Η ελπίδα ως παγίδα ή ως κίνητρο;
από τη Νίκολα Παγκράτη
Διαβάζοντας διάφορα στιχάκια και απόψεις κόσμου που έχει πληγωθεί, ξεχνώντας να είμαστε ορισμένες φορές προσεκτικοί, εάν μας πετύχει κιόλας σε συναισθηματικό «νταραβέρι» η ελπίδα μας φαίνεται το χειρότερο πράγμα. Και ορισμένες φορές, εκεί που έχεις σταματήσει να ελπίζεις και να περιμένεις, τσουπ, σκάει ξαφνικά μέσα στα μούτρα σου εκείνο που καιρό ανέμενες να σου δείξει ότι υπάρχει λίγο φως στο ματαιόδοξο σκοτάδι σου. Και στέκεσαι άφωνος μέσα σε ένα τεράστιο κενό, έχοντας φάει το χαστούκι σου, αυτό που εάν το διαχειριστείς σωστά σε βοηθάει να καταλάβεις προς τα που κατευθύνεσαι, ενώ εάν το αφήσεις αφιλτράριστο σε παρασύρει μέσα στη δίνη του χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις.
Η ελπίδα, λοιπόν, είναι ένα συναίσθημα που πονάει. Και συνήθως πονάει γιατί όταν περιμένουμε κάτι, το περιμένουμε να έρθει με συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά ορισμένες φορές αυτά που αξίζουν θέλουνε χρόνο να ωριμάσουν, θέλουνε αέρα να ανασάνουν, θέλουν να καταλάβουμε ότι επειδή τώρα τα παρατηρήσαμε δεν σημαίνει ότι οι δικές μας προσωπικές συνθήκες είναι κατάλληλες για αυτό. Και κάπως έτσι, το φως μέσα μας, τη μία σιγοκαίει και την άλλη σκοτεινιάζει, τη μία μας βοηθάει να πάρουμε ανάσα και την άλλη μας πνίγει και σκοτώνει τον εσωτερικό μας κόσμο. Και αυτό είναι το δύσκολο με την ελπίδα. Χρειάζεσαι κότσια για να τη διατηρήσεις, να συνεχίσεις να πιστεύεις και να μην την αφήσεις να σε καταπιεί. Χρειάζεσαι πειθώ και θέληση που να πηγάζει από κάθε απόκρυφο σημείο της ψυχής σου, χρειάζεσαι κάτι να σε αγγίξει τόσο πολύ αληθινά και βαθιά που να θες να την κουβαλάς μαζί σου, να πηγάζει από μόνη της και ο μόνος σου ρόλος είναι να την ελέγχεις όταν ξεφεύγει.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει να σταματήσεις να ελπίζεις για κάτι που εσύ θεωρείς ότι θα συμβεί. Κανείς δεν μπορεί να σου πει να σταματήσεις να παλεύεις και να χαράζεις το δρόμο σου ακόμα και εάν όλα φαντάζουν μάταια. Γιατί ορισμένες φορές, εκείνοι οι άνθρωποι οι πιο λογικοί, εκείνοι οι λίγο πιο ώριμοι και πνευματικά ανεπτυγμένοι δεν ελπίζουν από το τίποτα, κάτι ξεχωρίζουν, κάτι έχουν δει. Κάτι παρατηρούν που υποσυνείδητα ίσως είναι υπεραρκετό για να τους παρακινήσει και να ξεσηκώσει κάθε σπιθαμή του κορμιού τους αναμένοντας εκείνο το για αυτούς μεγάλο όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Έτσι κι αλλιώς τι είναι ο κόσμος χωρίς ελπίδα και τι θα ήταν χωρίς τους ανθρώπους που πολεμούν για το δικό τους άπιαστο; Θα ήταν πιο σκοτεινός, πιο απαισιόδοξος, πιο μάταιος και χωρίς στιγμές. Θα ήταν ένα μάταιο αύριο και μία άσκοπη ζωή. Και θυμήσου ότι εκείνοι οι άνθρωποι που πραγματικά ποτέ δεν σταμάτησαν να παλεύουν, όσες φορές και εάν τους έριξε κάτω η ζωή, ήταν εκείνοι που στο τέλος τα κατάφεραν. Εκείνοι που έπιασαν το άπιαστο και το δικό σου ασήμαντο, αλλά για εκείνους το πιο μεγάλο και το πιο αξιοθαύμαστο. Εκείνοι οι άνθρωποι άλλαξαν και θα αλλάζουν πάντα με το λίγο τους προς το καλύτερο τον κόσμο μας.
