«Ορφανά» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
της Σοφίας Βαλάση
Μπαίνοντας στο χώρο του Φουαγιέ της ΕΜΣ, το βλέμμα σου πέφτει κατευθείαν πάνω στις δυο βαθμιδωτές εξέδρες, που είναι τοποθετημένες αντικριστά, και στη σκηνή που βρίσκεται ανάμεσα τους. Έκπληκτος παρατηρείς ότι η σκηνή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μοντέρνα εγκατάσταση. Άνισα επίπεδα, διάφορα αντικείμενα και μακριές μαύρες κορδέλες οριοθετούν το σκηνικό όπου θα λάβει χώρα η παράσταση «Ορφανά» .
Σε σχετικά απρόσμενο χρόνο, μέσα σε μία έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα, η παράσταση ξεκινάει… O Nτάννυ και η Έλεν είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που εκείνο το βράδυ γιορτάζει τον ερχομό του δεύτερου παιδιού τους. Καθώς το ζευγάρι δειπνίζει, όλα φαίνονται κανονικά, στο πλαίσιο του ιδανικού θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει. Όμως, ο ερχομός του Λίαμ, του αδερφού της γυναίκας, θα αλλάξει μια για πάντα αυτό το ήρεμο κλίμα. Τα νέα που τους επιφυλάσσει θα δοκιμάσουν την ακεραιότητα των σχέσεων, τη πίστη που έχει ο ένας στον άλλον, αλλά και την ίδια τη μοίρα του αγέννητου παιδιού τους.
Οι μεταξύ σχέσεις των ηθοποιών μοιάζουν αλλόκοτες, μεν στοργικές αλλά για κάποιο λόγο, που δεν διακρίνεις από την αρχή , απόμακρες.
Δύο ορφανά αδέρφια που διατηρούν βαθείς δεσμούς αγάπης αλλά η εμπιστοσύνη του ενός για τον άλλον κλονίζεται. Μία σύζυγος δυναμική που θα έκανε τα πάντα για την οικογένειά της. Ένας άντρας-σύζυγος ηθικός αλλά διστακτικός. Ένας αδελφός που θαυμάζει το σύζυγο της αδερφής του και όσο τίποτα θα ήθελε να μοιάζει στο κύρος και στην αίγλη του. Αυτές τις σχέσεις ο θεατής τις βλέπει να εξελίσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, να αλληλεπιδρούν, να συγκρούονται, να αποδομούνται.
Ένα έργο- δημιούργημα του Βρετανού Ντέννις Κέλλυ, πιο σύγχρονο από ποτέ. Σε αφήνει με μπόλικους προβληματισμούς καθώς καταφέρνει να θίξει βασικά ζητήματα των σύγχρονων κοινωνιών όπως η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, τα όρια της ηθικής και της ανηθικότητας μπροστά σε έναν ανώτερο σκοπό… Ζητήματα που φυσικά έχουν εφαρμογή και στο δικό μας “εδώ και τώρα”. Ένα έργο-δήλωση που σε καθηλώνει με τις ανατροπές του, τις έντονες ερμηνείες των ηθοποιών αλλά και την καθολική δυναμική του!
«…Ποια ορφάνια τελικά μας στοιχειώνει περισσότερο; Ποια ορφάνια είναι περισσότερο απειλητική για τη ζωή μας; Αυτή της απώλειας από τον θάνατο και εκείνη της εγκατάλειψης από την ίδια την οικογένεια ή της παραπλάνησης ενός κοινωνικού συστήματος που υπόσχεται και μετά εγκαταλείπει;…» (Από το σημείωμα του σκηνοθέτη).
