ας σοβαρευτούμε. Είμαστε μία ανάσα από την εξεταστική και η φάση απαιτεί ωριμότητα. Και δουλειά –με ή χωρίς όρεξη. Άντε, ίσως και λίγη γκρίνια. Ή τουλάχιστον εγώ είμαι σε mood γκρίνιας, αλλά δεν είμαι απολύτως σίγουρη αν μου φταίει η εξεταστική σε αυτό. (Όχι, σταματήστε με! Δε θα λέμε πάλι τα δικά μου. Έχω καταντήσει αηδία. – Εσείς! Πείτε μου για σας.)
Γκρίνια, λοιπόν! Είναι απολύτως κατανοητή και καθ’ όλα σεβαστή σε αυτή τη φάση. Να το πείτε και στους γύρω σας, να ξέρουν. Κι αν δεν πιάσει το επιχείρημα της εξεταστικής, της κούρασης, του άγχους και της πίεσης να τους πείτε ότι είναι ανάδρομος ο Ερμής – αυτό πιάνει πάντα. (Ιδέα δεν έχω είναι, δεν είναι. Θα ρωτήσω μία φίλη μου που ασχολείται σχετικά και θα σας ενημερώσω.)
Λέγαμε, όμως, ότι είμαστε μία ανάσα από την εξεταστική. Και σκάει πάντα η άτιμη την πιο κατάλληλη περίοδο! Το έχετε προσέξει κι εσείς, έτσι; Θα μας χτυπήσεις την πόρτα όταν οι εικοσιτέσσερις ώρες της ημέρας και οι επτά μέρες της εβδομάδας μοιάζουν λίγες για να τα βγάλουμε πέρα και να είμαστε συνεπείς με όλο το τρέξιμο που απαιτεί η δουλειά μας ή/και οι όποιες υποχρεώσεις έχουμε αναλάβει, όταν τα θέματα με τον περίγυρό μας πάνε από το χάλια στο σκατίτερα ή όταν ο έρωτας της ζωής μας φεύγει μούτσος στα καράβια. (Σημείωση προς τους αναγνώστες – aka τους τέσσερις, πέντε φίλους που εκβιάζω για να με διαβάζουν και την οικογένειά μου: δεν εννοώ αυτό που καταλάβατε. Επαναλαμβάνω, δεν εννοώ αυτό που καταλάβατε. Το θέμα τίθεται σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και όλα τα παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις.)
Τουπ, λοιπόν! Εξεταστική! Και οι λύσεις είναι δύο.
Αφ’ ενός, να την κάψεις (μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια). Και να αρχίσουν οι διακοπές σου μία ώρα αρχίτερα. Στα θετικά της επιλογής είναι το αξιοζήλευτο, εξωτικό μαύρισμα που θα έχεις ήδη αποκτήσει όταν οι υπόλοιποι θα είναι ακόμη άσπροι σαν το γάλα. Αξιοζήλευτοι είναι, ακόμη, οι ύπνοι που θα ρίχνεις μετά τα ξενύχτια σου, οι ώρες που θα καίγεσαι απερίσπαστος στις σειρές σου και το γεγονός πως δε θα πάθεις έλκος στομάχου από τους πολλούς καφέδες για να αντιμετωπίσεις την υπνηλία τις ατελείωτες ώρες πάνω από τα βιβλία.
Στα αρνητικά συγκαταλέγεται το ότι θα πας Μύκονο, ή έστω Ποσείδι (απλή εικασία, ή πες το χάρισμα) και το γεγονός πως θα πάθεις τελικά έλκος στομάχου από την υπερκατανάλωση καφεΐνης όταν, τρία εξάμηνα αργότερα, πέσεις με τα μούτρα στο διάβασμα, μετά την τραγική συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι του έτους σου… τελειώνουν ήδη το μεταπτυχιακό τους.
Η δεύτερη επιλογή είναι να συμβιβαστείς με την ιδέα, να σφίξεις τις γροθιές σου, να θέσεις ένα ρεαλιστικό (με ακούς; Είπα «ρεαλιστικό») στόχο σχετικά με το πόσα μαθήματα θέλεις και, κυρίως, μπορείς να περάσεις και να κάτσεις να διαβάσεις. Φυσικά και θα ξεκινήσεις καινούργια σειρά, φυσικά και δε θα κόψεις μαχαίρι κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, φυσικά και θα κάνεις και πέντε μπάνια (τζάμπα λεφτά δίνεις τρεις μήνες τώρα στο γυμναστήριο;), αλλά θα διαβάσεις. Και ξενύχτια θα ρίξεις πάνω από βιβλία και ένα σκασμό λεφτά θα δώσεις στο φωτοτυπάδικο της γωνίας για σημειώσεις και εργατοώρες θα περάσεις σε βιβλιοθήκες κοιτάζοντας με το πιο δολοφονικό σου βλέμμα όποιον τολμήσει να σου διασπάσει την προσοχή τολμώντας να γυρίσει μία σελίδα από το βιβλίο του. Θα μαζέψεις τα κουράγια σου και θα διαβάσεις.
Απαραίτητα αξεσουάρ εδώ είναι η γκρίνια –ασφαλώς!-, το shaker για το φραπέ και το κατάλληλο attitude· γιατί, δε λέω, καλό το διάβασμα, αλλά όπως όλα στη ζωή –και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια που θέλω να θυμάστε και μία μέρα των ημερών θα με ευγνωμονείτε που τη μοιράστηκα μαζί σας- έτσι και η εξεταστική, είναι θέμα attitude.
Εμένα, να σας πω, δε μου ακούγεται και τόσο άσχημη η δεύτερη επιλογή. Δηλαδή, προφανώς και μου ακούγεται, αλλά στην κρίση αισιοδοξίας στις έξι και κάτι το χάραμα που γράφω αυτό το Episodιο, δε μου φαίνεται και αφόρητη· θα μπορούσα να την υποστώ. Για κανένα μήνα μεν, αλλά να την υποστώ.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι όλο μου το είναι ουρλιάζει και λυσσάει να ακολουθήσω το δρόμο των cocktails, της τεμπελιάς και του αράγματος.
Αλλά τέτοια αναποφάσιστη ήμουν πάντα σε όλα μου. Να μην ξέρω τι θέλω να κάνω. Και να δεις ότι ώσπου να αποφασίσω, η εξεταστική θα ‘χει τελειώσει. Τα είπαμε· δε φταίω εγώ. Το timing!
Καλή εξεταστική!
ΥΓ1. Υπάρχει και μία Τρίτη επιλογή που σκόπιμα δεν αναφέρεται. Επιλογή που απαιτεί να πεις ένα προσωρινό αντίο στη ζωή και να ξεχάσεις το φως του ήλιου, ώσπου να περάσεις τα τελευταία σου μαθήματα. Επιλογή που αφορά όσους θέλετε πτυχίο και το θέλετε τώρα.
Σε σας στέλνω λίγη αγάπη παραπάνω και μία αγκαλιά για «καλό κουράγιο» και για «παρηγοριά», γιατί φαντάζομαι πώς νιώθετε τώρα που ο κύκλος κλείνει.
Α! Και να μη ξεχάσετε να με καλέσετε στην ορκωμοσία σας!
ΥΓ2. Επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει, αλλά κι επειδή το ερώτημα είναι-δεν είναι εμβόλιμη η εξεταστική μοιάζει πια με το αίνιγμα της Σφίγγας, δείτε εδώ.
ΥΓ3. Εγώ πάντως είμαι ανάμεσα σε Sons of anarchy και House of Cards. (Αναποφάσιστη μέχρι και σ’ αυτό!)
